ผมขอโทษครับ ผมพลาดไปแล้ว???


เราทำงานกับชุมชน ต้องให้ชุมชนเป็นคนตัดสิน ชุมชนเป็นหลัก เราเองนักพัฒนาต้องปรับตัวเข้ากับชาวบ้าน...งานถึงจะสำเร็จ

วันนี้เป็นวันที่เหนื่อยอีกวันหนึ่ง ทั้งกายและใจ (ทั้งๆเป็นวันสำคัญของตนเอง)

วันนี้ต้องขับรถเข้าไปในหมู่บ้านจีนยูนนาน แต่เช้าตรู่เพื่อเข้าไปเตรียมชุมชน ดูความเรียบร้อยทุกจุดก่อนรายการทีวีช่องหนึ่ง จะเข้าไปถ่ายทำรายการในหมู่บ้าน เป็นการถ่ายทำวิถีของชาวบ้านจีนยูนนาน แบบไม่ไปไกลถึงจีนแผ่นดินใหญ่ แค่มาเที่ยวเมืองไทยก็ได้เห็น...ทำนองนั้น

ผมรับเป็นผู้ประสานงานให้กับทางคณะถ่ายทำ เพราะบ้านสันติชลเป็นหมู่บ้านที่อยู่ในโครงการวิจัย และเราร่วมมือกันพัฒนาชุมชนมาโดยตลอด

ทางรายการติดต่อมาก่อนหน้าเพียง ไม่กี่วันและขอร้องให้ผมส่งไพล์ข้อมูลไปให้ทางอีเมลล์ ผมก็ทำโดยทันที ให้ผมเตรียมชุมชน หนึ่ง..สอง สาม...สี่ ผมก็เตรียมพร้อมให้ทุกจุดในเวลาจำกัด

ถึงก่อนวันที่จะมาทำรายการ ทางผู้ประสานของรายการโทรมาหาผม พูดเพียงว่า "พร้อมหรือยัง??"  ผมตอบอย่างไพเราะว่า "พร้อมทุกอย่างแล้ว ขอรับ"  และผมถามต่อไปว่า มาคุยกันก่อนมั้ยครับ เพราะทีมงานก็มาพักที่ปายอยู่แล้ว (ผมเป็นห่วงแทนทีมงานครับ) เพราะดูเขามั่นใจทางเรามากไป ทางผู้ประสานงานรายการบอกว่า "หากจะพบผม เขาจะติดต่อกลับมาเอง หากไม่ติดต่อมาก็คุยกันหน้างาน"  

แต่ไม่มีการติดต่อกลับมาเลย (มั่นใจจริงๆ) 

ทราบว่าจะติดต่อที่หน้างานเลย ผมเองรู้สึกตะหงิดๆเพราะหากผมทำอะไร คงต้องพร้อม จนมั่นใจเสียก่อน แต่ดูท่าทางผู้ประสานงานรายการนี้ มั่นใจมากในการเตรียมพร้อมของพวกเรา และชาวบ้าน

ทางรายการส่งหนังสือแจ้งมาทางอีเมลล์เรื่องจะเดินทางเข้ามาทำรายการ ก่อนหน้าเพียง ๒ วัน พร้อมแบบฝึกหัดการบ้านของผม ข้อที่ ๑ ข้อที่สอง ถึงข้อ ๑๑....

ผมทำการบ้านครบถ้วนครับ!!!

ทางรายการนัดชาวบ้านเวลา ๐๙.๐๐ น. เพื่อเตรียมพร้อมในการถ่ายทำ

เช้าวันนี้พวกเราเตรียมตัวพร้อมก่อน ๐๙.๐๐ น. ทุกจุดเรียบร้อย สวยงาม สมบูรณ์ ชาวบ้านจีนเราเคร่งครัดเรื่องเวลาและวินัยเล็กๆน้อยๆมากครับ

เชื่อมั้ยครับ....ทางทีมงานมาถึง ชุมชน เวลา ๑๐.๔๕ น.  เลยเวลานัดหมายกับชุมชน รวมเวลาเกือบสองชั่วโมง ตลอดเวลาที่เลยนัดไป ผมเป็นฝ่ายโทรถามตลอด...ว่ามาถึงไหน อย่างไร ...เพราะเกรงใจชาวบ้านหลายๆท่านที่เรานัดหมายมาในวันนี้ เพราะทุกท่านเสียสละ

มาถึงก็เตรียมๆถ่ายๆ ตามสคริปที่พวกเขามี ซึ่งพวกเราชาวบ้านวิ่งตามไปมา....เหนื่อยมาก

