ส่วนเติมเต็มของ "วภร."

ในชีวิตของฉัน กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ก็ต้องผ่านเรื่องราวต่าง ๆ มามากมาย ไม่ว่าจะ "สุข" หรือ "ทุกข์" แต่จะให้จดจำทั้งหมดคงเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นสิ่งหนึ่งที่จะช่วยให้ฉันนึกถึงความทรงจำเหล่านั้นได้ดีก็คือ "รูปถ่าย" ฉันจึงชอบถ่ายรูป เพราะทุกครั้งที่กลับมามอง มันทำให้ฉันรู้สึกคิดถึงผู้คนที่ผ่านเข้ามา คิดถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ทีทำให้ฉันมีวันนี้

เริ่มต้นกันที่รูปแรก กว่าจะมีวันนี้ได้ ฉันคงต้องขอบคุณท่านที่รักทั้งหลายเหล่านี้ก่อน ไม่จะว่าเป็นยาย พ่อ แม่ น้า ๆ และพี่ชายที่รัก ฉันรู้สึกขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ฉันเกิดมาอยู่ในครอบครัวที่ดีแบบนี้ ตั้งแต่จำความได้ สิ่งที่ฉันรับรู้มาตลอดคือ พวกท่านรักและห่วงใยฉันมาก คอยให้การสนับสนุนฉันในทุก ๆ ด้านที่พวกท่านทำได้ และเป็นแบบอย่างที่ดีในการดำเนินชีวิต ฉันจึงคิดเสมอว่า หากมีสิ่งใดที่ฉันสามารถทำให้ท่านมีความสุขหรือลดความลำบากใจท่านได้ ฉันจะทำ ซึ่งแน่นอนว่าสิ่งหนึ่งที่ฉันทำเพื่อพวกท่านให้สมกับที่พวกท่านตั้งใจเลี้ยงดูฉันมาอย่างดี ขั้นแรก คือการที่ฉันประสบความสำเร็จในด้านการเรียน หลายคนอาจคิดว่าใคร ๆ ก็จบปริญญาตรีได้ หรือบางคนก็คิดว่ามันแค่กระดาษใบหนึ่ง แต่ท่านรู้หรือไม่ ว่าสำหรับคนที่ส่งเราเรียน มันเป็นมากกว่านั้น ฉันรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าวันนั้นทุกคนภูมิใจในตัวฉันและภูมิใจในตัวเองมาก ๆ พ่อแม่ฉันเป็นชาวนา บ้านเราไม่ได้ร่ำรวยเงินทอง แต่เพราะความรักและความตั้งใจของพวกท่าน จึงทำให้ฉันมีวันแห่งความภาคภูมิใจนี้ได้

รูปต่อมา คือรูปของช่วงเวลาแห่งความสุขที่หลาย ๆ คนคิดถึงและอยากย้อนกลับไป ฉันเองก็เช่นกัน ฉันคิดถึงตอนเรียนมัธยมมาก ๆ มันเป็นช่วงเวลาฉันมีความสุข เพราะฉันเพื่อน ๆ ที่ดี ห้องเราเป็นห้องเรียนที่บ้าบอ อยู่ด้วยกันมีปัญหา ชอบทำให้ครูปวดหมอง บ้าบอทั้งครูประจำชั้นและนักเรียน ฟังแบบนี้เหมือนพวกเราไม่เอาไหน แต่เปล่าเลย พวกเรารักกันมาก มีอะไรเราช่วยเหลือกันตลอด แตกต่างแต่เราไม่แตกแยกนะจ๊ะ คิดถึงทุกคนมาก ๆ นะ ขอบคุณที่ทำให้ฉันมีช่วงเวลาที่ดีและน่าจดจำแบบนี้ รักทุกคน จุ๊ฟ ๆ

เพื่อนตัวป่วน เห็นรูปนี้แล้วทำให้นึกถึงช่วงเวลาก่อนสอบโควต้าตอน ม.6 ห้องเราสามัคคีกันหยุดเรียนหนึ่งอาทิตย์ก่อนสอบ เพื่อเอาเวลาไปอ่านหนังสือ แต่กลับทำให้ท่านผู้อำนวยการไม่พอใจ ต่อว่าพวกเรากันยกใหญ่ สิ่งที่น่าขันก็คือวันที่ประกาศผลโควต้า ห้องเราสอบติดโควต้าเยอะ สร้างความภาคภูมิใจให้กับโรงเรียน ทีนี้หละยกยอกันใหญ่ 555 และนี่ก็คืออีกหนึ่งรูปที่เห็นทีไรก็ทำให้ฉันคิดถึงเสมอ รักมาก รอ.55

