ศรัทธากับครั้งแรก...เพื่อครั้งต่อๆไป
นับเป็นความอึด ความทรหดช่วงหนึ่งของการเรียนรู้ และสัมผัสชีวิตงานพัฒนาภาคประชาสังคมจริงๆนะครับ หากเทียบกับปัจจัยความพร้อมในงานที่ทำอยู่ (คน งาน เงิน เครื่องมือ วิธีการจัดการ) แต่ทาง มูลนิธิร่วมพิจิตร และชมรมเกษตรธรรมชาติและอาหารปลอดสารพิษ จังหวัดพิจิตร ก็ยังคงเดินหน้าต่อไป ตามเหตุและปัจจัยที่พึงมีอยู่ คือเอาเท่าที่มีก็พอ แล้วค่อยขยับตามความเหมาะสม ความจำเป็น ถ้าทำอะไรเกินเหตุ ไม่สมเหตุสมผล ก็คงไปรอดยาก แล้วความสุขก็คงไม่มี (นี่ว่ากันด้วยหลักเศรษฐกิจพอเพียงเห็นๆเลยนะครับ) อย่างไรก็ตามขณะนี้ทางมูลนิธิฯและชมรมฯ ก็กำลังร่วมกันสร้างภาพฝันใหญ่ (ที่ใครๆอาจมองว่าเล็กนิดเดียวก็ได้) สำหรับก้าวต่อไป ปี 2550 นั่นคือ 1.ศูนย์การเรียนรู้เศรษฐกิจพอเพียง และ 2.วิสาหกิจชุมชนของเครือข่ายฯ เป็นการคลำหาเป้าหมาย/หัวใจหลักของการทำงานร่วมกัน ....นี่หน่ะหรือที่เราตามหากันมาตลอด 8 - 9 ปีนี้ เราทำงานกันมาเพื่อสิ่งนี้กันใช่หรือเปล่า?????.... คงไม่อธิบายหรอกนะครับว่าเพราะอะไร เหตุผลนั้นเกิดขึ้นจากบริบทงานพื้นที่ครับ แน่นอนว่า มักจะมีคำถามตามขึ้นมามากมาย เพราะห่วงและกังวล กลัวล้มเหลวไม่เป็นท่า แต่นั่นคือความหวังดีต่อกันทั้งหมดทั้งปวง ...เราจะกลัวความล้มเหลวไปเพื่ออะไรในเมื่อเรายังไม่ได้ลงมือปฏิบัติอย่างเต็มที่กับสิ่งนั้นเลย... อย่างสุดๆแล้วก็แค่ล้มเหลวแหล่ะ (วะ!) หรือเสียหน้านิดหน่อย แล้วจะมีสักกี่คนที่ทำงานจริง เอาใจใส่กับมัน ยอมแพ้กับคำว่า "ล้มเหลว!!!!" ล้มแล้วก็ลุกขึ้นมาใหม่ได้ เรียนรู้กันได้ ขอเพียงมีใจศรัทธาในครั้งแรก แล้วครั้งต่อๆไปจะตามมาเอง (ผมเชื่ออย่างนั้นนะครับ) ฟังแล้วอาจดูมั่นใจจนเกินเหตุ แต่นี่คือ ประสบการณ์ ครับ (ไม่ได้หมายถึงผมคนเดียวนะครับ แต่หมายถึงคนทุกคนที่ทำงานร่วมกันมา) กลวิธีจากประสบการณ์จะช่วยกันหาทางออก ทางสว่างได้เองครับ แม้จะขัดแย้งทางแนวความคิดบ้าง แต่นั่นก็เป็นธรรมดา ไม่น่าแปลกใจเสียด้วยซ้ำ .......ขอเพียงคลำเป้าให้เจอแล้วชกให้เต็มๆหมัดก็น่าจะพอน๊อคได้แล้ว ถ้าน็อคไม่ได้ก็น่าจะชนะคะแนนได้แหล่ะหน่า ขยันปล่อยหมัดหน่อย มีชั้นเชิงบ้าง บู๊บ้าง เรียกว่าครบเครื่องแล้ว ยากที่คู่ต่อสู้จะชนะได้.......(ใช่ไหมหล่ะครับ?)
