ค่ายศิลปะธรรมชาติ สำหรับเด็กติดเชื้อ เอดส์
ค่ายศิลปะธรรมชาติ สำหรับเด็กติดเชื้อ เอดส์ เมษา ปีที่แล้ว เราเคยจัดค่ายให้เด็กกลุ่มนี้ครั้งหนึ่งคะ ปีนี้ว่าจะจัดอีก เมษานี้ มีรุ่นน้องที่เขาทำ องค์กรขวัญชุมชนในเมืองสุรินทร์ และทำงานกับผู้ติดเชื้อ
ทุกอาทิตย์ก็จะไปจัดกิจกรรมกับเด็กๆ ที่โรงพยาบาลสุรินทร์ ระหว่างที่เด็กรอพบแพทย์ เด็กๆยิ้มหัว สนุกสนาน ตัวเล็ก ตัวน้อย ใสน่ารัก บ้างมากับแม่ บ้างมากับตา ยาย น้า อา ....ใบหน้าของผู้ใหญ่จะหม่นเศร้า แต่เด็กๆ ยังไงก็ร่าเริงคะ
“ หนูมาคนเดียว อยากมาวาดรูป หนูวาดรูปไว้เยอะเลยคะ “ เด็กหญิงตัวเล็ก ผอม ผิวคล้ำ ตาโต เล่าให้ฟังในค่าย คือ มากับเจ้าหน้าที่องค์กร ญาติๆไม่ได้มาด้วย
เด็กๆต้องทานยาตรงเวลามาก เรื่องยาเป็นเรื่องใหญ่ เราต้องพักกิจกรรม เพื่อกิจกรรมทานยา....
เจ้าหน้าที่องค์กร เล่าว่า เด็กที่ติดเชื้อเวลาอยู่ในห้องเรียน
“ ไม่มีใครสนใจเด็กกลุ่มนี้ ส่วนมากจะนั่งหลังห้อง ไม่มีใครอยากยุ่งด้วย...เรียนอะไรก้ไม่รู้เรื่องกับเขาหรอก “
“ เด็กๆจ๋า....”
“ จ๋า “
“ เดี๋ยว จะให้พวกเราไปเก็บใบไม้นะ ใบไม้นี่เป็นคุณครูของเราได้นะ ....ใบที่ล่วงหล่นรอบๆนี้แหละ เอาใบไม้ที่เราชอบ มาสัก สองสามใบ...”
“ ที่นี้ดูนะ เราวางใบไม้ที่กระดาษเล็กๆนี่....แล้วเราก็ลอกเดินกรอบใบไม้ของเรา เห็นมั้ย...”
“ รูปร่างใบไม้บนกระดาษ ….พวกเราคิดว่ามันน่าจะเป็นรูปอะไรได้บ้าง....ให้พวกเราบอกซิ...”
“ เป็น ปลา “
“ นก “
“ แมว “
“ หนู “
“ เป็นเค้กวันเกิด “
“ เป็นสัตว์ประหสาด “
“..................”
ขอให้พวกเรารักษาจินตนาการเอาไว้ ไม่มีใครทำลายเราได้ หรือทำร้ายเราได้ ชีวิตเป็นของเรา ขอให้ความงาม ความดี จงคุ้มครองเด็กๆ
ความเห็น (12)
- อ่านแล้วซึ้งใจนะคะ
- เค้าบริสุทธิ์และไร้เดียงสา ยังไม่ทุกข์มากเช่นผู้ใหญ่ ที่ผ่านโลกมาและรู้อนาคตของเด็ก
- สังคมและสิ่งแวดล้อมน่าจะดูแลเค้าเป็นพิเศษ ไม่แสดงท่าทีรังเกียจนะคะ
- สวัสดีครับ
- ประทับใจในภาพชีวิตผ่านเรื่องเล่าจากบันทึกมาก
- เช่นเดียวกับความประทับใจจากข้อความ "ขอให้ความงาม ความดี จงคุ้มครองเด็กๆ" ผมก็ขอเป็นส่วนหนึ่งในการสวดภาวนาเช่นนั้นด้วย
- ถึงแม้ทุกวันนี้ผมไม่ได้เกี่ยวข้องกับภาระงานด้านโรคเอดส์ แต่ทุกครั้งที่บ้านร่วมเย็น หรือโรงพยาบาลร้องขอให้ช่วยเหลือทั้งโยผมเอง หรือช่วยหานิสิตไปร่วมงาน ผมก็ยังให้ความร่วมมืออยู่อย่างไม่เปลี่ยนแปลง
- เคยไปสัมมนางานใหญ่ ๆ ระดับภูมิภาค ผมก็ไปนั่งอยู่กับกลุ่มผู้ติดเชื้อ เพราะช่วงนั้นผมไปจัดกิจกรรมหลายที่ จึงรู้จักคนเยอะมาก แต่ทุกวันนี้ ไม่มีโอกาสได้ตระเวนจัดกิจกรรมรณรงค์เช่นนั้นอีกแล้ว....
- เป็นกำลังใจให้กิจกรรมดี ๆ เกิดขึ้นในสังคมต่อไปและขอให้มีกำลังใจในการสร้างงาน นะครับ
อนุโมทนาค่ะ คุณดอกแก้ว
แต่...เอ...ทำไมเจ้าหน้าที่องค์กรเขาถึงบอกว่า เด็กพวกนี้ "เวลาเรียนอะไร ก็เรียนไม่รู้เรื่องกับเขาหรอก" ล่ะคะ?
ฟังที่คุณดอกแก้วเล่า เด็กก็ออกจะรู้เรื่องเป็นอย่างดี
เป็นเรื่องของ pre-judgement หรือเปล่าคะ?
เกิดอาการสงสัยขึ้นมาเฉย ๆ น่ะค่ะ
ด้วยความเคารพ,
ณัชร
คุณครูขยันจังเลยครับ
รักษาสุขภาพนะครับ
ยินดีที่ได้รู้จักคนดีๆ อย่างคุณครูครับ
คะ คุณ Bright Lily ....
เวลาเด็กมาอยู่กับเรา เราก็มีโอกาสได้อยู่ใกล้เขาคะ
ไ ด้ดูแล ในสิ่งที่เราถนัด และก็อยาก สร้างโอกาสให้เขา
ได้สัมผัสคะ
ขอบคุณ Bright Lily มากคะ
หวัดดีคะ คุณ แผ่นดิน
กิจกรรมของคุณแผ่นดินก็หลากหลายมากนะคะ
ที่เด็กรักป่า เราก็เน้นในสิ่งที่เราทำได้คะ
ศิลปะกับสิ่งแวดล้อม กำลังหลัก ก็เป็น สามี และดิฉันที่ทำงานร่วมกัน ดิฉันก็เรียนรู้ งานศิลปะจาก
กิจกรรมที่เกิดขึ้นในชีวิต และก็รู้สึกว่า ศิลปะ ทำให้
คนอ่อนโยน ทำให้คนเติบโต ทำให้ค้นพบความภูมิใจในตนเอง
เด็ก ผู้ติดเชื้อ ต้องการ ภูมิคุ้มกันทางใจที่เข้มแข็ง
เขาต้องมีโอกาสที่จะ หาที่ยืน ให้ได้ และ คนรอบข้างก็คงคอยให้กำลังใจเขาอยู่น่ะคะ
แต่เขาอาจจะไม่รู้
หวัดดีคะ คุณณัชร
ที่เจ้าหน้าที่เล่าให้ดิฉันฟัง คงหมายถึง สังคมในชุมชน หรือที่ โรงเรียน โดยทั่วไป ก็จะมี บุคคลที่มีความคิด
แตกต่าง ดี ไม่ดี อคติ ที่ผู้ติดเชื้อ คงเจอ
มาหลายรูปแบบแล้วมั้งคะ
ที่เด็ก เรียนไม่รู้เรื่อง ก็อาจจะมีหลายปัจจัย
ปัญหา ครอบครัว / ความยากจน / เศรษฐกิจ
การรังเกียจจาก สังคม ก็ยังคงมีอยู่ ทุกทีคะ
คน ยังแตกต่าง และหลากหลายมาก
ที่ว่า เด็กผู้ติดเชื้อ
" เวลาเรียนอะไร ก็เรียนไม่รู้เรื่องกับเขาหรอก"
คงเป็นบางวิชา ที่สนใจ และไม่สนใจ และความดูแล
เอาใจใส่ จากครู จาก ชุมชน.....
.....ปัญหาเยอะ น่ะคะ คุณณัชร......เล่าไม่จบ.....
สวัสดีคะ คุณไม่ประสงค์ออกนาม
ไปเยี่ยมบล็อก มาแล้วคะ.....อ่านหนังสือเยอะมากเลย
น ะคะ ดูหนังเยอะด้วย.....
ดิฉัน ไม่ได้ขยัน อะไรหรอกคะ.....ทำงานแบบนี้มานาน
นานมากคะ ....ก็เลยมีเรื่องเล่ามาเล่าสู่กันฟัง....
และก็ทำไปตาม สิ่งที่เราเรียนรู้มาล่ะคะ และก็ประทับใจกับผู้ที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิตเรา ทุกเรื่อง ทุกฉาก ชอบหมดเลยคะ ชอบรอยยิ้มที่เข้ามาในเด็กรักป่า และอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป
" สะสม รอยยิ้มคะ "
คะ โอกาสต่อไป จะไปขอความรู้ ที่บล็อก นะคะ
มาชื่นชมค่ะ ขอบคุณที่ช่วยเหลือสังคมอีกด้านหนึ่ง เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ตอนดิฉันเรียนอยู่ ชม.เมื่อสัก 15 ปีมาแล้ว เอดส์กำลังระบาดหนักแถวนั้น เชียงใหม่กับเชียงรายนี่แม่ม่ายเกือบทั้งหมู่บ้านก็มีค่ะ มีท่านอาจารย์แพทย์ประคอง วิทยาศัยและสามีอาจารย์ซึ่งเป็นอาจารย์หมอเหมือนกัน ช่วยกันตั้งสถานที่มารองรับช่วยเหลือเด็กๆกำพร้าติดเอดส์เหล่านี้
แต่ปัจจุบัน เอดส์กำลังเป็นปัญหาหนักในกลุ่มวัยรุ่นซึ่งมีเพศสัมพันธ์ก่อนวัยอันควร และไม่ได้ป้องกันตนเอง แถมมีพฤติกรรมมีคู่นอนหลายคน
ขอบคุณค่ะ คุณดอกแก้ว ที่กรุณาตอบข้อสงสัย
จริงสิเนอะ ปัญหาคงมีเยอะแยะจริง ๆ ด้วย เล่าไม่จบในเนื้อที่น้อยนิดนี้แน่ ๆ
และด้วยเหตุนี้เอง ยิ่งทำให้รู้สึกนับถือในน้ำใจของคุณดอกแก้วและคนที่เสียสละทำงานอย่างคุณดอกแก้วทุก ๆ คนขึ้นไปใหญ่
เฮ้อ...ว่าแล้วก็อยากรีบเรียนจบเร็ว ๆ จะได้ไปช่วยงานครูบาอาจารย์แบบเต็มรอบ
นี่ว่าจะอาศัยการเขียนบล๊อกบังคับให้ตัวเองรวบรวมข้อมูลเขียนวิทยานิพนธ์เป็นหมวด ๆ ให้ง่ายขึ้น เร็วขึ้น เพราะมันมี tag
แต่ทำท่าจะเอ้อระเหยบานปลายเสียแล้ว แหะ ๆ
เมื่อกี๊แวะไปดูรูปผีเสื้่อที่เด็กติดเชื้อเอดส์ในค่ายศิลปะธรรมชาติของคุณดอกแก้ววาดไว้แล้วก็ถอนหายใจเฮือก ๆ
เพราะยังไม่ลืมประโยคที่ว่า "เรียนอะไรก็ไม่รู้เรื่องหรอก" น่ะค่ะ
่ว่าแล้วก็ขอเอารูปที่เด็กวาดมาแปะหน่อยได้ไหม คุณดอกแก้ว
เพราะมันดูซื่อ ๆ และจริงใจเหลือเกิน
เด็กกับผีเสื้อ อืมม....
มันสื่อถึงอิสรภาพเนอะ คุณดอกแก้วเนอะ
ใจดวงน้อย ๆ กับอิสรภาพที่แสวงหา
อิสรภาพจากอะไรล่ะ?
จากสังคมที่ไม่สนใจไยดีเขา
หรือรังเกียจเขาอย่างนั้นหรือ?
อืมม.....
ดีใจคะที่ คุณอนิศรา มาเยี่ยม .....เวลาคุยกับ อาสาสมัคร ที่มาช่วยงานโรงพยาบาล และเป็นผู้ป่วย
เขาก็ดูมีกำลังใจดีนะคะ บางทีดูภายนอกแข็งแรงมากเลยคะ
ถ้าจิตดี กายก็ดี
หวัดดีคะ คุณณัชร
รูป ผีเสื้อ ของเด็กๆ นี่ เวลา เขียนแล้ว
ต ้องชัดเจน มีการเขียนว่าผีเสื้อไว้ด้วย
ขอบคุณคะ