เรื่องเล่าผ่านภาพถ่าย

"รูปภาพเพียงแค่ 1 รูปสามารถเล่าเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเราได้"

บางเหตุการณ์อาจจะเป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำ และเป็นเหตุการณ์ที่เราประทับใจ บางเหตูการณ์ก็เป็นเรื่องที่ไม่น่าจดจำ และเป็นบทเรียนราคาแพงให้กับเราได้ เรามักจะมีความสุขทุกครั้งเราเราได้หยิบภาพนั้นขึ้นมาดู

เราต่างมีเหตุผลในการยิ้มที่ไม่เหมือนกัน บางคนยิ้มออกมาเพราะมีความสุขจริงๆมันเป็นการยิ้มที่ออกมาจากข้างใน บางคนก็ยิ้มเพราะความจำเป็น บ้างบางคนก็ยิ้มเพราะหน้าที่ คนเรามีหลายเหตุผลที่แตกต่างกันออกไปที่ทำให้เรายิ้มให้กับกล้อง

ภาพแห่งความทรงจำ และภาคภฺมิใจในการเป็นครู ได้มีโอกาสนำนักเรียนชั้น ปวช.2 แข็งทักษะวิชาชีพ ชนะระดับ อศจ.ทั้วครูและนักเรียนเราต่างทุ่มเทให้กับการแข่งในครั้งนี้มาก ในที่สุดการทุ่มเทของเราก็ไม่เสียเปล่าได้ได้ชนะเลิศอันดับที่1 ของจังหวัดลำพูน ได้เข้าไปแข่งขันต่อในระดับภาค หลังจากจบการแข่งขันในครั้งนี้ 2 วันหลังจากจบการแข่งขัน ช่วงนั้นเป็นช่วงพักตัวกัน นักเรียนของฉันที่เป็นตัวแทน หนึ่งใน 2 คนนี้ประสบอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์เสียชีวิต ฉันเสียใจเป็นอย่างมากกับการจากไปของเด็กนักเรียนในครั้งนั้น เราคุยกันทุกวันว่าเราจะไปคว้าชัยชนะระดับภาค เพื่อที่เราจะได้ไปแข่งขันระดับประเทศที่ภาคใต้และเราจะไปเที่ยวทะเลกัน ภาพนี้ได้กลายเป็นภาพความทรงจำสีจางสำหรับฉันไปแล้ว

ภาพนี้เป็นภาพที่ต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างมากกว่าจะได้ภาพนี้มา เราเดินทางไปจังหวัดสุราษฎร์ธานี โดยรถบัส เป็นการนั่งรถบัสที่ยาวนานครั้งแรกในชีวิตของฉันก็ว่าได้กว่าจะถึง เราไปหลายจังหวัดมากทางภาคใต้ เหมือนว่าเราเดินทางไปนั่งรถเล่น แล้วก็ไปนอนจังหวัดละคืนเท่านนั้น แต่การเดินทางในครั้งนี้เป็นการเดินทางที่ฝึกความอดทนของฉันมากๆ และเป็นการเดินทางที่ทำให้ฉันได้โตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นอีกก้าวหนึ่ง

ภาพนี้เป็นภาพผลงานของนักเรียนชั้น ปวส.1 วิชาขนมไทย ฉันได้สอนทำทองเอก เป็นการทำจ่ามงกุฎที่ใช้เวลาสั้นที่สุดเท่าที่เคยสอนมา เรามีเวลาในการเรียนขนมไทย 5 ชั่วโมงเท่านั้น จะต้องวางแผนเรื่องเวลาให้ดี กว่าเราจะกวาดเมล็ดแตงโมกับน้ำเชื่อมให้มีหนามสีขาวๆเกาะได้ก็ใช้เวลาในการทำ 3 ชั่วโมงไปแล้ว ขนมนี้จะต้องมีฐานเป็นพายร่วนรอง และต้องทำขนมทองเอกเป็นตัวขนม กว่าหนามจะงอกออกมาที่ละเกล็ดนักเรียนต้องเปลี่ยนคนทำไปหลายคน บ้างก็มือสุกบ้าง บ้างก็ทนไม่ไหว นักเรียนต่างขนานนามขนามนี้ว่าขนมแห่งความพยายาม และความอดทน

ภาพนี้ก็เป็นผลงานของนักเรียนกัน แต่เป็นนักเรียนชั้น ปวช.2 วิชาอาหารไทยเบื้องต้น กว่าจะสอนกันได้ขนาดนี้ห้องปฏิบัติการแทบแตก กว่าจะโขลกพริกแกงได้ โดยไม่ให้มีกากของพริกรอยขึ้นมา พริกเข้าตากันไปหลายรอบต่อคนทีเดียว แต่นักเรียนก็พยายามทำต่อจนสำเร็จอย่างทุลักทุเล ในห้องเรียนก็เต็มไปด้วยคาบน้ำตาและรอยยิ้มปะปนกันไป ผลงานสำเร็จส่วนใหญ่นักเรียนจะนำกลับบ้านเพื่อให้ผู้ปกครองได้ชิมรสชาติของอาหารไปด้วย

