เรียนรู้จาก (ลูกสาว) ครูอ้อย : จะกู่ร้องบอกว่า...แม่รักลูก....ให้ก้องโลก
ครูอ้อยเล่าให้นายบอนฟัง เรื่องลูกสาวของท่านจะแต่งงาน เขียนบันทึกใน blog บอกใครต่อใครแต่เนิ่นๆ เชิญล่วงหน้า ทั้งงานที่ตึกช้างในเดือน มี.ค.2550
และยังจะจัดงานที่โคราชอีกด้วย
ให้นายบอนไปที่โคราชดีกว่ามั้ยครับ??
บันทึกครูอ้อย ....
กำหนดวันแน่นอนแล้ว..ลูกรัก
ปีใหม่นี้ครูอ้อยโชคดีมีสมาชิกใหม่
บันทึกแรกของครูอ้อยในปีใหม่2550
การที่ครูอ้อยนำเรื่องราวของลูกสาวมาเขียนเล่าในบันทึก เมื่อคุณลูกสาว “คุณเอี่ยว” รู้เข้า เกิดอาการ เขิน อาย งอนแม่อ้อย
จะขายลูกสาวหรือไง ชาวบ้านเค้ารู้กันหมดไส้หมดพุงแล้ว.....
”คุณเอี่ยว !!!!”
….บันทึกตอนนี้นายบอนจะเขียนถึงคุณเอี่ยว ลูกรักของแม่อ้อยโดยเฉพาะ ...กับความรู้สึกในวันวานของคุณ
ซึ่งในวันนี้ คุณเอี่ยวคงจะยอมรับและเปิดใจมากขึ้นแล้ว
แต่ความรู้สึกของคุณในวันวาน มีบางแง่มุมที่น่าสนใจ
..นายบอนเป็นอีกคนหนึ่งที่คุณแม่ของคุณเชิญไปร่วมงานแต่งของคุณ ทั้งๆที่นายบอนไม่เคยรู้จักคุณเล้ย..... เห็นแต่รูปของคุณที่คุณแม่ของคุณเอามาให้ดูใน blog
ถ้าคุณเอี่ยว เขิน อาย ที่เรื่องราวถูกเผยแพร่ ก็ไปแต่งกันเงียบๆสิ ไม่ต้องมาแจกการ์ืดกันให้วุ่นวาย การ์ดแต่งงานที่คุณเอี่ยวและแฟนคุณช่วยกันออกแบบนั่นแหละ
ทีการแจกการ์ด คุณยังไม่อายเลย,
ทีคุณแต่งงาน คุณยังไม่อายเลย กลับมาอายด้วยเรื่องของตัวเองที่คุณแม่นำมาเผยแพร่
คุณแม่ของคุณเล่าเรื่องของคุณให้นายบอนฟังด้วยสายตาที่เปี่ยมสุข มากกว่าทุกๆเรื่องที่คุณแม่ของคุณเล่าให้ฟังในตอนเช้าวันที่ 1 กพ. รวมทั้งเรื่องที่คุณออกแบบการ์ดด้วยความคิดและฝีมือของคุณเอง
แน่จริงคุณส่งการ์ดมาให้ผมสิ ส่งด้วยตัวคุณเองและลายมือคุณเองนะ
งานแต่งงานของหลายคน แขกเหรื่อหลายคนไปเป็นสักขีพยานให้ หากไม่ใช่ญาติ หรือเพื่อนสนิทแล้วก็ไม่มีใครรู้อย่างละเอียดมาก่อนว่า กว่าจะถึงวันชื่นคืนสุข มีที่มาที่ไปอย่างไร แต่งานของคุณเอี่ยวกลับพิเศษกว่าใคร เพราะคุณแม่ของคุณเล่าให้ฟังเอง ด้วยความรักในตัวลูกสาวคนนี้
จะมีงานแต่งซักกี่งาน ที่คุณแม่จะมานั่งเล่าเรื่องราวลูกสาวตัวเองผ่าน blog ด้วยความรักและความสุข
ถ้าคุณเอี่ยวมีลูกสาวมั่ง คุณคิดที่จะทำอย่างคุณแม่ของคุณบ้างรึเปล่า ??
