ตด
ในเวลานั้น ผมค่อยๆสอดนิ้วชี้และนิ้วกลางเข้าไปยังช่องคลอดของเธออย่างนิ่มนวล
“รู้สึกใช่ไหม” ผมถาม
“ค่ะ” เธอตอบ
“ดีครับ คราวนี้ก็ลองพยายามหนีบช่องคลอดนะครับ” ผมแจ้งให้เธอคนนั้น ซึ่งมีอาการกระเพาะปัสสาวะไวเกิน ได้พยายามขมิบช่องคลอดโดยมีนิ้วผมสอดคาอยู่อย่างนั้น
“ไม่กระดิก” ผมกำลังหมายความว่าเธอไม่สามารถขมิบช่องคลอดได้
“ลองพยายามอีกนิดนะครับ ถ้าไม่ชินกับการขมิบหนีบช่องคลอด ก็นึกเสียว่าขมิบตูด” การอธิบายเรื่องขมิบช่องคลอดนั้นช่างยากเย็นเสียนี่กระไร
“ยังไม่กระดิก” เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นเสมือนเรื่องปกติในคลินิกนรีเวชของผม
“การขมิบช่องคลอด เป็นการรักษาโรค” เชื่อไหมครับ
การขมิบช่องคลอด คือการบริหารกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกราน หรือที่บางคนอาจจะเรียกว่า “กระบังลม”
กล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานคือชุดกล้ามเนื้อที่สำคัญ เพราะมันรองรับอวัยวะภายในของเราไว้ทั้งหมด โดยเฉพาะของผู้หญิง มันรองรับกระเพาะปัสสาวะ มดลูก และทวารหนัก โดยมีรูเปิดออกถึง ๓ รู นั่นคือ รูท่อเยี่ยว รูช่องคลอด และรูตูด
งานของผม คือการดูแลรักษาและฟื้นฟูกล้ามเนื้อกลุ่มนี้นั่นเอง เพราะเมื่อมันเสื่อม มันหย่อน มันก็จะทำให้ ช่องคลอดหย่อนยาน ไม่กระชับ มดลูกต่ำหรือโผล่ รวมถึงฉี่เล็ดได้
การขมิบกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกราน ยังช่วยให้สมรรถภาพทางเพศของเราดีขึ้น เราจะสามารถควบคุมการถึงจุดสุดยอดทางเพศได้หากกล้ามเนื้อชุดนี้แข็งแรง
นึกสิ นึก
ช่วงที่มีออกัสซั่ม ตอนที่เรากำลังถึงจุดสุดยอดทางเพศ นอกจากความรู้สึกเสียวซ่านสะท้านทรวงทะลวงจิตอยู่นั้น กล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานของเราจะขมิบเป็นจังหวะ ตู๊บ ตู๊บ ตู๊บ แบบนี้ ใช่ไหม ถึงตอนนั้น ผู้ชายก็จะหลั่งอสุจิออกมา และคราง
ต่อๆๆ
“ลองนึกถึงตอนปวดฉี่ แล้วต้องหนีบมันแรงๆ” ผมพยายามบอกเทคนิคการขมิบที่ถูกต้อง แต่เธอจัดการมันด้วยการใช้กล้ามเนื้อแก้มก้นแทน
“ไม่ใช่ครับ เอาใหม่ เธอเคยรู้สึกปวดตดเวลาที่มีคนอยู่เยอะๆบ้างไหม” ผมดึงนิ้วออกมาแล้วถามคนไข้ที่นอนอยู่ตรงหน้า
เธอพยักหน้าแทนการตอบ
“เออ นั่นแหละ แล้วเธอพยายามกลั้นมันไว้ไง ไม่ตดในที่ชุมมชน มันน่าอาย” ผมพยายามโน้มน้าว
........................
