๑,๑๓๘ โควิดกับชีวิตครูที่เปลี่ยนไป...
ผมมองสายฝนที่สาดกระเซ็นเข้ามาในอาคารเรียน ฝนตกหนักสัปดาห์ละ ๒ ครั้ง ก็ถือว่าพอเพียง..ที่ธรรมชาติมิได้โหดร้ายจนเกินไป..
หลงลืมโควิด๑๙ ไปชั่วขณะ ความรู้สึกเหมือนว่าได้เปิดเทอมแล้ว เพราะทุกครั้งที่เปิดเรียนกลางเดือนพฤษภาคม ฝนฟ้าก็มักจะมาเยือนในช่วงเวลาเดียวกันนี้
ต่างกันตรงที่ปีนี้..เงียบเหงาวังเวง ครึ้มฟ้าครึ้มฝน ผู้คนในหมู่บ้านดูเงียบเชียบ ครูเวรประจำวันกับครูธุรการปฏิบัติงานตามปกติ วันนี้เตรียมการนิเทศติดตามการสอนทางไกลรอบที่ ๒
หลังจากไปซักซ้อมทำความเข้าใจ มอบใบงานประสานทั้งเด็กและผู้ปกครอง เห็นความไม่พร้อมแต่ก็ต้องทำให้ดีที่สุด..อยากจะหยุดคิดหยุดทำ..นำครูและนักเรียนกลับมาสู่ห้องเรียน
แต่ทำไม่ได้ ยังไงผมก็เห็นด้วยกับนโยบายที่ชะลอการเปิดเรียนเอาไว้ก่อน เป็นเรื่องละเอียดอ่อนเหลือเกิน กับการแลกเปลี่ยนเรียนรู้อย่างใกล้ชิดระหว่างครูกับนักเรียน..ในยามนี้
เมื่อมีเวลา..ผมคิดว่าคงไม่ต้องรอนโยบายสั่งการ มาตรการในโรงเรียนเมื่อเปิดเทอม จะต้องอะไรอย่างไร? มากมายตั้งแต่วางแผนเตรียมการ สิ่งที่ต้องมีและต้องใช้อย่างไม่มีขีดจำกัด
เพื่อนักเรียนตัวเล็กๆของเรา เพื่อแบ่งเบาภาระของผู้ปกครอง โรงเรียนเป็นองค์กรเดียวของชุมชนที่ต้องสร้างความเชื่อมั่นและศรัทธา นำมาซึ่งความไว้วางใจให้ได้มากที่สุด..
ครูในยุคโควิด..กับภารกิจของโรงเรียนที่ไม่เคยนิ่งนอนใจ ทำอะไรได้ต้องรีบทำก่อน หากยังทำไม่ได้ในโจทก์ที่ยากๆ ก็ยังเชื่อว่าเขตพื้นที่การศึกษาจะเข้าใจ..และเห็นใจครู
ใช้เหตุใช้ผลและใช้ “หัวใจ”ในการสั่งการ เข้าใจในความเป็นตัวตนของครู ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา ที่พร้อมจะทำงานด้วยจิตอาสา..เมื่อ ๑ กรกฎาคม..เวียนมาถึง
สำหรับผม..รู้สึกขอบคุณในน้ำใจไมตรีของผู้ปกครองที่ไม่เคยกดดันการทำงาน แสดงให้เห็นถึงการศึกษาของโรงเรียนที่ผ่านมา..ผู้มีส่วนเกี่ยวข้องเข้าใจครูว่าผ่านความลำบากมานับครั้งไม่ถ้วน
จะผ่าน “โควิด”อีกสักครั้งจะเป็นไร..เมื่อไม่มีใครต้องเจ็บป่วย เส้นทางการเรียนการสอนก็น่าจะราบรื่น ไร้ลูกคลื่นแห่งอุปสรรค..การจัดการศึกษาและแสวงหา “คุณภาพ”ก็มิใช่เรื่องยากเย็น
อาจจะง่ายดายเสียอีก..กับสภาพการณ์ในโรงเรียนขนาดเล็ก ที่เวลานี้ผู้มีจิตศรัทธาเริ่มถามหาความต้องการของครู และยินดีจะช่วยเหลือครูทั้งในด้านหน้ากากอนามัย และเจลล้างมือ
ครูจึงไม่หนักใจ เมื่อได้มีโอกาสจัดเตรียมความพร้อมของวัสดุอุปกรณ์ที่จำเป็น ก่อนเปิดภาคเรียนอย่างเป็นทางการ..หากวิกฤติของโควิดครั้งนี้ยังไม่ผ่าน..งานของครูจะไม่ธรรมดาเลย
ดังนั้น..ทุกฝ่ายอย่าใจร้อน จงทำงานแบบสอดประสานและเอื้ออาทร บนพื้นฐานแห่งรักและรอยยิ้ม..แล้วเราจะอยู่รอด..และมองเห็นโอกาสที่จะได้สัมผัสความสุขและความสำเร็จ..
ความสุขเล็กๆกับความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่..น่าจะเริ่มต้นมองเห็นบ้างแล้ว เมื่อครูโรงเรียนเล็กๆ จะต้องรับเด็กที่ย้ายมาเรียนเพิ่มขึ้นและเพิ่มขึ้นเป็นลำดับ
เพราะโรงเรียนขนาดเล็ก เด็กไม่แออัดและดูแลลูกหลานของผู้ปกครองได้สะดวก ปลอดภัยและง่ายกว่า..ขอเพียงแต่ว่า..วันนี้.เดือนนี้..ครูเตรียมให้พร้อมก็แล้วกัน มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นแน่นอน
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๒๕ พฤษภาคม ๒๕๖๓
ความเห็น (2)
เห็นสายฝนแล้วก็อยากบอกให้มาตกที่เชียงใหม่บ้างครับ ท่าน ผอ. 555
เข้ามาให้พลังใจอาจารย์นะคะ