จากรั้วม่วง - ขาว รอ. สู่รั้วม่วง มช. เป็นที่รู้จักโดยทั่วกันว่า "ประเพณีรับน้องขึ้นดอย" เป็นกิจกรรมเพื่อต้อนรับน้องใหม่ของพวกเราชาว มช. แน่นอนว่าตอนที่ฉันเข้ามาเรียนปีหนึ่งฉันก็ต้องมาเดินขึ้นดอย เป็นอะไรที่เหนื่อยมาก ร้อนมาก คนเยอะและอึดอัดมาก แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมนี้มาก ๆ ก็ไม่รู้ และฉันก็เข้าร่วมกิจกรรมนี้ทุกปีแม้ว่าจะจบไปแล้วก็ "จะกลับมาหากันที่ มช."

พี่ปี 2 รักน้องปี 1 ทุกปีหลังจากขึ้นดอยเราก็จะมีการเลี้ยงขันโตกให้กับน้อง ๆ ปี 1 และแน่นอนว่าจะต้องมีการแสดงจากรุ่นพี่ปี 2 ของแต่ละภาควิชา กว่าจะเป็นการแสดงที่สมบูรณ์แบบนี้ได้ ก็เสียเหงื่อไปเยอะ ช่วง ปี 2 เป็นช่วงที่เราต้องเข้าภาควิชาทุกวัน ไปรับน้อง ซ้อมการแสดงและทำกิจกรรมอื่น ๆ อีกมากมาย ทำให้พวกเราที่มาจากต่างที่ ต่างสถาบัน ได้รู้จักกันและกันมากขึ้น และคอยช่วยเหลือกันมาจนจบ ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อน ๆ ทุกคนนะคะและที่ขาดไม่ได้เลยก็คืออาจารย์ภาควิชาคณิตศาสตร์ทุกท่าน พี่ ๆ รหัส 53 บางท่าน พี่รหัส 54 พี่รหัส 55 ที่คอยให้คำปรึกษาแนะนำและช่วยเหลือพวกเรามาตลอด

หลายคนถามว่าทำไมถึงมาเรียนคณิตศาสตร์ เอ่อนะ ก็อยากเข้า มช.ไง แล้ววิชาที่เรียนดีที่สุดตอนมัธยมก็คือ คณิตศาสตร์ ก็เลยเลือกเรียนคณิตศาสตร์นี่แหละ คิดว่าเข้ามาเรียนแล้วก็คงมีบวก ลบ คูณ หาร เหมือนที่เราเรียนมาตอนมัธยมมั้ง หึๆๆ ที่ไหนได้ ยากกว่านั้นเยอะ แค่คณิตศาสตร์เฉย ๆ มันก็ยากแล้วนะ นี่ดันมาเรียนเป็นภาษาอังกฤษกันอีก โอ้โหแม่เจ้า งงกันต่อไป บางทีบางวิชายิ่งเรียนยิ่งไม่เข้าใจ ยิ่งเรียนยิ่งมืด แต่ก็นั่นแหละ เพื่อนไงคะ เพื่อนคือแสงสว่างในชีวิตค่ะ แต่อะไรจะสู้ความพยายามของเราหล่ะเลยต้องให้กำลังใจตัวเองแบบนี้นี่ไง "สู้เพื่อตัวเอ(ง)"

ที่แห่งนี้ คือห้องเรียนประจำของพวกเรา ปกติใส่ชุดนักศึกษามาเรียน แต่วันนี้พวกเราจบแล้วนะ ฉันพูดได้เต็มปากเลยว่า "จบเพราะเพื่อน" ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติของชีวิตมหาวิทยาลัยนั่นแหละ เพราะเราโต ๆ กันแล้ว ไม่มีครูที่ปรึกษาหรือครูประจำชั้นมาคอยจ้ำจี้จำไชเหมือนประถมหรือมัธยม ดังนั้นเราเลยต้องดูแลตัวเองและเมื่อเราไม่เข้าใจ ปัญหามันเลยลามไปถึงเพื่อน ๆ ไง ฉันคงจะไม่จบปริญญาตรีแน่ ๆ หากขาดเพื่อน ๆ ที่คอยสอนการบ้าน ให้ลอกการบ้านและเสียสละเวลามาติวหนังสือให้ โดยเฉพาะจารย์แก็งค์ จารย์หนุ่ม จารย์ปู จารย์น้ำฝน (ทั้งสองฝน) และขอบคุณเดอะแก๊งค์ของฉัน ทราย บุ๋ม ฟ้า แก็งค์ ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมา

ให้ = ได้ ฉันชื่นชอบการออกค่ายมาก ๆ จึงเลือกอยู่ชมรมวิชาการ คณะวิทยาศาสตร์ ฉันคิดว่าการออกค่าย คือการเปิดโลกให้ตัวเอง ให้เรามีโอกาสได้ศึกษาวิถีชีวิตของผู้คนที่อยู่ต่างถิ่น ได้เรียนรู้วัฒนธรรมของแต่ละพื้นที่ ทำให้ฉันได้เรียนรู้การใช้ชีวิตเมื่อต้องอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย ต้องปรับตัวเข้าหาผู้อื่นและที่สำคัญคือการให้ ทำให้ฉันรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองมีคุณค่ามากขึ้น ในภาพคือการไปออกค่ายองค์รวม ที่อำเภอแม่อาย น้องทั้งสองคนคือน้องในกลุ่มที่ฉันดูแล เราทำกิจกรรมร่วมกัน กินข้าวร่วมกัน ตอนเย็นก็เดินไปส่งน้อง ๆ ที่บ้าน ได้เห็นวิถีชีวิตของชาวบ้าน ได้เที่ยวและเรียนรู้วัฒนธรรมของที่นี่ไปด้วย ฉันรู้สึกรักและผูกพันกับน้อง ๆ มาก ฉันรักความน่ารัก สดใสแบบธรรมชาติ ฉันชอบรอยยิ้มที่น้องส่งมาให้ มันทำให้ฉันมีกำลังใจที่จะจัดค่ายมากขึ้น ๆ หากมีโอกาสก็อยากกลับไปหาอีก คิดถึงน้องกุลนะ

Welcome to Vachiralai ครูเฟรนลี่ มีดนตรีในหัวใจกันทุกคน เพลงมา ขาขยับ ฝนมาเราไม่หวั่น เรื่องเต้นเราสู้ตาย ^_^ ฉันดีใจมากค่ะ ที่มีเพื่อนร่วมงานที่เฟรนลี่และน่ารักมาก ๆ แบบนี้

และนี่คือลูก ๆ ของฉัน นี่คือชีวิตของคนเป็นครูสินะ ยังไม่มีสามีแต่มีลูกแล้วค่ะ ^_^ ฉันต้องขอบคุณเด็ก ๆ พวกนี้ ผู้ที่เป็นบทเรียน เป็นครู เป็นกำลังใจและความภูมิใจของฉัน เด็กแต่ละคนมาจากต่างที่ ต่างการเลี้ยงดู ต่างปัญหา เมื่อพวกเขามาอยู่รวมกันก็ต้องปรับตัวเข้าหากัน ปรับได้ก็ดีไป แต่ถ้าปรับไม่ได้ก็คือปัญหาที่แม่อย่างฉันต้องช่วยแก้ไขและให้คำแนะนำสั่งสอนให้ไปในทางที่ถูกที่ควร บางทีก็ทำให้ปวดหัว ต้องได้ดุด่าว่ากล่าวกันบางทีก็ก็ทำให้ยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุข ถึงพวกเขาจะไม่ใช่ลูกจริง ๆ ของฉัน แต่ฉันรักและหวังดีกับพวกเขาอย่างจริงใจ และจะคอยประคับประครองพวกเขาให้ไปถึงฝั่งฝันอย่างปลอดภัยที่สุด ขอบคุณนะเจ้าปีศาจน้อยทั้งหลาย

เขียนใน GotoKnow โดย วิภารัตน์ ดอกแสง
ใน บันทึกนักศึกษา ป.บัณฑิต 62...นางสาววิภารัตน์ ดอกแสง

คำสำคัญ (Tags): #วิาภรัตน์ ดอกแสง#Wipharat Doksaeng#62741512#ป 62.ป.บัณฑิต2.5#ป.บัณฑิต#ประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู#คณะครุศาสตร์#วิทยาเขตเวียงบัว#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#ED 5101#ความเป็นครู#ภาคเรียนที่ 2/62#แกลเลอรี่#gallery#ภาพถ่าย#รูปภาพ#ส่วนเติมเต็ม#ความทรงจำ

หมายเลขบันทึก: 674050เขียนเมื่อ 29 ธันวาคม 2019 00:50 น. ()แก้ไขเมื่อ 3 มกราคม 2020 14:31 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน