ไม้เรียวในวันนั้น
ไม้เรียวในวันนั้น ทำให้ฉันมีวันนี้
นึกอยู่หลายรอบว่าเราจะคิดถึงครูท่านใหนดี เชื่อว่าทุกคนคงต้องมีวีรกรรมกับครูฝ่ายปกครองแน่นอน
จำได้ว่าตอนอยู่ ม.2 อยากจะกลับบ้านมาก ๆ แต่ยังไม่ปิดเทอม ไม่สามารถจะกลับบ้านได้ โรงเรียน
ที่เรียนเป็นโรงเรียนมีหอพัก จะกลับบ้านก็ต่อเมื่อปิดเทอมเท่านั้น มีอยู่วันหนึ่งเพราะความคิดถึงบ้าน
มาก เลยแอบหนีโรงเรียนกับรุ่นพี่ที่อยู่บ้านใกล้ๆกัน กับเพื่อนๆอีก 3 คน เราจะเดินเลาะทางเดินมาถึง
ถนนใหญ่ โบกรถโดยสานสีเหลือง กลับบ้าน พอมาถึงบ้านพ่อกับแม่เห็นเท่านั้นล่ะ แม่ด่าเรามาเป็น
ชุดๆ ให้เรารีบกลับโรงเรียน บอกเพื่อนว่าเราจะกลับโรงเรียนละนะ เพื่อนห้ามบอกว่าถ้ากลับตอนนี้เดี่ยว
ครูจะจับได้ เดี่ยวจะโดนทำโทษ ให้นอนที่บ้านเพื่อนก่อน แล้วค่อยกลับโรงเรียนพรุ้งนี้ พอวันรุ่งขึ้น
รีบไปโรงเรียนตั้งแต่เช้า ก่อนจะเข้าแถวเคารพธงชาติ รีบอาบน้ำแต่งตัวไปเข้าแถว หลังจากทำกิจกรรม
เสร็จ จะมีครูเวรขึ้นมาพูด เราเห็นครูฝ่ายปกครอง ครูณัฐชา เดินหน้าบึ้ง มาพูด วันนี้ครูมีข่าวจะมาแจ้ง
เมื่อวานได้มีคนหนีหอนอน 4-5 คน หลังเลิกแถว ให้ไปพบครูที่ห้องฝ่ายปกครองด้วย คงไม่ต้องให้ครู
เรียกชื่อตรงนี้หรอกนะ พวกเรา 5 คน เดินไปหาครูณัฐชา ที่ห้องฝ่ายปกครอง ครูดุว่าถ้าพวกเราเป็นอะไร
ขึ้นมาคนที่เสียใจที่สุด คือใครรู้มั้ย พ่อ แม่ เธอไง ท่านส่งเสียงพวกเธอมาเรียน แต่พวกเธอกลับหนีออก
โรงเรียน รู้ใช่มั้ยว่าผิด เพราะฉนั้นครูจำเป็นต้องทำโทษพวกเธอให้หลาบจำ จะได้ไม่กล้าทำอีก
ครูเดินไปเลือกไม้เรียว ขาเราสั่นแทบจะล้ม ไม้เรียวของครูทำจากหวาย โทษของพวกเราถือว่ารุนแรง
ครูจะตีคนละ 3 ครั้ง จะมีครูฝ่ายปกครองผู้หญิงเดินมาสำรวจว่ามีคนมีประจำเดือนมาหรือเปล่า ถ้ามี
คนนั้นต้องไปตีหลังจากหมดประจำเดือนก่อน หลังจากนั้นเดินเรียงไปรับรสหวาย เจ็บแสบมาก
กระโดดเต้นเลยละ กลับมาหอนอนต้องหายามาประคบกันเลยล่ะ รสหวายครูในวันนั้น มันยังติดตัว
หนูจนถึงทุกวันนี้
ถ้าหนูไม่โดนครูลงโทษในวันนั้น หนูคงแอบหนีกลับบ้านหรือแอบหนีไปกับเพื่อนๆ ช่วงเทศกาลปีใหม่
ชนเผ่าหนึ่ง เมื่อก่อนหนูอาจะไม่ชอบครูเพราะครูชอบมาบ่นหนู คอยจับผิดหนู เพราะครูเป็นห่วงหนู
ขอบคุณครูที่แนะนำให้หนูเรียนต่อสายอาชีพ หนูไม่รู้ว่าตอนนี้ครูไปอยู่จังหวัดใหน หนูเคย
เจอครูสมัยครูสอน เพื่อนครูตอนนี้เป็นผู้อำนวยการหมดแล้วนะคะ หนูถามหาครูจากครูท่านอื่นมีแต่คน
บอกว่าครูย้ายไปนานมากตั้งแต่หนูจบ ม.3 สมัยนั้นมือถือยังไม่มีเหมือนตอนนี้ เลยไม่ได้ติดต่อนั้น
.........ไม้เรียวของครู สร้างคนให้เป็นครู......ไม่ใช่แค่หนูคนเดียวนะคะ ยังมีเพื่อนอีกคนนะคะตอนนี้
เขา เป็นครูอยู่บนดอย คงจะเป็นผู้อำนวยการอีกไม่นานค่ะ เพราะเขารับราชการมาเป็นสิบปีแล้วค่ะ อีกคน
เป็นเจ้าของกิจการเกี่ยวกับอิเล็กทรนิกส์และรับเหมาต่างๆ
ไม่ว่าครูจะอยู่ใหน หนูคิดถึงครูนะคะ หนูอยากจะขอบคุณครู หนูอยากจะลบล้างที่หนูเคยตั้งฉายาให้ครู
เปี้ยวร้อยหวาย
ความเห็น (24)
ใช่ค่ะเราเป็นศิษย์มีครู
เห็นด้วยค่ะ ครูดุ ครูตี ก็เพราะครูรักและหวังดีค่ะ
ศิษย์ทุกคนย่อมมีครูค่ะ
ศิษย์ดี เพราะมีครู ค่ะ
ศิษย์ดีเพราะครูดีคะ
ไม้เรียวทำให้เป็นคนดีครับ ;)..
เขียนได้ดีมากค่ะ
ศิษย์ดีเพราะมีครู:)
ได้ดีเพราะ รอยไม้เรียว ^^
ไม้เรียวสร้างคนมามากละครับ
คิดถึงไม้เรียว เลยค่ะ
ศิษย์ดีเพราะมีครูครับ
อ่านแล้วคิดถึงคุณครูที่เคยตีครับ
อยากให้ใช้ไม้เรียวเหมือนอดีตจริงๆ
ไม้เรียว สร้างคนดีมารุ่นต่อรุ่น
เขียนได้ดีมากเลยนะคะ
เขียนได้ดีมากเลยนะคะ
ครูของครู สุดยอดมากครับ
ได้ดีเพราะไม้เรียว
เปรี้ยวร้อยหวาย พี่น้องช่างแต่งชื่อจริงๆเลยอ่ะ ฮาๆๆ
ที่ครูตี บ่น เพราะครูอยากเห็นเราได้ดีค่ะ