หนังสือเล่มเดียวที่เหลืออยู่
ก่อนวันสิ้นปีจะเดินทางมาถึงในวันพรุ่งนี้ มีนิสิตรุ่นน้องที่เรียนจบไปแล้วโทรศัพท์มาปลุกผมตั้งแต่เช้ามืด ไม่มีอะไรสำคัญนักนอกจากการโทรมาสวัสดีปีใหม่ตามประสาคนคุ้นเคยในวิถีกิจกรรม... แต่ผมก็ไม่ลืมแซวกลับไปว่า "ยังไม่สิ้นปีเลย นะ"
เขากำลังเริ่มทำงานในองค์กร NGO ที่ไหนสักแห่งซึ่งผมเองก็จำไม่ได้ เขาบอกว่ายังจดจำเรื่องราวและเรื่องเล่าต่าง ๆ ที่ผมเคยแลกเปลี่ยนกับเขาเมื่อครั้งสมัยที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย ซ้ำยังนำไปใช้เป็นแนวคิดในการดำเนินชีวิตและการทำงานได้เป็นอย่างดียิ่ง
นอกจากนั้น...เขายังเล่าให้ฟังว่าไม่นานมานี้มีโอกาสได้เข้าไปสัมผัสวิถีชีวิตคนหนุ่มสาวในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ที่นั่นเขาพูดถึงเรื่อง "อุดมคติของคนหนุ่มสาว" แต่มีนักศึกษาทักและแย้งว่า "อุดมคติ" เพื่อคนยากไร้ ไม่น่าจะสำคัญและจำเป็นกับคนในยุคสมัยนี้ เพราะไม่ว่าใครก็เดือดร้อนกันทั้งนั้น ! ขอให้ "เอาตัวให้รอด" โดยไม่สร้างความเดือดร้อนแก่คนอื่นก็ถือว่าดีถมไปแล้วมิใช่หรือ ? !!
หรืออาจจะเป็นเพราะคนหนุ่มสาวในมหาวิทยาลัยผูกติดกับความสะดวกสบายมากเกินไป เสี้ยวหนึ่งของ "ความเป็นคน" ก็เลยหล่นหายไปบ้าง (ก็อาจเป็นไปได้) และแน่นอน,การเรียนในมหาวิทยาลัยเป็นสิ่งที่ดี แต่จะมีค่าแค่ไหน มันน่าจะขึ้นอยู่กับว่า เรียนเพื่ออะไรเป็นสำคัญ ? (ผมรำพึงรำพันกับตนเองโดยไม่ให้เขาได้ยิน..)
นอกจากนี้, ผมให้กำลังใจเขาว่า "คนเราน้อยนักที่จะเห็นความทุกข์ยากของคนอื่นเป็นเสมือนความทุกข์ยากของตนเอง" โลกของการเรียนและการทำงานย่อมมีทฤษฎีที่แตกต่างกันเป็นธรรมดา แต่ควรตระหนักเสมอว่า "คนเราต้องมีอุดมคติ" ไม่ว่ายุคสมัยจะเปลี่ยนแปลงแค่ไหน ผันผวนไปอย่างไร เราก็ต้องมีอุดมคติในการใช้ชีวิต...โดยเฉพาะที่ขาดไม่ได้ก็คืออุดมคติแห่งการ "แบ่งปัน"
ที่สำคัญคือการกล่าวย้ำอีกครั้งว่า, คนเราจำเป็นต้องมีอะไรเป็นสิ่งยึดมั่นให้กับตนเองและอุดมคตินั่นแหละคือความหมายของการมีชีวิตอยู่ของมนุษย์
ผมรู้ดีว่าเขากำลังถูกทดสอบจากสังคม ยิ่งเขาเป็นนักกิจกรรมที่เสียสละตนเองเพื่อคนอื่นเสมอมา เมื่อได้ฟังถ้อยคำของหนุ่มสาวเช่นนั้นก็ยิ่งรู้สึกเจ็บร้าวและผิดหวังอยู่ไม่ใช่น้อย แต่ก็ยังปลอบประโลมกับเขาว่า "ความเจ็บปวดนั่นแหละที่จะช่วยให้เขารู้สึกตัวว่ายังมีชีวิตอยู่และมีลมหายใจที่จะก้าวต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง" และขอให้เขาดุ่มเดินต่อไปอย่างช้า ๆ แต่อย่าถอยหลัง และต้องไม่ลืมหยุดพักเพื่อเติมแรงใจให้กับตนเองอย่างสม่ำเสมอ โดยต้องไม่ลืมว่า หากต้องเผชิญกับความหม่นเศร้า ก็ให้บอกกับตัวเองเสมอว่า เรื่องดี ๆ จะยังมีเข้ามาเสมอ เพียงแต่ต้องกล้าหาญที่จะรอคอย
เป็นธรรมเนียมปฏิบัติอยู่แล้วที่ผมมักให้ของขวัญแก่น้อง ๆ และสิ่งเดียวที่ผมให้กับพวกเขาก็คือ "หนังสือ" จนเป็นที่รู้กันว่า "หนังสือ" เป็นสื่อสะท้อนความรักที่ผมมีให้กับผู้คน ซึ่งผมก็ไม่เคยให้ของขวัญกับผู้ซึ่งผมเรียกพวกเขาทั้งหลายว่า "คนของความรัก" เป็นอื่นใดนอกจากหนังสือ
ผมบอกเขาว่า ถ้ามีเวลาหลังปีใหม่ให้แวะมาหาผมบ้าง จะได้ให้" หนังสือ" ไปอ่านสักเล่ม ซึ่งเขาก็ตกปากรับคำว่า "มาแน่..." แต่ขอเป็นหนังสือเกี่ยวกับปรัชญาหรืออุดมคติอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับคนหนุ่มสาว
ผมบอกกับเขาว่า "แม่จันสายน้ำที่ผันเปลี่ยน" คือหนังสือที่ผมจะมอบให้กับเขา ...เขาร้องเสียงหลงดังผ่านโทรศัพท์อย่างตื่นเต้น เพราะหนังสือเล่มนี้บ่อยครั้งเหลือเกินที่รบเร้า วิงวอนขอไปจากผม กระนั้นผมก็ยังไม่ได้มอบให้กับเขา เพราะมีอยู่เพียงเล่มเดียวเท่านั้น ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เมื่อประมาณสัก 5 ปีที่แล้ว ผมซื้อมาแจกผู้นำนิสิตมากกว่า 10 เล่มเลยด้วยซ้ำไป
หนังสือเล่มนี้เขียนโดยอดีตสมาชิกวุฒิสภา "เตือนใจ ดีเทศน์" ที่ครั้งหนึ่งเป็นคนหนุ่มสาวจากรั้วจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ที่ผันชีวิตจากนิสิตธรรมดาไปสู่ถนนสายกิจกรรมและเคยออกค่ายอาสาพัฒนาไปช่วยเหลือ "ชาวเขา" ในภาคเหนือของไทย ต่อมาก็เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของบัณฑิตอาสาทั้งในบทบาทของนิสิตอาสา จนท้ายที่สุดหลังจบการศึกษาก็พาตัวเองไป "ฝังตัว" อุทิศตนช่วยเหลือชาวเขาหลากเผ่าท่ามกลาง ขุนเขา หมอกหนาว สายน้ำ ต้นไม้ และสวนผักบนดอย อันเป็นหมู่บ้านที่เรียบง่าย สมถะและอบอวลด้วยไมตรีจิต
อันที่จริง, ผมก็ใจหายอยู่มิใช่น้อยที่ "แม่จันสายน้ำที่ผันเปลี่ยน" ฉบับพิมพ์ครั้งแรกเล่มเดียวที่มีอยู่กำลังจะถูกมอบให้คนอื่นไป
มันเป็นหนังสือที่บอกเล่าเรื่องราวอุดมคติของคนหนุ่มสาวในยุคหนึ่งที่ยังทรงพลังอยู่อย่างไม่รู้จบ
แต่ก็ช่างเถอะ...ผมคงสามารถซื้อหาใหม่ได้ในไม่ช้า
และการให้หนังสือแก่น้องท่านนี้ เป็นการให้แก่ "คนของความรัก" ที่เราเคยร่วมชะตากรรมบนถนนสายกิจกรรม
หากจะไม่สามารถหาซื้อได้อีก ก็ไม่น่าจะเสียดายหรือเสียใจ เพราะเชื่อว่าหนังสือเล่มนี้จะช่วย "เติมไฟฝัน" มิให้มอดไหม้ไปจาก "อุดมคติ" ของเขา เพราะถ้าขืนยังเก็บไว้กับตัวเอง บางทีไฟฝันอุดมคติในตัวของเขาอาจมอดดับไปในไม่ช้าก็เป็นได้....