กระบวนการถ่ายทำก็จัดให้ชาวบ้าน ทำตามสคริปที่วางไว้...ดูขัดๆฝืนๆ ซึ่งผมก็คิดว่าก็คงต้องทำแบบนี้ (ไม่เป็นไร)

ทุกกระบวนการแล้วเสร็จในเวลาเกือบ บ่ายสามโมง

ทั้งเหนื่อยและหมดแรง...แต่ก็ทนให้รายการเขาถ่ายทำให้บรรลุวัตถุประสงค์......จนถ่ายทำเสร็จสมความตั้งใจ

เชื่อมั้ยครับ !!!! พอเสร็จพวกเขารีบสะบัดก้น ออกจากชุมชนโดยทันที

ไม่มีแม้แต่...คำ "ขอบคุณ" พวกเรา

ชาวบ้านคนหนึ่ง มากระซิบผมอย่างเกรงใจผมว่า "คราวหน้าไม่เอาแล้วนะครับ" เขาบอกว่าสงสารผมและสงสารชาวบ้าน 

ผมก็ผงกหัวแบบช้าๆ แบบเหนื่อย เพลีย และมึนงง

ผมบอกกับชาวบ้านของผมว่า

"ผมขอโทษครับ...ผมพลาดไปแล้ว.."

ประสบการณ์การทำงานกับชุมชนที่ผมสั่งสมมานาน เราทราบดีว่าคำมั่นสัญญากับชุมชน เป็นเรื่องที่เราควรใส่ใจขนาดไหน

เราทำงานกับชุมชน ต้องให้ชุมชนเป็นคนตัดสิน ชุมชนเป็นหลัก เราเองนักพัฒนาต้องปรับตัวเข้ากับชาวบ้าน...งานถึงจะสำเร็จ

ซึ่งทุกอย่างไม่ได่ง่ายเลย ไม่ได้สร้างมาเพียงแค่วันสองวัน

แต่ทุกอย่างก็เป็นบทเรียน เป็นการเรียนรู้ เพื่อไม่ให้มีการพลาดอีกในครั้งต่อไป

ช่างเถอะ...พวกเขาไม่รู้ 

บทเรียนสอนใจ.............

 "ทุกอย่างที่เกิดขึ้น สิ่งนั้นดีเสมอ"

(ปลอบตัวเองอย่างนี้ ทุกที)

 

 

หมายเลขบันทึก: 66253เขียนเมื่อ 9 ธันวาคม 2006 19:21 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 16:40 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (44)

รู้สึกไม่ดีเลยเน๊าะ..แย่จัง  คงไม่ถามว่าเป็นของช่องไหน  แต่คุณจตุพร ได้ทำหน้าที่ดีที่สุดแล้ว  บางครั้ง..คำขอบคุณ...  คนเมืองอาจพูดไม่เป็นซะแล้วกระมัง !!

  • เป็นกำลังใจให้ค่ะ ทำดีที่สุดแล้ว
  • ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่า เป็นบทเรียนที่ดีในการประสานงานกับคนที่มีแนวคิดที่แตกต่าง

 

ขอบคุณคุณ Nongnew_Student Ph.D.(IT) 

บอกตรงๆผมก็รู้สึกแย่ครับ ผมขับรถกลับบ้านด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก แต่ก็เหมือนกับที่คุณนิวบอกนะครับ "เราทำดีที่สุดแล้ว" ครับ

อ่านบันทึกนี้แล้วยิ่งเกิดแรงบันดาลใจให้ต้องรีบทำ RootTube ครับ ชุมชนจะได้มี "สื่อ" ของชุมชนที่ส่งถึงชุมชนอื่นๆ ได้โดยไม่ต้องผ่าน "สื่อมวลชน" จากเมืองหลวงเสียที

รอหน่อยนะครับ ทางเราจะรีบทำครับ 

ขอบคุณอาจารย์ paew

ผมเป็นห่วงความรู้สึกชุมชนมากกว่าครับ...ผมเองก็เหนื่อยๆเพลีย และก็มึน ได้กำลังใจจากคนรอบข้างสักพักก็ดีขึ้นครับ

ทำดีที่สุดแล้ว

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นแล้วดีเสมอ

ก็นำคำพูดเหล่านี้มาเป็นกำลังใจให้ตนเองครับ

อาจารย์ ดร. ธวัชชัย

ผมเป็นกำลังใจให้อาจารย์ครับ....

