ปล่อยวาง

ชีวิตของเราเริ่มต้นเมื่อวันที่เรารู้ตัวว่ากำลังจะตายจริงหรือ

แม้ถึงวันสิ้นลมหายใจทุกๆครั้งผมคิดเสมอว่าผมได้ใช้ชีวิตของทุกๆวันให้เหมือนว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตแล้ว นั่นก็หมายความว่าชีวิตของผมได้รู้จักคุณค่าของชีวิตจนวันสุดท้ายแล้วนั่นเอง เพราะฉะนั้นสมองของผมจึงสั่งการอยู่ตลอดเวลาว่า “ทำทุกวันให้ดีที่สุดให้เหมือนเป็นวันสุดท้าย” แล้วจะได้ไม่เสียใจที่ไม่ได้ทำ

มุมมองชีวิตของผมก็คงไม่ได้ต่างจากทุกวัน เพราะไม่ได้คิดจะไปทำอะไรก่อนตาย อยากทำอะไรก็ทำไปเลยตั้งแต่วันนี้ตั้งแต่ที่ยังไม่รู้ว่าจะตายตอนไหนนี่แหละ มองความตายเหมือนฟองน้ำที่มันเกิดดับเกิดดับไม่มีวันหยุด และมองในภาพรวมระดับจักรวาลระดับหลายพันหลายหมื่นล้านปีก็แทบจะไม่มีใครสนใจความตายของผมหรอกมั้งนอกเสียจากญาติพี่น้อง

ในช่วงเวลาที่จะตายก็คงจะพยายามทำสมาธิปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างในโลกให้หมด คิดถึงแต่สิ่งดีๆ มิตรภาพความรัก บุญกุศล คิดถึงพระรัตนตรัย ทุกสิ่งอย่างล้วนกลับคืนสู่ “ธรรมชาติ”

เขียนใน GotoKnow โดย กรกต กลิ่นเดช
ใน บันทึกส่วนตัว...นายกรกต กลิ่นเดช

คำสำคัญ (Tags): #กรกต กลิ่นเดช#korakot klindet#62741518#ป 62.ป.บัณฑิต 2.5#ป.บัณฑิต#ประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู#คณะครุศาสตร์#วิทยาเขตเวียงบัว#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#ED 5101#ความเป็นครู#ภาคเรียนที่ 2/62#บันทึกส่วนตัว#diary#วันสุดท้ายของชีวิต

หมายเลขบันทึก: 674576เขียนเมื่อ 20 มกราคม 2020 20:28 น. ()แก้ไขเมื่อ 27 มกราคม 2020 19:33 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

กรกต กลิ่นเดช