นำภาพกิจกรรมต่อเนื่องของ "พลังมดน้อย" มาให้ชมครับ
โลโก้ด้านหลังรถตู้มูลนิธิร่วมพัฒนาพิจิตร "ทำให้มีกำลังใจเพิ่มขึ้น
ช่วยกันขึ้นรูปตัวอาคารสำนักงานใหม่ (เอาแรงกัน) 
ล้างกระเบื้อง(เก่า) ที่ได้รับความอนุเคราะห์จาก อบจ.พิจิตร
ตัดแต่งกิ่งไผ่รอบสวน ให้ดูโปร่ง (ขยาย แตกหน่อ)
กินข้าวร่วมกันในยามเช้า
ถ่ายรูปร่วมกันเป็นที่ระลึกหน่อย
บรรยากาศบริเวณรอบๆบ้านดิน ในช่วงหน้าหนาว
ความเห็น (6)
ผมเห็นด้วยและชอบใจข้อความในบันทึก หลายบท หลายตอน ครับ
ชอบประโยคนี้
"...เราจะกลัวความล้มเหลวไปเพื่ออะไรในเมื่อเรายังไม่ได้ลงมือปฏิบัติอย่างเต็มที่กับสิ่งนั้นเลย..."
และประโยคนี้ครับ
"...ขอเพียงคลำเป้าให้เจอแล้วชกให้เต็มๆหมัดก็น่าจะพอน๊อคได้แล้ว ถ้าน็อคไม่ได้ก็น่าจะชนะคะแนนได้แหล่ะหน่า ขยันปล่อยหมัดหน่อย มีชั้นเชิงบ้าง บู๊บ้าง เรียกว่าครบเครื่องแล้ว ยากที่คู่ต่อสู้จะชนะได้..."
เยี่ยมมากครับ!!!
......................
เปลี่ยนรูปบ่อยๆ...ตามจำนวนบันทึกเลยนะครับ (แซว)
ดิฉัน...ทดสอบมาลงความเห็นไว้ก่อนค่ะ เพราะดิฉันพยายามลงความเห็นหลายรอบแล้ว แต่ลงไม่ได้ บันทึกไม่ผ่านสักที ไม่แน่ใจว่าขัดข้องทางเทคนิคหรือเปล่า
ขอโทษนะค่ะดิฉันลองทดสอบดูค่ะ
สวัสดีค่ะ
ปกติจะเข้ามาอ่านบันทึกใน gotoknow กับนักเขียนบางท่าน(คุณเอก)เท่านั้น เป็นครั้งแรกอ่านของท่านอื่น อ่านแล้วแอบสะดุ้งในใจ เพราะเป็นอีกคนหนึ่งที่กลัวความล้มเหลวมาก อาจเป็นเพราะตั้งความหวังไว้อย่างสวยหรู เมื่อไม่เป็นไปอย่างที่ใจต้องการ เมื่อได้อ่านบันทึกทำให้รู้ว่า คนเราเมื่อทำงานคงมีบ้างที่งานล้มเหลวไม่ได้ดั่งใจเราต้องการ เพื่อที่ใจเราจะได้ไม่ท้อแท้ อยากทราบว่าเมื่อไหร่จะย้ายกลับมาพัฒนาอีสานบ้านเราคะ เอหรือว่าหรือว่าพิจิตรมีอะไรดีนะ หนุ่มนครพนมถึงไม่ยอมกลับมาพัมนาบ้านเรา อยากรู้ค่ะ (แซวเล่นค่ะ) สวัสดีค่ะ
อาจารย์ จตุพร ครับ
คือผมเมื่อก่อนเป็นคนที่ยึดติดอยู่กับอดีตมากๆ แต่พอโตขึ้น เข้าใจสิ่งแวดล้อมหลายๆอย่าง รวมไปถึงชีวิตของคนทุกคน ล้วนแต่ก้าวเดินไปข้างหน้ากันทั้งนั้น ถ้ามัวแต่หลงใหลได้ปลื้ม หรือทุกข์ใจกับเรื่องราวในอดีตชีวิตเราก็คงมีอยู่แค่นั้น ยังมีอะไรอีกมากมายที่เราจะต้องพบเจอ เรียนรู้ ปฏิบัติ ต่อไป ไม่ว่าจะดีจะร้ายโลกนี้ก็ไม่ถึงกับแตกในพริบตาหรอก อาจารย์ว่าไหมหล่ะครับ
-------------------------------------
เปลี่ยนรูปบ่อยๆเพราะจะได้ไม่รู้สึกเบื่อหน้ากันไงครับอาจารย์
- แวะเวียนมาสวัสดีปีใหม่นะครับ
- ที่ มหาวิทยาลัยก็มีชมรมอาสาเพื่อในหลวงเหมือนกัน
- ล่าสุดพวกเขาหนีเรียนไปเกี่ยวข้าวยชาวบ้าน และขอรับบริจาคข้าวเปลือกไปช่วยชาวอุตรดิตถ์
- และขณะนี้ผมและพวกนิสิตก็กำลังตระเตรียมขนย้ายข้าวเปลือกไปยังอุตรดิตถ์