บางครั้งวิธีคิด มุมมองของคนอื่น ก็ยากที่จะเข้าใจคนชนบท

อยากบอกพวกเขาเหลือเกินว่า อย่าดูถูกพวกเราเกินไป

ครูอ้อยมาเป็นกำลังใจให้คุณเอกค่ะ  สู้สู้

ผมสู้อยู่แล้วครับ ครูอ้อย...แต่ก็มีบ้างที่ รู้สึกแย่ๆนะครับ ต้องรีบ clean up จิตใจ และ บูตเครื่องใหม่ครับ

ไวรัสตัวนี้แก้ไขไม่ยากครับ

ขอบคุณกำลังใจจากครูอ้อยครับผม

โอ๋ โอ๋ ...ไร้นามกางอ้อมแขนกอดคุณจตุพร ตบหลังเบาๆ (ทำคะแนนแซงบรรดาแฟนคลับ)

มันผ่านไปแล้ว และจะไม่เกิดอีก..ไร้นามเชื่อมั่นเช่นนั้น

นึกภาพตามเลย...คุณไร้นาม

ครับอะไรก็ตามหากปฏิบัติพลาดไปแล้วครั้งหนึ่งเป็นบทเรียน ครังต่อไปจะไม่เกิดขึ้นซ้ำอีก

ต้องดีกว่าเก่าครับผม

  • สวัสดีครับท่านอาจารย์จตุพร
  • เป็นเรื่องที่โดนใจมาก ๆ เลยครับ
  • ผมอยากเขียนเรื่องแบบนี้มานานแล้วครับ แต่ก็เนื่องด้วยเพราะน้ำท่วมปาก
  • ผมละอายใจจริง ๆ ครับกับการเกิดมาแล้วดำเนินชีวิตมาในสายบริหารธุรกิจ ซึ่งปัจจุบันเลวร้ายสุด ๆ (เห็นแก่ตัวและผลประโยชน์ส่วนตนกันมากเลยครับ)
  • อาจารย์นำเรื่องแบบนี้มาเล่าเยอะ ๆ นะครับ โดยเฉพาะเรื่องที่ชุมชนถูกย่ำยีด้วยองค์กรธุรกิจต่าง ๆ ที่เข้าไปหว่านเศษเงินแล้วมุ่งหวังผลทางธุรกิจ เข้าไปแจกผ้าหนึ่งผืนแล้วถ่ายรูปไปทำโฆษณากันยกใหญ่
  • ทำกันอย่างไม่มีหัวจิตหัวใจ เมื่อไหร่นักธุรกิจพวกนี้จะหมดไปจากสังคมไทยก็ไม่รู้ครับ
  • มันเป็นภาวะที่ทำให้จิตเราตกครับ
  • ออตมองมันเป็นเนื้อนาชีวิตของชีวิตเราคน(ไม่ได้ทำธุรกิจสุดโต่ง)
  • แต่เราก็มีชีวิตอยู่ร่วมกับภาวะนั้นได้ เพราะเราคือมนุษย์

เดินทางบนเส้นทางความเป็นมนุษย์ต่อไปครับ

เรียน อาจารย์ปภังกร

เหนื่อยครับ!!!

ผมลังเลเหมือนกัน ก่อนที่จะเขียนบันทึกแนวนี้ออกมา เพราะไม่ทราบจะดีหรือเปล่า

แต่ตัดสินใจเขียน เพราะ ผมคิดว่าตรงนี้เป็นเวทีของการเรียนรู้ เรียนรู้เพื่อการพัฒนา

หากไม่เขียน ก็เก็บไว้ ไม่มีประโยชน์ต่อส่วนรวมมาก เขียนดีกว่า เป็นอุทาหรณ์ให้แก่ท่านอื่นๆด้วยครับ

ธุรกิจที่ดีก็มี ที่ทำธุรกิจเพื่อธุรกิจก็มี โดยที่ไม่เห็นหัวชุมชน เห็นหัวคน...