บางทีผมก็อยากจะบอกว่า การได้แอบตดในที่ชุมชนนี่มันคือสุดยอดของความกดดันแต่แฝงไว้ด้วยความหฤหรรษ์
ผมเคยมีเรื่องที่รู้สึกอัดอั้นมานานเรื่องหนึ่งที่เกี่ยวกับ “ตด”
เมื่อคราวเรียนหมออยู่ชั้นปีที่ ๑ ช่วงปลาย คราวนั้นพี่ๆที่ทำงานในสโมสรนักศึกษาแพทย์พาออกไปประชุมนอกสถานที่ ผมและเพื่อนอีกสองสามคนต้องไปเข้าร่วมประชุมด้วยเพื่อรับทราบนโยบายและแผนในการทำงานของปีหน้า
เราต้องไปประชุม เพราะกำลังจะขึ้นชั้นปี ๒ เรากำลังจะมีรุ่นน้อง เรากำลังจะต้องเตรียมจัดการรับน้องใหม่ซึ่งเป็นพิธีกรรมที่สำคัญมากๆสำหรับคนที่กำลังจะได้เป็นรุ่นพี่กับเขาเสียที
“อุทยานเขาปู่เขาย่า” จังหวัดพัทลุง คือสถานที่แห่งนั้น
มันสวย สงบ เย็นและชื้น และมันจะเงียบลงแทบจะทันทีเมื่อความมืดเริ่มปกคลุม เสียงที่ได้ยินคงมีเพียงแมลง เสียงของหมู่สัตว์กลางคืน และเสียงหึ่งๆจากเครื่องปั่นไฟของสำนักงาน (นั่นมันคือช่วงเวลาต้นปี ๒๕๓๔ เชียวนะ)
การประชุมช่วงค่ำได้เริ่มขึ้นหลังจากมื้อเย็นอันแสนอร่อยยังไม่ทันย่อย
นายกสโมสร และทีมอุปนายก ล้วนเป็นพี่ๆชั้นคลินิก แต่ละคนคือไอด้อล เพราะใครๆเขาก็บอกมาว่า นักเรียนแพทย์มันเรียนหนัก แล้วนี่พี่ๆก็เรียนหนัก และยังต้องมาทำงานสโมสรซึ่งเป็นงานส่วนรวมกันอีก “โห..มันต้องเก่งแบบสุดๆ” ผมนึกในใจ
สาระการประชุมหลายๆเรื่องมันน่าตื่นตาตื่นใจ เพราะเรียนหมอมาจนจะครบปีแล้ว หลายกิจกรรมที่พวกเขาคุยกันจึงได้เคยเข้าร่วม ยิ่งเป็นนักกิจกรรมจ๋าอย่างผมนี่ เรียกได้ว่า เอามันทุกงานเลยก็ว่าได้
การถกเถียง คือเรื่องปกติ
การออกนอกเรื่อง ก็คือเรื่องปกติ
การเสนอไอเดียใหม่ๆ มันก็เป็นปกติ
ผมรู้สึกสนุกจริงๆ
“ปู้ดดดดด”
.
.
.
.
สิ้นเสียงตดปู้ดนั้น ห้องประชุมเงียบลงในบัดดล
เงียบกริบ
มันเงียบเสียจนเสียงของไอ้แมลงปีกแข็งตัวนั้นที่บินชนกระจกดัง “ปุ๊ก” สามารถทำให้ผมสะดุ้งได้
“ไอ้แป๊ะ ไอ้แป๊ะ” เสียงนี้ดังขึ้นมาอย่างได้จังหวะ
“ไอ้แป๊ะตด” เพื่อนผมคนหนึ่งมันถือจังหวะนี้ตะโกนขึ้นมาและชี้มาทางผม
ถึงเวลานั้น ทุกคนในห้องประชุมก็ระเบิดเสียงหัวเราะ
ผมก็หัวเราะเพราะมันตลก
แต่เอ๊ะ......