คุณแม่ของคุณคนนี้ ยินดีและภูมิใจที่จะเล่าเรื่องของคุณอย่างไม่มีวันเบื่อ
แล้วคุณเอี่ยวเองล่ะ เคยยินดีและภูมิใจที่จะเล่าเรื่องคุณแม่ของคุณเองให้กับคนอื่นรับรู้บ้างหรือเปล่า
งานแต่งอื่นๆ ผู้มาร่วมงานจะพูดถึงคู่บ่าวสาว ในช่วงนาทีที่เห็นการ์ด , ก่อนไปงาน, ภายในงาน ก็แค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น หลังจากนั้น แขกเหรื่อก็ไม่ได้ใส่ใจแล้ว แต่งานของุคณเอี่ยว มีคนรับรู้ตั้งแต่ปลายปี 2549 มีคนร่วมยินดี อิจฉา มีความสุข ผ่านตัวอักษรจากแม่ของคุณ ยาวนานกว่าคู่สมรสคู่อื่นๆ ชนิดที่คงไม่มีใครทำได้แบบนี้แล้วกระมัง
มีพยานร่วมยืนยัน และเห็นด้วยในการตัดสินใจใช้ชีวิตคู่ของคุณตลอดเวลา ในแบบที่พิเศษมากกว่าคนอื่นๆ เพราะฝีมือคุณแม่ของคุณ
คุณเอี่ยว ......!!!! (ตะโกน!!!)
นายบอนและเพื่อนๆยังอิจฉาเลย ที่คุณมีคุณแม่ที่แสนดีเช่นนี้ ทั้งๆที่ท่านทำงานหนัก เหนื่อย แต่ความรักต่อคุณยังไม่เคยลดลงเลย เพียรพยายามเขียนเรื่องราวของุคณใน blog แม้คุณอาจจะรำคาญ งอนมั่ง ไม่พอใจมั่ง แต่แม่ของคุณยังยินดี เต็มใจที่จะเขียนต่อไป
เพราะคุณแม่ของคุณ รัก ..ห่วงใยคุณตั้งแต่คุณลืมตาดูโลกในวันแรกของชีวิต ดูแลห่วงใยคุณเรื่อยมา ไม่เคยเขิน อาย รำคาญคุณ ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้
คณแม่ของคุณยังไม่เขินอายเลยที่จะบอกว่ารักและห่วงใยคุณมาตลอด อย่างเสมอต้นเสมอปลาย
....แล้วคุณเอี่ยวล่ะ ??
แม่อ้อยของคุณ มีความสามารถในการถ่ายทอดเรื่องราวที่ให้แง่คิด กำลังใจและเป็นแบบอย่างแก่ผู้อ่าน
คุณเอี่ยว คุณรู้มั้ย เรื่องราวของคุณ ที่แม่ของุคณหยิบมาบันทึกเพียงบางแง่มุม ทำให้หลายคนที่กาฬสินธุ์และร้อยเอ็ด หันกลับมามองแม่ของตัวเอง....
พวกเค้าอิจฉา แม่ของคุณเอี่ยว ที่ดูแลเอาใจใส่ และบอกว่ารักคุณอย่างไม่อายใคร
พวกเค้าอยากให้แม่ของพวกเค้า เป็นเหมือนแม่ของุคณเอี่ยวบ้าง
เพื่อนของนายบอน บางคน คุณแม่เป็นเพียงแม่ค้าในตลาดสด ไม่มีโอกาสบอกเล่าเรื่องราวของลูกผ่าน blog เหมือนแม่อ้อยของคุณ ทำได้แค่เพียงเล่าเรื่องลูกของตัวเองให้เพื่อนพ่อค้า แม่ค้าในตลาดฟัง เมื่อเขาเดินเข้ามาในตลาด มีแต่คนยิ้ม ทักทาย ชื่นชมในตัวเขา ที่มีแม่ที่รักลูกถึงเพียงนี้
ขนาดลูกแม่ค้าในตลาดยังปลื้มขนาดนั้น แล้วคุณเอี่ยวจะปลื้มขนาดไหน
...