ต้องช่วยกันครับอาจารย์

เรียนรู้เขา และเรียนรู้เรา เพื่อรับมือ เพื่อทางออกที่ดีที่สุด เชื่อแน่ว่าเหตุการณ์เหล่านี้จะเกิดขึ้นได้เรื่อยๆครับ ในสังคมไทยของเรา

คุณออต

"จิตตก" นี่ใช่เลยครับ มันเหมือนอินเทอร์เนตตอนล่ม

ก็ได้เรียนรู้ครับ ...ต้องประสบ ต้องเจอกับเหตุการณ์เหล่านี้อีก แต่เราต้องรับมือ และต่อรอง ผมคิดแบบนั้น

ขอบคุณคุณออต นะครับ

คุณเอกคะ คุณเอกปรารถนาดีต่อชุมชนค่ะ สิ่งที่เกิดขึ้นถือเป็นบทเรียน การทำงานกับชุมชนเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมาก เหมือนที่คุณเอกว่า เราทำงานกับชุมชน ต้องให้ชุมชนเป็นคนตัดสิน ชุมชนเป็นหลัก เราเองนักพัฒนาต้องปรับตัวเข้ากับชาวบ้าน...งานถึงจะสำเร็จ สังคมทุกวันนี้เอารัด เอาเปรียบ เอาแต่ได้ และเอาแต่ใจ เราจึงต้องสร้างความเข็มแข็งให้กับชุมชน เพื่อให้เขาอยู่ได้ และยืนอยู่ด้วยตนเอง ด้วยความเข็มแข็ง ด้วยความพอเพียง และยั่งยืน เป็นกำลังใจให้คุณเอกและผู้ต่อสู้เพื่อชุมชนค่ะ

พี่ Miss somporn poungpratoom

ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่า สร้างความเข้มแข็งขนาดไหนให้กับชุมชน

แต่คิดแบบนี้ผมคงคิดผิด เพราะความเข้มแข็งคงไม่ได้สร้างแล้วหยุดเพราะเข้มแข็งแล้ว

เพราะพลวัตร เพราะการเปลี่ยนแปลงของสังคมมันรวดเร็ว ถึงบอกว่าเราต้องเรียนรู้โลก และเรียนรู้ชุมชนไปพร้อมๆกัน

การสร้างเข้มแข็งจึงต้อง ทำไปเรื่อยๆ รู้เท่าทัน และต่อรองได้ ของชุมชนรากหญ้า

ผมเสียใจกับเหตุการณ์นี้ เสียใจเพราะคนที่รับใช้ทุนนิยมมาทำลายความรู้สึกของชุมชนเสียเอง เด็กหนุ่มเด็กสาวผู้อิสระ ที่ได้ชื่อว่าเป็นปัญญาชน ผู้รู้ แต่รับใช้ทุนนิยมอย่างสุดโต่ง เห็นค่าของทุนที่เป็นเงินมากกว่าหัวใจมนุษย์

แต่ผมก็ยังคิดว่าในดีมีเสียและในเสียมีดี

ผมขอขอบคุณกำลังใจที่ดีจากพี่อิ่งอ๊อบ นะครับ

เห็นใจจริง ๆ ครับ พอตัวเองเสร็จธุระคำขอบคุณไม่มีนี่เป็นใครก็คงอิ้งละครับ รายการโทรทัศน์คือรายการอะไรหรือครับ จะได้รอดู..

  • แวะมาให้กำลังใจน้องเอก
  • ทำงานของเราให้ดีที่สุด ไม่เป็นไร บางครั้งคนเราทำงานมันผิดพลาดกันได้
  • ทำใจให้สบาย
  • ขอบคุณครับ

(^_________^)

ก้าวเดินต่อไปคะ...

กะปุ๋ม

พักผ่อนด้วยความอ่อนเพลีย และตื่นขึ้นมาแล้วกับเช้าวันใหม่

เตรียมตัวเดินทางไป เชียงราย ......ในเช้าวันนี้

.............................................

สวัสดีครับAj Kae 

เรื่องคำขอบคุณ ก็คงเป็นประเด็นประกอบกัน เพื่อแสดงให้รู้ว่ายังมีน้ำใจแก่กัน เป็นการแสดงออกที่อบอุ่นของคนทั้งโลก

สำหรับชื่อรายการที่ว่า  บอก ณ ตรงนี้คงไม่เหมาะสม ไม่ดีครับ อาจารย์ แต่จริงๆก็หาดูได้จาก Comment ในบันทึกของผม (อาจหายาก)

ขอบคุณอาจารย์ครับ ให้กำลังอาจารย์เรื่องเรียนเช่นกันครับ

 

สวัสดีครับ อาจารย์ขจิต

ก็เป็นธรรมดาที่ต้องพบเรื่องราวแบบนี้ครับ...ที่นำมาเขียนเป็นอุทาหรณ์สอนใจ สอนตัวเองให้เรียนรู้มากขึ้น ในการรับมือกับปัญหาเดิมหรือ ภาวะเดิมในครั้งต่อไป ที่อาจหลีกเลี่ยงยาก

