ความอบอุ่นในความกลัว


เมื่อมาถึงที่ดินของพ่อและแม่ มันคล้าย ๆ กับว่านั้นคือส่วนหนึ่งที่เป็นพ่อแม่มีความรักให้เราเป็นห่วงและรักษาความปลอดภัยให้ ผมรู้สึกเหมือนว่าต้นไม้ต้นหญ้าทุกต้นลูกกบลูกเขียดเป็นเพื่อนผม

       ตอนผมเรียนชั้นประถมปลาย  ผมอาศัยอยู่บ้านย่าและอา(ผู้หญิง)อีกคนหนึ่ง   โรงเรียนที่ผมเรียนอยู่ในตลาดจะปิดวันอาทิตย์วันเดียว  วันเสาร์เมื่อโรงเรียนเลิกตอนเย็น  ผมดีใจที่จะได้กลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ 

       บ้านย่าอยู่ใกล้โรงเรียนมากกว่าจึงอาศัยอยู่ที่นั่นเพื่อเรียนหนังสือ  ทุกเย็นวันเสาร์เมื่อเลิกเรียนผมจะรีบเดินทางกลับ ทั้งวิ่งทั้งเดินเพื่อมาแวะเอาสมุดหนังสือบางส่วนที่ต้องทำการบ้านและส่วนที่ไม่ต้องทำการบ้านเก็บไว้บ้านย่า  พร้อมเก็บเสื้อผ้าเอาไปซักที่บ้าน  แล้วรีบบอกย่าหรืออาผู้หญิงแล้วแต่ใครจะอยู่ในวันนั้นและตอนนั้น  และรีบเดินทางกลับบ้านทันที 

       ทางเดินกลับบ้านสมัยนั้นก็ไม่ได้สบายเหมือนสมัยนี้ครับ  เพราะก่อนจะเดินทางต้องหาข้อมูลก่อน  โดยสอบถามคนที่เรารู้จักที่เดินสวนทางมา  บางครั้งย่าและอาจะเป็นคนสอบถามไว้ให้ก่อน  ว่าเขามาทางไหน  เพราะมีหลายทาง

       ที่เป็นเช่นนี้เพราะเลือกเอาทางที่เสี่ยงอันตรายน้อยที่สุด คือ ไม่ต้องผ่านทางน้ำเชี่ยว  สะพานที่ข้ามคลองตรงไหนที่ยังแข็งแรงไม่โยกเยกที่อาจทำให้เราพลัดตกลงไปได้  ช่องน้ำผ่านที่ตื้นที่สุดเท่าที่เด็ก ๆ จะเดินผ่านได้


       เมื่อได้ข้อมูลเดินทางแล้วผมก็รีบเดินบ้างวิ่งบ้าง   และภาวนาว่าให้เจอใครสักคนเมื่อออกมาในทุ่งนาอันกว้างสุดลูกหูลูกตาทุ่งนาข้าวกำลังแตกใบเขียวขจีเหมือนทะเลแห่งนี้     ที่คนคนนั้นเขากำลังเดินทางในเส้นทางนี้ด้วยเช่นกัน 

       บางวันเสาร์ผมก็โชคดีได้เจอผู้ใหญ่กว่า  ก็ได้เดินตามหลังเขาไป  และเขาก็คอยดูแลเราให้ได้รับความปลอดภัย  สอนผมให้เดินอย่างไรไม่เหนื่อย  ถ้าปลิงเกาะเท้าทำอย่างไร  การเดินผ่านทางน้ำเชี่ยวต้องเดินอย่างไร  หลาย ๆ อย่างสารพัดการเรียนรู้ที่ใช้ชีวิตแบบคนบ้านนอก  
        
        แต่ผมก็ไม่โชคดีเสมอไปครับ  และผมก็รู้ตัวดีว่าวันใดที่ผมจะต้องเดินทางกลับบ้านด้วยใจระทึกเพียงคนเดียว

        เมื่อผมเดินออกมาจากบ้านย่าซึ่งเป็นที่ดอนมีต้นมะพร้าวบ้าง  ต้นยาง  สวนกล้วย  สวนส้มโอ  ผมไม่สามารถมองเห็นอะไรได้  แต่เมื่อพ้นเขตนี้ก็รีบเดินขึ้นหาที่สูง  เช่นจอมปลวก  ปีนต้นไม้ดูไปล่วงหน้าว่ามีใครเดินอยู่บ้าง  หากเห็นคนเดินก็ตะโกนให้เขารอเดินไปพร้อม ๆเป็นเพื่อนกันไม่แยกเด็กผู้ใหญ่  เมื่ออยู่บนเส้นทางอันเปลี่ยวนี้เราคือเพื่อน