... ถ้าคุณเอี่ยวไม่ปลื้ม แสดงว่า คุณรักแม่ของคุณ ..... น้อยไปหน่อย
คุณเอี่ยว ......!!!! (ตะโกน!!!)
ขนาดนายบอนไม่ใช่ลูกเต้าของแม่คุณ นายบอนยังสัมผัสความรักจากแม่ของคุณได้
แล้วตัวคุณเองล่ะ จะขนาดไหน
คุณเอี่ยว ......!!!! (ตะโกน!!!)
คณคงจะงงล่ะสิว่า นายบอนเป็นใคร ที่อยู่ๆก็มาเขียนวิพากวิจารณ์คุณเอี่ยวแบบนี้ คุณพ่อของคุณก็คงประหลาดใจเช่นกัน
คุณเอี่ยวจะไม่พอใจ เขิน อาย รำคาญ ฯลฯ ก็เป็นเรื่องของคุณ
แต่คุณแม่ของคุณ โดนนายบอนวิพากวิจารณ์มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน คุณแม่ของคุณยังทนได้เลย
คล้ายๆกับที่คุณแม่ของคุณมีความอดทน ความสม่ำเสมอในการดูแลและมอบความรักความห่วงใยให้กับคุณเอี่ยวนั่นแหละ
คงจะมีนายบอนเพียงคนเดียวกระมัง ที่จะเขียนถึงคุณแบบนี้ เหมือนที่เคยว่าคุณแม่ของคุณ
ถ้าคุณเอี่ยวมาอ่าน หรือรับรู้ประเด็นในบันทึกนี้ คุณเอี่ยวจะคิดอย่างไร มันก็เป็นเรื่องของคุณ
ไม่เกี่ยวกับนายบอน!!
อยากจะติดป้ายที่หน้างานแต่งงานของคุณว่า เป็นเขตปลอดนายบอน มันก็เป็นเรื่องของคุณ
แต่คุณเอี่ยวลองไปถามความรู้สึกของุคณแม่ของคุณสิ เมื่อโดนนายบอนเขียนถึงในทำนองนี้ คุณแม่ของคุณท่านเป็นอย่างไร
ทำไมคุณแม่ของคุณทนได้..
แล้วลองค้นหาคำตอบด้วยความรู้สึกของุคณเอี่ยวเองนะครับว่า
ทำไมคณแม่ของคุณถึงเพียรพยายามเขียนบันทึกเรื่องของคุณ ทั้งๆที่คุณไม่ค่อยอยากให้เขียน
ทำไมคุณแม่ของคุณถึงพยายามที่จะกู่ร้องบอกว่า แม่รักลูก ให้ก้องโลก......
คุณเอี่ยว.....
การ์ดงานแต่งที่คุณออกแบบมา สวยดีนะครับ
ความเห็น (11)
หนูเอี่ยวไม่อายหรอกค่ะ
แต่แรก ๆ น้องคงไม่เข้าใจ
แต่ถ้าน้องได้เข้ามาอยู่ในสังคม G2K น้องจะเรียนรู้ว่า สิ่งที่แม่อ้อยได้เรียนรู้ในสังคมนี้ มันมีมากกว่าที่จะบรรยายได้
แล้วตกลงคุณบอนจะมาเป็นเพื่อนให้พี่มาจูงมือไปงานด้วยหรือเปล่า
รอคำตอบ.......
สิ่งที่แม่คุรเอี่ยวเรียนรู้นั้น เกินบรรยายจริงๆครับ จนเขียนบันทึกออกมามากมายหลายตอนจนอ่านไม่ทัน เพราะบรรยายไม่หมดไม่สิ้น
ไม่เชื่อหรอกว่้า พี่อ๊อบไม่มีคนจูงมือเข้าไปในงานด้วยน่ะเผลอๆจะมีคนแย่งจูงมือกันวุ่นล่ะม้างงงครับ
รอคุณบอนมาจูงมือจริง ๆ นะ
วันศุกร์นี้แวะขอนแก่นหรือเปล่าคะ
ว่าจะไปขอ อ.หมอสมบูรณ์ เลี้ยงข้าวตอนกลางวันที่โรงอาหาร รพ. เวลา 11.30 - 12.00 น.
พี่อ๊อบครับ
ว้าคุณหมอบอกไม่ว่างซะแล้วใน หาคนเลี้ยงข้าวกลางวัน แต่พี่อ๊อบก็ไปแซบกับท่านอื่นได้นะครับ วันที่ 9 นายบอนไม่ว่างเสียแล้วสิ
ส่วนคนจูงมือ ก็ให้พี่จ๊อด จูงไปพลางๆก่อนก็ได้นะครับ
พี่็จ๊้อดครับ
งานแต่งเขาแซงแย่งเอาไปก่อน เอ๊ย
งานนี้ พี่จ๊อดไม่พลาดใช่ไหมครับ งั้นก็ฝากจูงมือพี่อ๊อบด้วยละกัน 55555
สวัสดีค่ะทุกท่าน
- เหมือนสัมภาษณ์นางงามเลย ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นนางงาม
- ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมแสดงความดีใจ ภูมิใจกับความสุขของลูกสาวครูอ้อยคนโต
- หากท่านได้เคยอ่านประวัติหรือเรื่องราวชีวิตของครูอ้อยมาโดยตลอดจะรู้ว่า กว่าจะมาเป็นวันนี้ที่มีความสุขนั้น ครูอ้อยกับลูกๆผ่านความทุกข์ยากมามากเพียงใด
- มันจบลงแล้ว และเปิดฉากใหม่ด้วยความสุขที่ทุกท่านสัมผัสได้ โดยเฉพาะครูอ้อยนั้น สัมผัสแบบกอบโกยความสุขใส่กระบุงใจทีเดียว
- โดยเฉพาะในบันทึกแห่งนี้ ที่คุณบอนเขียนขึ้นมาจากความรู้สึกภายใน ครูอ้อยคิดว่าเป็นอย่างนั้นนะคะ
- สักวันหนึ่ง ลูกเอี่ยวคงจะเข้าใจมากกว่านี้ค่ะ
- แล้วพบกันอีกนะคะคุณบอน ถึงลูกเอี่ยวจะไม่ได้เรียนเชิญคุณบอน
- แต่ในมิตรภาพของเรา ครูอ้อยก็เอ่ยปากเรียนเชิญออนไลน์นี่ล่ะค่ะ
- นะคะพบกันวันเสาร์ที่ 10 มีนาคม 2550 อาคารเอ ชั้น 6 ห้องบอลรูม นะคะ
ขอบคุณค่ะ
- เอ๊ะ สัมภาษณ์์นางงามตรงไหนเนี่ย น่าจะเป็นแบบนายบอนไปยืนพูดต่อว่าุคณเอี่ยวมากกว่า
- กว่าจะมาถึงวันนี้ วันแห่งความสุขได้ ย่อมสมควรภูมิใจครับ ใช่ว่าจะมีัวันเวลาที่งดงามแบบนี้ได้บ่อยครั้งนัก (ใช่ว่าจะมีงานแต่งได้บ่อยๆนี่นา)
- อะไรจบลงหรือครับ หนัง ละครหรือเพลง ชีวิตมีแต่ตอนต่อๆไปเรื่อย ถ้าจบคือ .....
- ความจริงเขียนด้วยความมันส์ ให้มีบันทึกอีกแบบก็เท่านั้น ถ้ามีแต่บันทึกหวานๆ ชมๆ เดี๋ยวเลี่ยนไปหมด
- ถ้าลูกเอี่ยวของแม่อ้อยไม่เข้าใจ นายบอนก็ไม่กล้าไป...(แขกที่จะมาร่วมงานอะไรหว่า ว่าให้ซะขนาดนี้ 5555555)
- ไม่มีชุดใส่ไปงานแต่ง เขาแซงแย่งเอาไปก่อนครับ
- คุณบอนจะไปงานที่โคราชหรือคะ
- เรียนเชิญนะคะ....โรงแรมราชพฤกษ์..
ชุดไหนก็ไปได้ค่ะ