 

สวัสดีครับ คุณกะปุ๋ม

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ .....เพื่อการเรียนรู้ร่วมกันครับ

  • แวะมาเป็นกำลังใจให้นะคะคุณเอก
  • พี่หนิงเชื่อมั่นค่ะ  ว่า คุณเอกทำดีที่สุดแล้ว..
  • กับสื่อนี่  พี่หนิงก็เคยมีประสบการณ์ค่ะ  จะมาบ่าย   เราก็นัดเด็กให้มาเตรียมตัวตั้งแต่ก่อนเที่ยง  แต่  พี่ๆเค้ามาตอนบ่ายสอง  ถ่ายทำจริงๆแป๊บเดียว   น้อยกว่าที่น้องๆเค้ามารออีกอ่ะค่ะ  ก็ได้แต่ทำใจคิดว่า...เราพยายามแล้ว

^______^

 ยิ้มปลอบใจ

ผิดเป็นครู (เอก)

ว่าแต่วันสำคัญของคุณเอกเนี่ย วันเกิดรึคะ

  • มาเป็นกำลังใจนะคะ ก้าวเดินต่อไป เพื่อชุมชนที่เข้มแข็ง
  • บางทีคนที่ไม่เคยทำงานกับชุมชนก็ไม่เข้าใจชุมชน และบางทีจิตใจคนเราก็ละเอียดอ่อน หรือ หยาบกระด้างต่างกัน
  • แต่อย่างไร ดิฉันเชื่อว่า ชาวบ้านทุกคนรักคุณจตุพรมาก ..เพราะหากชาวบ้านไม่รัก ไม่ศรัทธาในตัวคุณจตุพร ชาวบ้านเค้าคงไม่ทนฝืนใจตัวเอง นังรอ และฝืนใจให้ความร่วมมือกับส่อมวลชนกลุ่มนั้นจนถึงบ่ายสามหรอกนะคะ
  • ภูมิใจเถอะว่า อย่างน้อยๆ กำลังใจจากชุมชนที่คุณทำงานด้วย เป็นสิ่งที่มีค่าสูงสุด ทำงานกับพวกชุมชนนั้นต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้
  • หากมีโอกาส อยากจะไปเที่ยวในหมู่บ้านจีนยูนนานจังเลย
  • สุดท้าย ..ถามเหมือนคุณ IS ว่าแต่วันสำคัญของคุณเอกเนี่ย วันเกิดรึคะ

ให้กำลังใจอาจารย์ค่ะ เข้าใจถึงคนประสานงาน ...เหตุการณ์อย่างนี้เคยเกิดขึ้นแล้วกับตัวหนู ...คล้าย ๆ กับอาจารย์...แต่ชาวบ้านก็เข้าใจ ..และไม่ถือโกรธ..

ในเหตุการณ์วันนั้นทำให้หนูได้เรียนรู้เยอะมากและเป็นประสบการณ์ที่ต้องปรับปรุงแต่คอยเตือนตัวเองทุกครั้ง....

อาจารย์เป็นคนมุ่งมั่น ตั้งใจ และยอมสละเพื่อชุมชนอย่างนี้...สู้ต่อไป....

ท้อได้ เมื่อใจอ่อนล้า

ถอยได้เมื่อใจสิ้นหวัง

แต่ขออย่าหมดพลัง

ความหวังจนหวลคืนมา

ขอเป็นกำลังใจให้เจ้า

แม้เราจะอยู่ไกลห่าง

แต่ใจเรามิจืดจาง

เสมือนเราอยู่ใกล้กัน

เป็นกำลังใจให้ทำในสิ่งดี ๆ และถูกต้อง ต่อไปค่ะ

 

 

 

อยากให้กำลังใจคุณเอก แต่ยังเลือกไม่ถูกค่ะ ให้เลือกอ่านเอานะคะ ที่นี่ค่ะ แต่ที่แน่ๆก็คือ คุณเอกทำดีที่สุดแล้ว และชาวขุมชนจีนยูนนานก็คงเข้าใจ ตรงนี้แหละค่ะ ที่สำคัญที่สุด
ขอให้กำลังใจด้วยคน เป็นธรรมดาของคนทำงานครับ คงไม่มีอะไรที่สมบูรณ์ 100 % แต่ก็เชื่อมั่นในภูมิคุ้มกัน ของนักพัฒนา (ไม่รู้ว่าผมเรียกถูกหรือปล่า) เชื่อมั่นในจิตใจที่เข้มแข็ง ที่ผ่านมาถือว่าเป็นการเรียนรู้  ที่ไม่อาจหาเรียนที่ไหนได้ ครับ
ขอบคุณสำหรับ e-mail บอกชื่อรายการครับ เด๋วจะรอดู :>

เพิ่งเดินทางกลับมาจาก...เชียงราย ครับ ขอขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ทุกท่านเขียนไว้ในบันทึกครับ

........................