และอาจต้องเตรียมหนังสืออีกหลายเล่มไว้กำนัลเป็นของขวัญปีใหม่แก่ผู้มาเยือนในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ก็เป็นได้ !
ความเห็น (13)
ผมอ่านบันทึกนี้ ทำให้ผมคิดถึงหนังสือของผม ที่ผมเคยมี
"แม่จัน สายน้ำที่ผันเปลี่ยน" เป็นหนังสืออีกเล่มที่ผมอ่านบนดอย ชีวิตคุณเตือนใจ ดีเทศน์ ช่างเหมือนชีวิตของผมตอนทำงานกับพี่น้องกลุ่มชาติพันธุ์เสียจริงๆ
ผมไม่เคยลืมวันเวลาที่ผมเคยทำงาน เคยร่วมทุกข์ ร่วมสุขกับพี่น้องบนดอยสูง อุดมการณ์ที่แรงกล้าคราเมื่อทำงานใหม่ ไม่เคยรู้สึกเหนื่อย
ที่นึกถึงหนังสือเล่มนี้เพราะ ผมได้มอบให้ ทหารคนหนึ่ง มิตรแท้ที่รู้จักบนดอย เพื่อให้เขาอ่านและเขาชอบ ถือโอกาสมอบให้เลย...
วันนี้ผมยังจำทุกบททุกตอนในหนังสือเล่มนั้น
- ขอบคุณครับที่มาทักทาย เพราะคิดว่าในช่วงปีใหม่คงดูเงียบเหงาไม่น้อยในเวทีแห่งการเรียนรู้เช่นนี้
- มอบชอบหนังสือเล่มนี้มาก ซื้อเก็บไว้หลายเล่มและแจกจ่ายไปสู่ผู้อื่นจนเหลือเก็บไว้เล่มเดียว ซึ่งดูเหมือนจะต้องมอบให้กับน้องท่านั้นไป
- ผมอาจจะหาซื้อได้บ้าง และจะดีมากถ้าได้รับเกียรติส่งไปให้คุณจตุพร
- เรื่องดี ๆ บอกเล่ากันได้ หนังสือดี ๆ ก็แบ่งกันอ่านได้
- จริง ๆ ประสบการณืเดินทาง ศึกษา ฝังตัวลึกอยู่กับวิถีชุมชนตกผลึกในตัวคุณจตุพรก็มากเยอะ น่าจะเขียนหนังสือขายบ้าง หรือเพราะงานวิจัยเยอะมาก จนไม่สามารถเขียนหนังสือแนวอื่นได้
- ถ้าทำได้ผมเป็นคนหนึ่งครับ ที่จะอุดหนุน
- เรื่องดี ๆ ยังรอการเผยแพร่สู่กันและกัน...
แม้ยุคสมัย เปลี่ยนไปและเปลี่ยนแปลง
หนังสือดีๆเล่มเล็กๆก็ยังทรงคุณค่าเสมอ
ผมได้หนังสือดีมาเล่มหนึ่ง อ่านยังไม่จบ
คุณแผ่นดิน มีหรือยัง
หนังสือ ชื่อว่า โม
- ยังเลยครับ
- ใครเขียน หรือแต่งครับ เผื่อจะได้หามาอ่าน
- หรือผมอาจจะมีแล้ว แต่ไม่ได้อ่าน เพราะมีหนังสือเยอะมากครับ
- ซื้อมาสะสมไว้ก่อน ว่าง ๆ ค่อยอ่าน
- เวลาอ่านผมจะต้องมั่นใจว่ามีเวลาพอที่จะอ่านให้จบ ได้ภายใน 1 - 3 วัน เพราะไม่อยากอ่านทิ้งไว้...