“เดี๋ยวๆๆๆๆ ผมไม่ได้ตด” ผมเพิ่งรู้สึกตัว
“มึงนั่นแหละตด” ผมชี้ไปทางมัน
แต่นั่นแหละ เมื่อมีคนบอกว่าผมตด ก่อนที่ผมจะเข้าใจและพยายามอธิบายนั้น มันจึงไม่ใช่การอธิบายอีกต่อไป “มันคือการแก้ตัว”
“ไอ้แป๊ะ มึงนี่ พี่เค้าประชุมเครียดๆกันอยู่ มึงตดเสียงดังไปมั้ย” ยัง มันยังไม่เลิก
ไอ้เพื่อนของผมคนนั้น ซึ่งหากจะพูดไปแล้ว มันคือนักตดตัวยงของรุ่น ผมเชื่อว่า พวกเราเกินครึ่งรุ่นน่าจะได้ฟังเสียงและดมกลิ่นตดของมันมาบ้างแล้ว
แล้วไง ตอนนี้มันตด แล้วมันโยนความผิดมาให้ผม ผมต้องอับอายต่อหน้าบรรดาเหล่าไอด้อลทั้งหลาย และผมเชื่ออย่างสุดตัว ว่าหากพี่ๆยังคงจำเสียงตดในค่ำวันนั้นได้ พวกเขาน่าจะยังคงเชื่ออย่างสนิทใจ ว่าคนตดคือ “ไอ้แป๊ะ”
คืนนั้น ผมนอนเศร้าใจท่ามกลางผืนป่าอันบริสุทธิ์
เสียงแมลงกรีดร้อง ไม่สามารถทำให้ผมสุขใจ
ลมเย็นในป่าลึก ไม่ทำให้ผมหายร้อนรุ่ม
การถูกใส่ร้ายนี่มันคือบาดแผล
หรือนี่กระมัง ที่เป็นสาเหตุให้การแอบตดในที่สาธารณะ มันคือสุดยอดแห่งความกดดัน อันที่จริงมันคืองานศิลป์ใช่ไหม การค่อยๆปล่อยให้ลมเล็ดออกมาโดยไร้เสียงมันคือฆาตกรรมบันเทิง การเฝ้าลุ้นว่ากลิ่นเป็นเช่นไร แล้วจับกิริยาคนในวงให้ได้ ว่าใครรู้สึกบ้าง มันคือสุขนาฏกรรมชัดๆ
.........................
เธอเคยรู้สึกปวดตดเวลาที่มีคนอยู่เยอะๆบ้างไหม” ผมดึงนิ้วออกมาแล้วถามคนไข้ที่นอนอยู่ตรงหน้า
เธอพยักหน้าแทนการตอบ
“เออ นั่นแหละ แล้วเธอพยายามกลั้นมันไว้ไง ไม่ตดในที่ชุมมชน มันน่าอาย” ผมพยายามโน้มน้าว
“ไม่ค่ะ ฉันไม่เคยกลั้นค่ะ อยากตดก็ตดเลยค่ะ มันไม่มีเสียง”
“หูย....แซบจริงๆ” ผมตบมือผาง และเชิญเธอลงจากเตียง
“ผมแพ้ทางเธอจริงๆ”
ธนพันธ์ ชูบุญกับบาดแผลทางจิตใจ
๑๒ ธค ๖๑
ความเห็น (5)
บางทีก็ปล่อยเป็นระยะ ๆ ถ้าเก็บไม่อยู่ หรือบางที หันซ้ายแลขวา ปลอดคนก็เบ่งตดสุดชีวิตเหมือนกันครับ มันคือการปลดปล่อย 5555
ขำกลิ้ง!!! ไปกับคุณหมอ ทุกครั้งที่ได้อ่าน อย่างน้อยบันทึกนี้ ก็ทำให้ทุกคนรู้ว่า เสียงนั้น ไม่ใช่ของคุณหมอแหล่ะค่ะ เอ๊ะ ! หรือว่าใช่ ชักไม่แน่ใจ
น่าจะรวมเล่มนะคะ เป็นนักเขียนได้อีกหนึ่งอาชีพเลยค่ะ
ผมก็ตดบ่อยเหมือนกันนะครับ