ต้นทุนชีวิตของเราไม่เท่ากัน

ต้นทุนชีวิตของคนเราไม่เท่ากันจริง ๆ

ดิฉันเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะยากจน ฉันมีพี่น้อง 5 คน อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก หมู่บ้านห้วยไม้ดำ เรามีบ้านเล็ก ๆ เป็นบ้านไม้ไผ่ เมื่อก่อนฉันชอบไปโรงเรียนมากทั้งที่อายุยังไม่ถึงแต่ก็อยากไปและมักจะไปกับพี่สาวบ่อย ๆ แล้วเมื่อพี่สาวของฉันเรียนจบป.6โรงเรียนที่หมู่บ้านก็ถูกยุบลงไปเพราะว่ามีเด็กน้อย พี่สาวจึงต้องไปเรียนในเมืองและโรงเรียนในเมืองที่ว่านั้นก็คือโรงเรียนศึกษาสงเคราะห์แม่ฮ่องสอนนั่นเอง

ซึ่งฉันอยากไปโรงเรียนมากอยากไปกับพี่สาว เมื่อตอนเด็กเป็นที่ติดพี่สาวมาก พี่สาวไปไหนก็จะตามไปด้วย แต่เมื่อไปสมัครเข้าเรียนแล้วเขาไม่รับด้วยความที่อายุยังไม่ถึงตามเกณฑ์ที่กำหนด ตอนนั้นเสียใจมาก ร้องไห้กลับบ้าน ต้องกลับบ้านโดยที่เดินทางด้วยเท้าเพราะไม่มีรถโดยสาร เมื่อก่อนถ้าจะมาในเมืองต้องเดินทางด้วยเท้า และทางกลับบ้านก็ไกลมาก ฉันกับพ่อต้องเดินเท้ากลับบ้านและเป็นช่วงฤดูฝน เสื้อกันฝนก็ไม่มี ระหว่างเดินทางกลับบ้านก็ร้องไห้ไปด้วย พ่อก็คงสงสารฉันมากพ่อได้แต่พูดแค่ว่าไม่เป็นไรไม่ต้องร้องนะลูก ปีหน้าลูกจะต้องได้เรียน

พ่อกับแม่ไม่มีเงินแต่อยากให้ลูก ๆ ทุกคนได้เรียนหนังสือ และทุกครั้งที่พี่สาว พี่ชายของดิฉันต้องไปโรงเรียน ตื่นเช้ามา แม่จะหายไปสักพัก ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่าแม่ไปไหน แต่พี่สาวพี่ชายของฉันรู้ดีว่า แม่ต้องไปยืมเงินของญาติอีกแล้ว เพื่อให้ลูกก่อนไปโรงเรียน เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง เพราะพ่อกับแม่ไม่มีเงิน พ่อกับแม่มีเพียงที่นาผืนนึงที่ ตากับยายเอาให้แม่ ส่วนพ่อนั้นไม่มีมรดกอะไรจากปู่และย่า เพราะพ่อกำพร้าพ่อกับแม่ตั้งแต่เด็ก เลยไม่มีอะไรนอกจากนาและนาผืนนั้นก็ทำให้เรามีข้าวกิน ถึงแม่ว่าเราไม่มีเงินใช้แต่เราไม่อดตาย เพราะเรามีข้าวกิน

เมื่อทุกคนได้เข้าเรียนหนังสือในระดับที่สูงขึ้น พี่สาวพี่ชาย ต้องกู้เงินกยศ.เพราะลำพังเงินของพ่อกับแม่ที่ส่งให้ไม่พอใช้ พี่สาว 2คนและพี่ชายของฉันกู้เงินเรียนและใช้อย่างประหยัดและเห็นคุณค่าของเงินมากที่สุดจนเรียนจบ ส่วนฉันไม่ได้กู้เงินเรียนเพราะว่า เกิดสิ่งที่เราไม่คิดว่าจะเกิดกับเราได้ ฉันไม่สบายและต้องเข้าโรงพยาบาลรักษาตัว พี่สาวและพี่ชายจึงบอกว่าไม่ต้องกู้เงินหรอกเดียวพี่ ๆ จะส่งเรียนเอง ส่วนพ่อกับแม่ก็เริ่มอายุมากแล้วท่านไม่สามารถหาเงินส่งให้เหมือนเมื่อก่อนได้ ท่านไม่สามรถทำงานหนักเหมือนเมื่อก่อนได้