ตอนนี้ผมเขียนหนังสือ อยู่เล่มหนึ่ง ขนาดพ็อคเก็ตบุ๊ค ต้นฉบับเสร็จแล้ว กำลังอยู่ในช่วงทำอาร์ทเวิร์กและบรูฟ
ตัวอย่าง คำเปิดเล่ม หนังสือ "ทางไกล เส้นทางสีขาว"
คาดว่าอีกไม่นานเกินรอครับ คงจะคลอดออกมาเสร็จสมบูรณ์ แล้วผมจะส่งให้คุณแผ่นดินนะครับ
เห็นชอบ...มอบหนังสือ...ค่ะ
หนังสือทุกเล่มเมื่อเราอ่านจบ เราจะพบว่าแต่ละเล่มมีคุณค่าแตกต่างกัน เฉกเช่นเดียวกับการอ่านนิสัยใจคอคน เมื่ออ่านให้ซึ้งอ่านให้ดีก็พบว่าทุกคนมีดีมีคุณค่าอยู่ในตัวตน แต่เรามักอ่านใจคนไม่เคยจบ ไม่เหมือนกับการอ่านหนังสือ นี่คือความต่างในความเหมือน
มอบหนังสือที่ดีที่สุด...มีคุณค่าที่สุด ให้กับคนที่เรารัก หนังสือเล่มนั้นคือ "หนังสือ...น้ำใจ"
คุณ จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร และ Vij
มีบทกวีที่ไพวรินทร์ ขาวงาม เขียนไว้และมีวรรคหนึ่งที่เกี่ยวกับหนังสือ รวมถึง การกล่าวในทำนองการร่วมแบ่งปันเรียนรู้ในวิถีโลกและชีวิต ก็เลยเก็บมาฝาก
"มีหนังสือบางเล่มให้เราอ่าน
มีนิทานบางเรื่องให้เราฝัน
มีบทเพลงบางเพลงรำพึงรำพัน
เข้าใจกันได้บ้างบางเรื่องราว
เราเป็นเพียงผู้เดินทาง
พบกันได้ในระหว่างทางเหน็บหนาว
ร่วมสุมฟืนก่อไฟใต้แสงดาว
เล่านิยายยืดยาวสู่กันฟัง"
จาก..หนังสือรวมบทกวี ฤดีกาล
- ขอบคุณครับคุณ ออต ที่ช่วยนำพาผมกลับไปนึกถึงหนังสือดี ๆ อีกเล่มหนึ่ง
- โจนาทาน ลิฟวิงสตัน นางนวล คือ แรงบันดาลใจในยุคที่เรียนหนังสือในการแสวงหาความหมายของชีวิตในห้วงเวลาหนึ่งในมหาวิทยาลัย
- ผมเก็บหนังสือเล่มนี้ไว้ 4 เล่ม แบ่งปันคนอื่นไปหมด เหลือเก็บไว้เพียงเล่มเดียว
- มีหนังสืออีกเล่มนะครับ ชื่อคล้ายกันแต่เป็นเรื่องสั้นที่เขียนโดยคนไทย (นัน บางนรา) "การจากไปของนกนางนวล" ในเล่มนี้ มีเรื่องสั้นสะท้อนชีวิตนิสิตนักศึกษา..ที่น่าสนใจในยุคแสวงหา โดยเฉพาะเรื่อง "ที่นี่ไม่มีอะไร" หรือแม้แต่ "คำขานรับ" ของศรีบูรพา ที่บุกเบิกไว้ในยุคแรก ๆ
หนังสือชื่อ โม
ผู้แต่ง ลารา ริโอส
ผู้แปล รัศมี กฤษณมิษ
พิมพ์ครั้งที่ 2 พ.ศ. 2549
- อาจารย์ เม็กดำ 1
- ค้นและรื้อตู้หนังสือดูแล้ว ไม่พบเรื่องนี้ ก็แสดงว่าไม่เรื่องนี้ครับ
- และเห็นทีต้องไปซื้อมาอ่าน
- ว่าแต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรครับ พอจะบอกเล่าแบบชิมลางก่อนได้มั๊ย
- ขอบคุณอีกครั้งครับ