ชีวิตที่พอเพียง 3685. ดื่มด่ำความสุข ในสถานการณ์โควิด ๑๙

เพราะต้อง อยู่บ้าน รักษาระยะห่าง ในสถานการณ์โควิด ๑๙ ช่วงเดือนเมษายน ๒๕๖๓    ผมจึงได้มีโอกาสอยู่กับตัวเอง ในความสงบเย็นสบาย แม้จะเป็นช่วงฤดูร้อน  

เย็นสบายเพราะนั่งหรือนอนอ่านหนังสือในห้องอ่านหนังสือ สลับกับในห้องนอน    ผมเป็น “มนุษย์เลือดเย็น” คืออุณหภูมิกายไม่ถึง ๓๗ องศาเซลเซียส    จึงไม่ทนอากาศร้อน  ชอบอยู่ในที่เย็น    ห้องปรับอากาศจึงเป็นของจำเป็นสำหรับผม   

ที่มุมหนึ่งของห้องนอนที่ชั้นล่าง ผมยกเอาเก้าอี้เอกเขนก LazBoy จากห้องนอนชั้นบนลงมาวางไว้ข้างหน้าต่าง ผมเป็นคนชอบที่โล่ง ที่กว้าง มองออกไปได้ไกลๆ เห็นต้นไม้ ท้องฟ้า     มุมนี้จึงเป็นสวรรค์ของผม    ที่เก้าอี้นี้ ผมจะอ่านหนังสือก็ได้     หากแสงสว่างจากหน้าต่างไม่พอ ก็มีโคมไฟอยู่ด้านหลัง     ผมอ่านหนังสือสลับกับอ่านหนังสือในไอแพ็ด     สลับกับพิมพ์บันทึกในคอมพิวเตอร์   

นานๆ ก็มองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อพักสายตา     และเพื่อเสพความสดชื่นจากธรรมชาติ     ต้นประดู่หน้าบ้านตรงกันข้ามออกดอกเหลืองอร่าม    ต้องแสงแดดยามสาย ให้ความงามตัดกับสีเขียวเข้มของใบ   

ใกล้เข้ามาเป็นต้นปีบที่บ้านคุณสมชายที่อยู่ติดกัน    ลำต้นขนาดหนึ่งคนโอบ  โดนเลื่อยส่วนยอดออกหมดเหลือแต่กิ่ง    แล้วเขาก็แตกยอดใหม่ ค่อยๆ เป็นพุ่มโตขึ้น    มองเห็นยอดต้องลมเพลินตา     ใกล้เข้ามาอีกในสนามบ้านผม ตรงใกล้รั้ว    ต้นปาล์มคิงต้นสูงสองเมตรในกระถางกำลังงาม    ยอดต้องลมโบกไปมาเล็กน้อยมองแล้วมีความสุข    

นอกจากสดชื่นด้วยจักษุประสาท    ยังได้การขับกล่อมโสตประสาทเป็นระยะๆ จากเสียงนกร้อง ทั้งนกตีทอง นกเขา นกเอี้ยง และนกกางเขน    ที่จริงยังมีเสียงทีวีจากห้องข้างๆ ที่สาวน้อยนั่งดู    แต่ผมผ่านการฝึกมาดีแล้ว ให้ได้ยินผ่านหูซ้ายทะลุหูขวา     ไม่เอามาเป็นอารมณ์ความรู้สึก   

ผมเป็นคนมีบุญ สุขง่าย ทุกข์ยาก    กินอาหารอะไรก็ได้ ไม่เลือก กินง่าย    มีหนังสืออ่าน และได้ใคร่ครวญสะท้อนคิดก็มีความสุข    ยิ่งได้เขียนความคิดความรู้สึกออกแลกเปลี่ยนเรียนรู้เพื่อประโยชน์วงกว้างยิ่งมีความสุข    

เท่ากับผมนั่งเล่นในห้องนอนชั้นล่าง     พักผ่อนหย่อนใจด้วยการอ่านหนังสือ และการเขียน    สลับกับการมองออกไปนอกหน้าต่าง    ที่จริงเราปรับปรุงห้องนี้สำหรับสาวน้อย    เพราะเธอเข่าไม่ดีเดินขึ้นลงบันไดลำบาก    และเรากลัวเธอตกบันไดขาหัก    เอาเข้าจริงคนที่ใช้ประโยชน์ห้องนี้มากกว่าคือผม     ได้อาศัยความเย็นตอนอยู่บ้านในช่วงกลางวัน  

อันตรายจากโควิด ๑๙ นอกจากการติดโรค    หรือจากการที่เราได้รับเชื้อแต่ไม่มีอาการแล้วเอาไวรัสไปแพร่ให้คนอื่นแล้ว     อันตรายที่ไม่แพ้กันคือจากความขัดสนเพราะไม่มีรายได้     ซึ่งครอบครัวผมโชคดีไม่มีปัญหานั้น    เพราะเราอยู่ง่ายกินง่าย ไม่มีค่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือย    ผมอวดใครๆ เสมอว่าเสื้อผ้าของผมอายุยืน กางเกงบางตัวอายุเกือบสามสิบปี ยังใช้อยู่    เสื้อยืดโปโลเกือบทั้งหมดได้รับแจก    บางตัวใช้มากว่ายี่สิบปี   

อันตรายอีกอย่างจากโควิด ๑๙ คือ มันทำให้เราเครียด     จากการต้องอยู่บ้าน  จากการเสพข่าวโควิดมากไป  และจากการตื่นกลัว    ผมบอกตัวเองให้รู้เท่าทัน และไม่ปล่อยให้ปัจจัยภายนอกมาเป็นเจ้าเรือนจิตใจของตน    โควิด ๑๙ ทำให้ผมมีเวลาอยู่บ้านมากขึ้น    ได้เป็นตัวของตัวเอง  ได้ทำสิ่งที่ชอบคืออ่าน คิด และเขียน    แทนที่จะเครียดกลับทำให้จิตใจโปร่งโล่งสบาย           

วิจารณ์ พานิช  

๖ เม.ย. ๖๓

วันจักรี