พี่หนิงครับ

ประสบการณ์ครั้งนี้ ก็เป็นบทเรียน เชื่อว่า เราเองก็ผิดและยอมรับความแตกต่างของวิธีคิดคนครับ

ทำดีที่สุดแล้ว

คุณแนน

ผิดพลาดคือบทเรียนเพื่อให้สอบผ่านชั้น... วันสำคัญที่ว่าเป็นวันคล้ายวันเกิดผมเองครับ

คุณ Kawao

ชุมชนก็คือกำลังใจที่ดีสำหรับคนทำงานครับ...เข้าใจในความไม่รู้ ไม่เข้าใจของคนมาใหม่ ที่ยังไม่ค่อยเปิดใจ

ธุรกิจกับความเอื้อเฟื้อมักสวนทาง

มีโอกาสมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ที่บ้านสันติชล ปายได้ครับ...ยินดีครับ

วันที่ ๙ ที่ผ่านมาเป็นวันคล้ายวันเกิดผมครับ

คุณChah

คนทำงานกับชุมชน จะรู้สึกร่วม และเข้าใจชุมชน...เรียนรู้เพื่อการเติบโต

ขอบคุณครับ สำหรับกำลังใจ

พี่รัตติยา

เป็นบทกลอนที่ให้กำลังใจมากเลยครับ ขอขอบคุณพี่รัตติยา...สิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้ คือ กำลังใจ และการรับฟังด้วยความเข้าใจของคนใน Gotoknow ครับ

พี่โอ๋ ครับ

ผมตามไปอ่านบันทึก "กำลังใจ" ของพี่โอ๋แล้วนะครับ สิ่งที่ดีที่สุดเมื่อคนหนึ่งคนท้อแท้ ก็ขอเพียงมีใครสักคนที่เข้าใจ และให้กำลังใจ

เป็นบทเรียน แต่ไม่ท้อครับ...

ยังอีกยาวไกล

คุณภูคา ครับ

เป็นเรื่องธรรมดาจริงๆครับ และเป็นวิถีที่ทุกคนมีโอกาสพบเจอ ...ภูมิคุ้มกันของนักพัฒนานี่สำคัญมากครับ เราช่วยชุมชนเดินด้วยความเข้มแข็ง ขณะเดียวกันเราก็ต้องเข้มแข็งด้วย

ขอบคุณมากครับสำหรับกำลังใจ

อาจารย์Aj Kae

ตามชื่อรายการที่ส่งไปให้ครับ...คิดว่าภาพออกมาสวยงามมากครับ พวกเราทำกันเต็มที่ และชุมชนมีของดี มีศักยภาพพร้อมด้วยครับ

ขอบคุณครับ

 

งั้นพี่หนิง  ขออวยพรวันคล้ายวันเกิดย้อนหลังนะคะคุณเอก    ขอให้มีความสุขๆนะคะ  ^__^  หนุ่มราศีธนูหรอเนี่ย...

พี่หนิงครับ

ผมหนุ่มราศีพิจิกครับ (แมงป่อง)

ขอบคุณมากครับ...สำหรับคำอวยพร ขอให้พี่หนิงมีความสุขด้วยเช่นกันครับ

ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณจตุพรดี และคิดว่าคุณจตุพรและชาวบ้านเลือกที่จะตอบโต้โดยสันติผ่านทางบล็อคแบบนี้นะดีแล้ว

 

แต่ยังไม่พอครับ!!!

 

 กรณีศึกษาของคุณจตุพรนี้ โชคดีที่ชุมชนยังมีคนกล้า มีนักวิจัยคอยเคียงข้างอย่างกัลยาณมิตรแม้ว่าโครงการจะจบไปแล้ว ก็ยังสนิทสนมเสมือนหนึ่งญาติ

 

ในขณะที่ชุมชนอื่นๆอีกมาก ไม่มีกลไกที่ว่านี้

คำถามข้อที่ 1 คือ  ถ้าเหตุการณ์อย่างเดียวกันนี้ไม่ได้เกิดเฉพาะบ้านจีนยูนนาน แต่เกิดขึ้นอีกนับสิบนับร้อยหมู่บ้าน และเกิดขึ้นต่อเนื่องๆซ้ำๆ เราจะทำอย่างไรออกมาในเชิงรูปธรรม?

ผมไม่คิดว่าการไปกล่าวโทษสถานีหรือเจ้าหน้าที่พิธีกรจะได้อะไรมากมาย เราจะปรับพฤติกรรมเขาได้จริงแค่ไหนก็ไม่รู้ โอเค คุณอาจจะส่งคำแนะนำที่ดีให้เขาปรับปรุงตัวไปที่ต้นสังกัดของพวกเขา แต่ต้องไม่ลืมนึกถึงว่า อะไรเป็นสาเหตุหรือบริบทที่ทำให้นักสื่อสารมวลชนกลายเป็นผู้ร้ายอย่างนี้

คำว่าทุนนิยมมันกว้างมาก และมันมีอย่างน้อยสองด้าน คือทั้งด้านบวกและด้านลบ จะเหมารวมทำลายล้างทุนนิยมให้หมดโลกไปเลยอันนี้คงไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่ๆ นอกจากจะเป็นไปไม่ได้แล้ว จะเกิดความขัดแย้งรุนแรงมากมาย อันนี้ถ้าจะวิเคราะห์ทุนนิยมนี่ต้องว่ากันอีกยาว ขอข้ามไปก่อนนะครับ

อนึ่ง ผมคิดว่าเหตุการณ์เช่นนี้มันสะท้อนคุณภาพของอาจารย์และสถาบันการศึกษาที่ผลิตบัณฑิตออกมาเป็นนักสื่อมวลชนด้วย

ก็เลยมาถึงคำถามข้อที่2 ว่า สถาบันสื่อก็ดี สถาบันการศึกษาที่ผลิตนักสื่อสารมวลชนก็ดี น่าจะมีบทบาทและความรับผิดชอบต่อเรื่องนี้อย่างไร?

 

ทางออกหนึ่ง ที่ผมคิดออกตอนนี้ก็คือ การโทษแต่ละฝ่ายก็ไม่ดี การแก้ปัญหาแบบแต่ละฝ่ายคิดเอง ทำเอง แบบแยกส่วนก็ไม่ไหว มันคงต้องมีกระบวนการแก้ปัญหาแบบมีส่วนร่วมนะครับ

แต่สิ่งสำคัญด่านแรกที่เราและชาวบ้านต้องผ่าน ก็คือการให้อภัยแก่ผู้ที่เหยียบย่ำเราครับ

ยินดีอย่างยิ่ง ครับพี่ยอดดอย

เรา AAR กันอย่างไม่เป็นทางการ หลังจากที่รายการ นี้ได้ถ่ายทำจบลงไปแล้ว

เราได้แลกเปลี่ยนในประเด็นที่น่าสนใจ และนำไปสู่การรับรู้ และเข้าใจซึ่งกันและกัน

ด่านแรกที่เราผ่านไปอย่างภาคภูมิ คือ "เราให้อภัย"

แต่ทางรายการ นักธุรกิจ ควรต้องมีสำนึกที่จำไว้อย่างหนึ่ง คือ การเคารพสถานที่ เคารพบุคคล การให้เกียรติคนท้องถิ่น ที่ผมเห็นได้ชัดว่า คนเหล่านี้ไม่มีคุณสมบัติที่ผมกล่าวมา

ดอกผลของการศึกษา ที่มุ่ง ป้อนคนเข้าสู่เศรษฐกิจกระแสหลัก ทำให้คนเปลี่ยนไป คนท้องถิ่นเองๆแท้ๆ กลับกลายมาเป็นคนอื่น คิดแบบคนอื่น(ซึ่งไม่ผิด) ที่เขาจะคิดและทำแบบนั้น

ก็เพราะความรู้ไม่เท่าทัน เพราะการเรียนรู้ที่ไม่เกิดปัญญา

หรือ ความอ่อนด้อยที่ชัดเจน ของระบบการศึกษาของประเทศเรา ที่สอนให้คนห่างไกลจากรากของเราไปทุกที

ผมมีโอกาสได้เห็นความรู้ ที่ปราศจากปัญญา ได้เห็นคนรุ่นใหม่เช่นผม ที่รับใช้ทุนนิยมอย่างไม่ลืมหูลืมตา ไม่ให้เกียรติและไม่มีน้ำใจ