ภาพนี้เป็นภาพถ่ายตอนขึ้นดอยไปสอนระยะสั้นที่ โรงเรียนบนดอยแห่งหนึ่งของอำเภอจอมทอง จังหวัดเชียงใหม่ ทีแรกก็ตั้งใจไปสอนและไปพักผ่อนไปด้วย แต่เห็นเส้นทางแล้ว ร้องกลับมาทำงานที่โรงเรียนแทบไม่ทันกันเลยทีเดียว ช่วงที่ไปนั้นเป็นช่วงที่ปิดภาคเรียนที่ 1 ภาพนี้เป็นภาพถ่ายตอนไป ฝนไม่ตกหลายวันแล้วแต่ทางยังไม่แห้ง แต่คืนก่อนที่ได้ลงมากันฝนตกหนักทั้งคืน และพายุก็เข้าอีกด้วย ทางก็เป็นทางดินแดง รถหกล้องที่ไปส่งไปรับไม่ได้ เหลือแต่รถโฟวิล 1 คัน ที่เราใช้เดินทางกันในทุกวันที่อยู่ที่นี่ เนื่องจากใช้ทุกวันน้ำมันก็จะหมด แต่ต้องขอบคุณครูช่างเชื่อม และคนขับรถหกล้อมากๆนะค่ะที่เราหนูและผู้ร่วมชะตากรรมลงมาได้อย่างปลอดภัย

ภาพนี้เป็นภาพถ่ายที่เราจะได้เป็นเที่ยว หลังสอนหลักสูตรระยะสั้นเสร็จ ทุกวันเราก็เดินไปเที่ยวกัน แต่ไปได้แค่ใกล้ที่พักเท่านั้น เพราะรถเราที่มีเป็นโฟวิล ซึ่งไม่มีใครขับเป็นนอกจากครูช่างเชื่อมเท่านั้น วันนั้นครูที่โรงเรียนที่เราไปสอนมารับเราจากที่พัก แล้วพาเราขึ้นไปดูจุดชมวิวของหมู่บ้าน ครูคนที่ขับรถให้เรานั้นครูเป็นผู้หญิงตัวๆเล็กๆ แต่ขับรถเก่งมาก เย็นวันนั้นใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความสุข และรอยยิ้มหลังจากการทำงานหนักกันมา

ภาพนี้เป็นภาพถ่ายที่จุดชมวิวของหมู่บ้านที่ไปสอนระยะสั้นมา เส้นทางขึ้นมาก็ยากลำบากมากๆ ชาวบ้านที่นี้ส่วนใหญ่จะปลูกกะหล่ำ ยิ่งสูงยิ่งเห็นอะไรได้ชัดเจน และเห็นเส้นทางที่เราผ่านมาว่าถนนมีความยากลำบากสักเพียงใดกว่าจะได้มาอยู่จุดนี้ได้ ต้องใช้ความอดทน และความพยายามอย่างมากที่จะได้ขึ้นมาในจุดที่สูงที่สุด

ภาพนี้ถ่ายไว้ในตอนเย็นระหว่างที่เดินเที่ยวโครงการหลวง เป็นสวนดอกดาวเรืองของชาวบ้านท่ีปลูกไว้ บรรยากาศพระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน แสงสีทองส่องมากระทบกับทุ่งดอกดาวเรือง ณ ตอนนีี้มันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายมากๆ ทำสมองโล่งไม่ต้องคิดอะไรสักอย่าง ตอนนั้นสิ่งที่ฉันอยากทำเพียงอย่างเดียว คือ การได้นั่งมองพระอาทิตย์ ลับขอบฟ้าไป โดยมีดอกดาวเรืองหลายพันดอก ทุ่งนา และภูเขาเป็นองค์ประกอบของภาพนี้

ภาพนี้เป็นภาพที่ฉันชอบมากที่สุด เพราะตั้งแต่ขึ้นดอยไปโครงการหลวง 4 วัน ฉันหาเวลาว่างตอนเย็นเพื่อตามหาสวนไฮเดรนเยีย กว่าจะเจอก็ปาเข้าเย็นของวันที่ 3 แล้ว ฉันวาดภาพในหัวไว้เลยว่ามันจะต้องสวยเหมือนกับสวนไฮเดรนเยียที่เมืองดาลัด ของประเทศเวียดนาม แต่ที่นี้ปลูกไม่เยอะเท่าก็ตาม ก่อนกลับลงมา เด็กนักเรียนก็เก็บดอกไฮเดรนเยียมาฝากฉันด้วย เอามาให้หลายคนเลยแหละ นักเรียนบอกกับฉันว่าเห็นฉันหาสวนที่ปลูกไฮเดรนเยียเยอะๆตั้งแต่วันแรกที่มา แต่บ้านของนักเรียนไกลมากจากที่ฉันพักอยู่ นักเรียนเลยพากันนเก็บเอามาฝากแทน ขอบคุณในมิตรภาพ ขอบคุณสำหรับดอกไม้ ขอบคุณสำหับการต้อนรับในครั้งนี้ เราคงจะได้มีโอกาสเจอกันนเดือน กุมภาพันธ์ นี้นะ เด็กดอยผู้น่ารัก

เขียนใน GotoKnow โดย คนครัว
ใน ความเป็นครูของ "บุศรินทร์"

คำสำคัญ (Tags): #ภาพถ่ายความทรงจำ#ป.บัณฑิต 61#คณะคุรุศาสตร์#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#บุศรินทร์

หมายเลขบันทึก: 654018เขียนเมื่อ 28 กันยายน 2018 12:31 น. ()แก้ไขเมื่อ 28 กันยายน 2018 12:33 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

คนครัว