        ท้องทุ่งนายามเย็นมองดูผ่านทางต้นไม้ใหญ่ ๆ และดวงอาทิตย์กำลังตกดินดวงโตขึ้นสีแดงเข้มออกไปทางเหลืองตัดกับท้องฟ้าปนสีก้อนเมฆเหลืองเข้มสวยงามมากคล้ายภาพปฏิทินที่เป็นทิวทัศน์ที่แขวนอยู่ข้างฝาบ้านย่า 
       
        วันเสาร์ไหนที่ผมไม่สามารถหาเพื่อนร่วมทางได้  แม้มีธรรมชาติที่ที่แสนสวยงามให้ชื่นชม  แต่ก็ชมได้ไม่นานผมต้องเดินทางด้วยใจระทึก  เพราะแน่นอนมันต้องมืดค่ำอยู่เพียงคนเดียวในทุ่งนาอันกว้างใหญ่  ผมต้องเดินผ่านป่าช้าหลังวัด  สถานที่ที่คนถูกตีด้วยจอบตาย  ถูกยิงตาย  ถูกฟันด้วยพร้าคอขาด  หลายจุดบนเส้นทางนี้ที่เกิดเหตุการณ์ขึ้น  แล้วจะไม่ให้กลัวหรือระทึกใจอย่างไรครับ 

         ถึงแม้นผมจะรู้ล่วงหน้าว่าต้องเสี่ยงกับไม่เจอใครบนเส้นทาง   ไม่มีเพื่อนร่วมทางผมก็ต้องเดินคนเดียว  แต่ด้วยความต้องการคือได้ไปหาพ่อกับแม่นี่แหละครับสำคัญนักเป็นสิ่งที่ทำให้แข็งใจไปคนเดียวโดด ๆ ได้  ความรู้สึกที่แปลกอีกอย่างหนึ่งของผมก็คือ ผมมีเป้าหมายไว้ในใจว่าสักพักจะถึงที่นาของเรา(อยู่ระหว่างทางก่อนถึงบ้าน)  เมื่อถึงที่ของตนเองเดินผ่านที่นั่นกำลังใจมีความกลัวหายไป  เมื่อผ่านมันมาถึงที่ของคนอื่นความกลัวก็เริ่มกลับมาอีก  จึงต้องรีบเดินผ่านทางที่มีน้ำและโคลนไปโดยเร็วเพื่อให้ถึงที่ของตนเองที่อยู่ข้างหน้าอีกแปลงที่เป็นสวนยาง  แปลกจริง ๆ เมื่อมาถึงสวนยางเก่า ๆของพ่อ (ยางพื้นเมืองเดิมต้นโตมาก) มืดดำทมึนจนแทบมองอะไรไม่เห็น  แต่ความกลัวก็หายไปเหมือนกับถึงบ้านแล้วจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่บ้านยังอยู่ห่างในจุดนั้นอีกเยอะ 

         ผมทบทวนดูตอนนี้ครับว่าตอนผมเด็ก ๆ ช่วงนั้นความกล้าผมมาได้อย่างไร  เมื่อมาถึงที่ดินของพ่อและแม่  มันคล้าย ๆ กับว่านั้นคือส่วนหนึ่งที่เป็นพ่อแม่มีความรักให้เราเป็นห่วงและรักษาความปลอดภัยให้  ผมรู้สึกเหมือนว่าต้นไม้ต้นหญ้าทุกต้นลูกกบลูกเขียดเป็นเพื่อนผมจริง ๆ   ความอบอุ่นมันเกิดขึ้นในความรู้สึกของผมเองครับ
      

คำสำคัญ (Tags): #ความทรงจำ
หมายเลขบันทึก: 70602เขียนเมื่อ 2 มกราคม 2007 23:17 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 16:55 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (2)
สวัสดีปีใหม่ค่ะ...ชอบเนื้อหามากๆค่ะ ความอบอุ่น..ความกลัว..เกิดขึ้นในใจเราจริงๆ ...เมื่อเรารู้ว่าถึงที่ที่มีคนรักเรา....แม้จะอีกไกลจากบ้าน....แต่มีสัญลักษณ์ของเขาอยู่...อ่านยากนิดนึงนะคะด้วยสีเข้มช่วงท้ายๆ ด้วยความเคารพค่ะ
  • สวัสดีปีใหม่ครับคุณเมตตา  ขอให้มีความสุขมาก ๆ ปีใหม่นี้นะครับ 
  • ขอบคุณที่ให้ข้อมูลครับจะกลับเข้าไปแก้ไขปรับปรุงครับ
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท