ไข่ต้ม...สื่อเหม็นที่ทำให้ลูกรักพ่อแม่มากขึ้น

ฟังจากวิทยุเรื่องไข่ต้ม กับเยาวชนที่ต้องกักกันบริเวณในบ้านทั้งหลายแหล่ ฟังแล้วซาบซึ้งดีค่ะ จึงนำมาเขียน อาจพร่องไปบ้างนะคะ แต่พยายามนำมาแต่เนื้อๆที่กินใจและโดนใจครูอ้อยค่ะ

เยาวชนที่หลงผิดทำผิดสถานเบาได้ถูกกักกันบริเวณและส่งตัวเข้ารับการอบรมด้วยวิธีการต่างๆ  แต่มีวิธีหนึ่งที่ใช้ได้ผล  และเป็นเรื่องเล่าให้พวกเราฟังในวิทยุ

ครูอ้อยฟังในขณะที่เดินทางไปบ้านคุณพ่อ   ฟังในฐานะที่เป็นแม่  ฟังในฐานะที่เป็นครู  ฟังในฐานะที่เป็นประชาชนคนไทย

ครูอ้อยจำไม่ได้ว่า  วิธีการนี้ใครนะเป็นผู้คิดขึ้นมา  แต่ใครก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ  เพราะวิธีนี้ใช้ได้ผล  เรื่องนี้มีว่า.....

ก่อนการเข้าค่ายประมาณ  8 วัน  เด็กๆทุกคนต้องนำไข่ต้มติดตัวไปตลอดเวลา  ในวันแรกๆ  ไข่ต้มก็จะดูดี  แต่พอทำกิจกรรมมากๆเข้า  ไข่ต้มนั้นก็จะแตก  ต้องหาถุงมาใส่  เมื่อหลายวันผ่านไป  ไข่ต้มนั้นก็จะเหม็น  กติกามีว่า  ต้องนำไข่ต้มนี้ติดตัวไปทุกที่  แม้แต่เวลานอน 

คราวนี้  เวลานอนเด็กๆก็จะนอนด้วยกัน  วันแรกๆ  ไข่ต้มไม่มีกลิ่น  แต่หลายวันผ่านไป  ไข่ต้มทั้งเละทั้งเหม็น  คนเดียวยังพอทน  หากหลายๆคนยิ่งเหม็น มากขึ้น

เมื่อ 8 วันผ่านไป  วิทยากรก็สรุปว่า...ไข่ต้มเปรียบเสมือนพวกเธอ  มันอยู่เฉยๆ  ไม่ได้ทำอะไร  เมื่อเวลาผ่านไปเพียงแค่ 8 วัน  มันยังเหม็นได้ขนาดนี้  และพวกเธอก็รังเกียจมัน 

แล้วพวกเธอ  ต้องกิน  ต้องใช้  ต้องเรียน  ทำความเดือดร้อนสารพัดให้พ่อแม่  ไม่ใช่เพียง 8 วันนะ  บางคน 8 ปี  บางคน 18 ปี  บางคน 28 ปี  ที่พ่อแม่ทนกับพวกเธอด้วยความรัก  ไม่เคยคิดรังเกียจแบบที่เธอรังเกียจไข่ต้มเลย  ไข่ต้มมันยังดีกว่าพวกเธอ  มันอยู่ของมันเฉยๆ  

เท่านี้ก็กินใจครูอ้อยมากเลย  ซาบซึ้งจนจำมาเล่าให้ท่านผู้อ่าน ได้นำไปเล่าให้ผู้อื่นฟังบ้าง 

 

[paew]

เป็นอุบายการสอนที่ดีนะค่ะ.....เหมือนกับที่เค้าให้ผู้ชายเอาหินวันละก้อนมาใส่กระเป๋าบริเวณท้อง หรือทำถุงใส่หิน...ใส่ไปเรื่อยๆ เป็นเวลา 9 เดือน...จะได้รู้พระคุณแม่ที่เหนื่อยยากในการอุ้มท้อง....ต่อเนื่องจนถึงเรื่องไข่ต้มได้เลยนะค่ะ.....

[มะปรางเปรี้ยว]

ซาบซึ้งจริง ๆ ค่ะครูอ้อยค่ะ

หนูมานั่งคิดถึงตอนตัวเองเด็ก ๆ ก็มีดื้อบ้าง มาคิดแล้วไม่น่าทำเลยเรา  แต่ตอนนี้คิดอย่างเดียวทำยังไงถึงจะให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่พ่อและแม่ ค่ะ

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

สวัสดีค่ะคุณ  paew

• เหมือนกับนิทาน  ลูกเอาแม่ไปทิ้งในป่า  แม่ก็เด็ดกิ่งไม้ใบหญ้าทิ้งไว้ให้ลูกตามทาง  พอเอาแม่ไปทิ้งแล้ว  แม่ก็บอกลูกว่า  เดินตามทางที่แม่เด็ดดอกไม้โรยไว้นะลูก  จะได้ไม่หลงทาง

ฟังทีไร  เล่าให้นักเรียนฟังทีไร  นักเรียนน้ำตาซึมเลยค่ะ

ขอบคุณค่ะ

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

สวัสดีค่ะน้อง  มะปรางเปรี้ยว

• ครูอ้อยรักแม่มาก  ไม่อยากขัดใจแม่เลย  เพราะตัวเองมาเป็นแม่แล้ว  รู้รสดีมากเลยค่ะ
• รักพ่อแม่ให้มากๆนะคะ

ขอบคุณค่ะ