พี่ชายและพี่สาวจึงต้องส่งฉันและน้องชายเรียน แต่น้องชายต้องกู้เงินเรียนเพราะพี่บอกว่า ถ้าต้องเรียนในระดับสูงขึ้นน้องอาจจะต้องใช้จ่ายในการเรียนในยามจำเป็นถ้าพี่ ๆ มีเงินไม่พอในการส่งเรียน จึงมีเพียงฉันคนเดียวที่ไ่ได้กู้เงินเรียนเพราะ พี่ ๆ สงสาร บอกว่า แค่ฉันป่วยมีโรคประจำตัวเขาก็สงสาร จึงไม่ให้กู้เงินกยศ.

ทุกวันนี้ชีวิตของครอบครัวเริ่มดีขึ้นแล้วค่ะ เพราะพี่สาวและพี่ชายเรียนจบแล้วและทำงาน พี่สาวคนโตเป็นข้าราชการครูแล้ว พี่สาวคนรองได้เป็นพนักงานราชการ พี่ชายก็ได้เป็นพนักงานราชการแล้ว ฉันคิดว่าพ่อกับแม่คงภูมิใจ และทุกคนคงภูมิใจใจตัวเอง เป็นเพราะความลำบาก ความไม่มีในวันนั้นทำให้เรามีทุกวันนี้ได้เพราะความพยายาม ความอดทน ต่อสู้ของพวกเรา ยิ่งไม่มียิ่งต้องพยายามมากกว่าคนอื่น เหลือเพียงฉันและน้องชายเท่านั้นที่จะต้องพยายามอีกมาก เพื่อประสบผลสำเร็จในวันข้างหน้า เพื่อให้พ่อกับแม่ที่ช่วงชีวิตเหลือน้อยลงทุกวันนั้นจะได้เห็นความสำเร็จของเราก่อนที่ท่านจะไม่ได้เห็นความสำเร็จของเราอีก

"ต้นทุนชีวิตที่เริ่มจาก 0 ก็ต้องพยายามมุมานะ มากกว่าคนที่เริ่มจาก 1 เสมอ"

เขียนใน GotoKnow โดย Maruko
ใน บันทึกนักศึกษาครู...นางสาวมนทกานต์ เดชไพรพนา

คำสำคัญ (Tags): #มนทกานต์ เดชไพรพนา#Monthakan Detpraipana#59927022#กป 59.ค.บ.5.1#ครุศาสตรบัณฑิต (5 ปี)#การประถมศึกษา#วิทยาลัยแม่ฮ่องสอน#วิทยาเขตแม่ฮ่องสอน#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#EED 3210#เทคโนโลยีสารสนเทศสําหรับครูประถมศึกษา#ภาคเรียนที่ 1/62#ต้นทุน#ชีวิต#ต้นทุนชีวิต#ภูมิหลัง

หมายเลขบันทึก: 665460เขียนเมื่อ 14 สิงหาคม 2019 10:10 น. ()แก้ไขเมื่อ 14 สิงหาคม 2019 12:09 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (63)

แรงโก้

เขียนเมื่อ 14 สิงหาคม 2019 16:07 น. ()

สวัสดีครับ คุณมนทกานต์

ต้นทุนชีวิตคนเราไม่เท่ากัน(ต้นทุนชีวิตน้อยไม่ได้บ่งบอกว่าเราจะไม่ประสบความสำเร็จ) สู้ต่อไปครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ

ขอบคุณครับ

ดอกไม้เหล็กกลางไพร

เขียนเมื่อ 14 สิงหาคม 2019 17:21 น. ()

สวัสดีค่ะ คุณ มนทกานต์ เดชไพรพนา

ต้นทุนชีวิตเราอาจน้อยนั่นเเสดงว่าเราต้องพยายามมากกว่าจริง ๆ ค่ะ ขอให้สู้ ๆ ประสบความสำเร็จอย่างที่หวังไว้นะคะ

ขอบคุณค่ะ

Maruko