ผมเข้าใจว่า มหาวิทยาลัยมหิดล บริหารความเป็นนานาชาติ (internationalization) ต่างจากมหาวิทยาลัยอื่นๆ ในประเทศไทย คือ ในระดับปริญญาตรีจัดตั้งวิทยาลัยนานาชาติ จัดการเรียนการสอนแบบ Liberal Arts Education ควบคู่กับสาขาวิชาเอก ซึ่งเวลานี้มี ๑๗ หลักสูตร นักศึกษา ๒,๑๐๑ คน
ม.มหิดล จัดให้นักศึกษาปริญญาตรีในหลักสูตรนานาชาติเรียนอยู่ภายในวิทยาลัยนานาชาติ เป็นชุมชนของ นศ.นานาชาติ พูดและสอนกันด้วยภาษาอังกฤษ เน้นบุคลิกของความเป็นพลเมืองนานาชาติ
ผมพิศวงว่า วิทยาลัยนานาชาติ ม.มหิดล ตั้งมาครบ ๒๐ ปีแล้ว ตอนนั้นคิดได้อย่างไร จึงตั้งวิทยาลัยนานาชาติแบบนี้ และชื่นชมในความสำเร็จ ของการเป็นหน่วยงานนอกระบบราชการ
รายละเอียดอ่านได้ ที่นี่
มีคนบอกผมว่า ม.มหิดล มุ่งสู่ความเป็นนานาชาติโดยการจัดตั้งหน่วยงานเฉพาะ คือ วิทยาลัยนานาชาติ ข้อสังเกตนี้ทั้งถูกและผิด เพราะอีกหลายหน่วยงานของ ม.มหิดล ก็มีความเป็นชุมชนนานาชาติสูง เช่น วิทยาลัยสาธารณสุขอาเซียน คณะสาธารณสุขศาสตร์ และหลักสูตรบัณฑิตศึกษานานาชาติ
วิจารณ์ พานิช
๑๐ ม.ค. ๕๐
ไม่มีความเห็น