ฉันว่าหลายท่านมีประสบการณ์การนอนที่โรงแรมมาก่อน....ไปราชการ...ไปอบรม...ไปดูงาน..ไปเที่ยว...ไป.......
ดิฉันมีประสบการณ์นอนคนเดียวอยู่บ่อยๆ....ไม่เห็นจะมีอะไร....ดีเสียอีก...แอบเที่ยวดึกๆก็ไม่มีใครรู้ใครเห็น คราวนั้นฉันไปดูงานหน่วยเครื่องช่วยหายใจที่ รพ.รามาธิบดี 5 วัน....งานนี้....”ข้ามาคนเดียว”....นอนห้องเดี่ยว...คนเดียว...เก่งไหม....
วันแรกไม่มีอะไร ฉันเดินทางเที่ยวบินถึงบ่ายๆ.. Check in แล้วก็พักผ่อน...กลางคืนลงมานั่งฟังเพลงแล้วขึ้นไปนอน....หลับสบาย....
วันที่ 2 พอตอนเย็นเริ่มหาที่เที่ยว...ฉันออกไปซื้อของ...ซื้อให้ลูกๆก่อนก็แล้วกัน..เสื้อผ้าสำหรับวัยรุ่นและของเล่นสำหรับเด็กๆ...
กลับมาถึงค่ำๆสักหน่อย..อาบน้ำอาบท่าแล้วลงมานั่งฟังเพลงข้างล่าง...เหมือนเดิม...เอางานมานั่งทำด้วยฟังเพลงด้วย...ของโปรด....ไม่เหงา...อยู่ดึกสักหน่อยจะได้หลับสบาย พอดึกๆก็กลับเข้าห้องพัก......แล้วสวดมนต์นอน….
เมื่อปิดตาลง...ฉันแค่หลับตาแต่ยังไม่หลับ....
สักพัก(ขณะหลับตา)....ฉันเห็นผู้หญิงสาว ผมยาว ใส่ชุดสีขาวลอยมาทางหน้าต่างด้านซ้ายมือ...ค่อยๆผ่านเข้ามาทางปลายเตียงที่ฉันนอนอยู่...ฉันพยายามจ้องมอง(ขณะหลับตา)...ไม่เห็นหน้าเธอ...เธอเป็นใคร?...มาทำไม? ….
ฉันต้องพยายามลืมตาให้ได้...ไม่งั้นเธอไม่ยอมไป...พอฉันลืมตาได้เธอก็ไป......
จากนั้นฉันพลิกตัวนอนตะแคงซ้าย....ไฟในห้องนอนไม่สว่างนักแค่สลัวๆตามสไตล์ของโรงแรม....คราวนี้ฉันหลับตาลงอีกครั้ง...ไม่นานฉันรู้สึกว่ามีคนทรุดตัวลงนั่งบนที่นอน...ฉันรู้สึกได้ว่าที่นอนยุบตัวลงคล้ายมีคนนั่งลง...และเขากำลังจะเอนกายลงนอน...ข้างๆฉัน.....ฉันต้องรีบลืมตาอีกรอบให้ได้.....
”ฉันมาทำงาน...พอดีไม่ได้หลับได้นอนกัน” ฉันนึกตำหนิพวกเขาในใจ …พอลืมตาได้...เขาก็หายไป
ฉันลุกขึ้นอีกรอบแล้วสวดมนต์ใหม่ ฉันสวดไม่ค่อยได้มาก ได้แค่นโมตัสสะ...3 จบ กับอรหังสัมมา...สั้นๆ...ได้แค่นั้น....ที่เหลือก็พูดขอพรท่านเอา
จากนั้นฉันก็หลับลงได้....แต่ฝันตามมา...... ฉันฝันถึงพ่อซึ่งขณะนั้นอยู่กับแม่ที่ขอนแก่น ท่านต่อว่าฉันว่าเอาพระมาแล้วทำไมวางไว้ที่ต่ำ ไม่เอามาบูชาในที่สูงๆ.....
ฉันตกใจตื่นขึ้นอีกครั้ง....พ่อว่าอะไรตลกเชียวฝันถึงได้......ก็พระห้อยอยู่ที่คอ..... พลันฉันก็เอามือลูบคอที่ห้อยสร้อยแขวนหลวงพ่อ....เป็นพระนางพญาแม่ให้ไว้ใส่ติดตัว....ไม่มี...ที่คอไม่มีทั้งสร้อยและพระ...ไปไหน....ก็ฉันใส่แล้วนี่....ฉันพยายามนึก……
อ๋อ...ฉันถอดออกเมื่อเย็น...ตอนจะออกไปซื้อของให้เด็กๆด้วยกลัวว่าจะมีใครกระตุกสร้อยไป...แล้วเก็บไว้ในกระเป๋าเอกสารซึ่งขณะนี้มันวางอยู่ที่พื้นข้างเตียงจริงๆ.......
ฉันรีบค้นหา...พบแล้ว...นิมนต์ท่านมาคล้องคอ...กล่าวขอโทษ.... จากนั้นสวดมนต์ใหม่แล้วลงนอน...คราวนี้หลับได้ถึงเช้า.....
ตอนเช้าไปถึง รพ.รามาฯฉันเล่าให้พี่ๆเพื่อนๆฟัง...เขาเชียร์ให้ check out…..แต่ฉันกลับมาเย็นเลยไม่ได้ check out. ต้องนอนอีกคืน....แต่ก็หลับได้....แล้ว check out ตอนเช้า...ลากกระเป๋าเปลี่ยนโรงแรม....
เช้าวันศุกร์...วันสุดท้ายของการดูงาน...ฉันได้ไปรดน้ำศพพี่เจ้าหน้าที่หน่วยที่ไปดูงาน....ท่านเสียชีวิตวันพฤหัส...หอบมาก...ฉันได้ถ่ายรูปกับพี่เขาตั้งแต่วันแรกที่มาถึงด้วย...น่าสงสาร .........
แต่ไม่น่าเชื่อ...กลับมาธุรการบ้านฉันทำรูปที่ฉันนำมาจากรามาหายหมด...หมดจริงๆรวมถึงรูปพี่เค้าด้วย...ฉันต้องหาทางกลับไปใหม่เพื่อถ่ายรูปเอามานำเสนอ
เฮ้อ...น่ากลัวชะมัด.........