คุ้มค่าครับ ...สำหรับเหตุการณ์นี้

 

 

อ่ะฮะ ราศีเดียวกันนี่เอง มิน่าล่ะ 555 ถึงได้แซวสนุก

เอ...ว่าแต่เกิดก่อน ก่อนวันรัฐธรรมนูธเนี่ย คงอารมณ์เดียวกะเกิดก่อนวันพ่อ เพราะอีกวันเป็นวันหยุด เพื่อนๆ หายหมด ฮิฮิ

^____^

ให้กำลังใจ สู้ๆ ค่ะ

พิมพ์ผิดค่ะ แก้ๆ

รัฐธรรมนูณ

ดูเหมือนว่า จะมาช้าไปสักนิดที่จะแสดงความเห็นใจ กับ การให้คุณค่าและความหมายที่แตกต่างของคนสองกลุ่มใหญ่ คือชาวบ้านกับนักผลิตรายการ 

อย่างไรก็ตามค่ะ ขออวยพรย้อนหลังสำหรับวันเกิดของคุณจตุพรค่ะ ขอให้มีความสุขค่ะ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจ และร่วมกันแลกเปลี่ยนอย่างเข้าใจในความต่างที่ไม่มีใครผิด

ขอบคุณครับคุณแนน และอาจารย์จันทรัตน์

ผมคาดหวังให้วันเกิดของผมปีนี้เป็นวันเริ่มต้นที่ดี ในการมุ่งสู่การพัฒนาปัญญาเพื่อพัฒนาตนเองและสังคม

  • "สิ่งที่ทำผ่านไปแล้ว...ดีแล้ว"
  • "ทุกอย่างคือการเรียนรู้..."
  • การทำหน้าที่เป็นผู้ประสานที่หน้างานไม่ได้ง่ายอย่างที่หลายคนเข้าใจ...ขอเป็นกำลังใจให้ครับ
พี่สิงห์ป่าสัก... ทุกอย่างคือการเรียนรู้ - - - - - - - - - การประสานงานและงานพัฒนาชุมชน ต้องอาศัยสร้าง ภูมิคุ้มกันสำหรับตัวเองด้วย ///เหตุการณ์สอนคน - - - - - - - - -ขอบคุณครับ

ถือว่าเป็นการเรียนรู้ละกันครับ... แต่ไม่ได้หมายความว่ารายการอื่นๆ จะเป็นอย่างนี้หมดนะครับ  อย่าพึ่งเสียกำลังใจนะครับสู้ๆต่อไป  ความลำบากอาจเป็นหนทางสู่ความเร็จที่แจริงครับ

ขอบคุณน้องเก่ง  ปริวัตร เขื่อนแก้ว

ปัญหา อุปสรรค คือ การเรียนรู้ ทำให้เราได้รู้เขารู้เรามากขึ้น

  • เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
  • สู้ สู้ ก้าวต่อไปอย่าท้อนะคะ
  • ชุมชนยังเข้าใจคุณเอกนะคะ
  • กว่าจะถึงวันนี้ที่ทำให้ชุมชนเชื่อมั่นและศรัทธาต้องใช้เวลามิใช่น้อย
  • คนที่ไม่ทำงานร่วมกับชุมชนย่อมไม่เข้าใจถึงความรู้สึกหรอกค่ะ
  • เข้าใจสภาพคนทำงานที่ตกอยู่ในภาวะพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ว่าเป็นอย่างไร
  • ได้กำลังใจเพียบเลย
  • อีกหนึ่งกำลังใจจากคนราศีเดียวกัน

ได้กำลังใจจากมิตรใน Gotoknow หลายๆท่าน ...ต้องขอบคุณมากครับ

..............................

คุณกัลปังหา

ปัญหาเหล่านี้ บางทีเป็นปัญหาที่เราต้องเรียนรู้ใหม่ ขนาดในชุมชนยังมีปัญหาใหม่ๆเพิ่มขึ้นตลอดเวลา ปัญหานอกชุมชนก็มีมาเรื่อยๆ ที่สำคัญต้องรู้เท่าทันและสร้างภูมิคุ้มกันทางจิตใจให้ตนเองสำหรับนักพัฒนาครับ

อาจารย์หมอสมบูรณ์

วันนี้อาจารย์คงอยู่ที่เชียงใหม่ และได้สัมผัสอากาศหนาวที่หนาวเหน็บ...

ขอบคุณอาจารย์หมอครับที่มาพร้อมกำลังใจ ให้คนราศีเดียวกัน

 

 

 

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท