คะน้า- - -หนึ่งในความขี้เกรงใจของชาวอาทิตย์อุทัย

นั่นน่ะซี่คะ อยากจะขอยืมคำของคุณหมอ อนิศรามาเสียหน่อย

คำวิเคราะห์คุณคมดีจริง ๆ ด้วย

ที่ว่า แท้ที่จริงแล้ว คนไทย บางทีอาจจะขี้อาย มากกว่า ขี้เกรงใจ

จึงไม่ใช่คะน้า แต่เป็นผักกาด ด้วยความขลาดอายที่มีอยู่

โอ้โฮ...ลึกซึ้งมาก ๆ ค่ะ นับถือ ๆ

เรื่องบุญคุณที่คนญี่ปุ่นจะตอบแทนทันทีเมื่อมีโอกาส นั่นก็เข้าใจว่าจริงน่ะค่ะ

ความจริงก็เป็นพื้นฐานที่มาจากลัทธิขงจื๊อของจีนด้วยน่ะค่ะ

เพียงแต่ว่า ของจีันที่เราได้ยินกันบ่อย ก็คือ "บุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระ" ใช่ไหมคะ

ของญี่ปุ่นนี่ ต้องยกให้อย่างหนึ่งว่า อิทธิพลของพุทธศาสนาสามารถเข้าไปมีผลต่อแนวคิดและปรัชญาการครองชีวิตของคนในสมัยโบราณได้มากกว่าในจีน

ดังนั้น จึงมีเรื่องของการปล่อยวาง การไม่จองเวร มากกว่า

ในหมู่ซามูไรนั้น ยิ่งพวกที่มีปัญญามาก หรือพวกแม่ทัพนายกอง หรือแม้แต่โชกุนบางคน ที่ออกรบมาก ๆ เห็นการรบราฆ่าฟันกันแบบโหด ๆ ก็เกิดปัญญาทางธรรมขึ้น

สามารถเข้าใจใน "ทุกข์" ของการเกิดแก่เจ็บตาย และไม่เห็นประเด็นว่า จะฆ่าแกงกันไปทำไม ตายไปก็ไม่สามารถเอาสมบัติพัสถานแว่นแคว้นอำนาจอะไรติดตัวไปได้เลย

จึงออกบวชเป็นพระเซนกันภายหลังนักต่อนักแล้วค่ะ

อ้าว เล่าเพลินชักเริ่มออกนอกประเด็น เห็นคุณ อนุเซน รินไซ มาทีไร จะเป็นอันชวนคุยไปไกลทุกที

ความจริงคงจะเป็นการเอามะพร้าวห้าวไปขายสวนเสียด้วยซ้ำ แหะ ๆ ขอประทานโทษด้วยค่ะ

ที่คุณ อนุเซน บอกมานั้น ก็ใช่เลยน่ะค่ะ เรื่องเอาใจเขามาใส่ใจเรา

ดูเหมือนตัวเองก็เพิ่งจะเขียนไปในบันทึกเรื่อง คนไทย คนญี่ปุ่น และมารยาทสังคม

ในเรื่องที่ว่าด้วยความเกรงใจประเภทต่าง ๆ ของคนญี่ปุ่น และหนึ่งในนั้น ก็คือ การเอาใจเขา มาใส่ใจเรานั่นเอง

ขอบพระคุณอีกครั้งนะคะที่แวะมาเยี่ยมเยือน ยามดึก ๆ หรือว่ายามฟ้าอรุณรุ่งเสมอ

สวัสดีค่ะ,

ณัชร