13 ปีที่แล้ว
ผมป. 5
อ่อนวิชาการ หน้าตามอมแมม หน้าเกลื้อน กลิ่นตัวเหม็นเปรี้ยว....
ผม: ครูครับ.....ผมอยากแข่งเล่านิทานอังกฤษครับ ผมขอไปแข่งได้ไหมครับ?
ครู A : ได้สิ ไปหานิทานมา ไปซ้อม และมาเล่าให้ครูฟังนะ
ผม: ครับ
1 อาทิตย์ผ่านมา
ครู A: ครูคงให้เธอไปแข่งไม่ได้แล้วนะภู XXเค้าไปดีกว่า เค้าพร้อมกว่าเรา
ผม: ..................................................
" เราอยากมีโอกาสแสดงความสามารถ"
"เราอยากพัฒนาตัวเอง"
"ทำไมถึงไม่ให้โอกาสเรา"
......ความคิดของเด็กป.5......
เวลา 4 โมง วันศุกร์เดือนตุลาคมก่อนปิดเทอม
ผม : ครูครับ มีคนแข่งร้องเพลงสากลรึยังครับ?
ครู B : ยังนี่ ทำไม?
ผม : ผมขอไปแข่งได้ไหมครับ?
ครู B : เอาซิ ไปซ้อมมานะ แล้วมาซ้อมกับไมค์ที่ร้านอาหารสามีครู
ผม: ครับ
ซ้อม
ซ้อม
ซ้อม
The reason
So sick
เพลงที่ผมร้อง
ผมได้ที่ 3
ผมภูมิใจไหม?
ผมภูมิใจมาก มันเป็นไปเบิกทางให้ผมได้ก้าวทำกิจกรรมต่อๆไปได้อย่างกล้าหาญ
ขอบคุณคุณครู A ที่ปฎิเสธผม ให้ผมได้อดทน
ขอบคุณคุณครูวิไลพร ที่ให้โอกาสผม
ขอบคุณคุณครูบงกช ที่ซ้อมให้ผม
ขอบคุณคุณครูบงกช ที่เป็นแม่ผม
ขอบคุณคุณครูกิตตินันท์ที่ให้โอกาสผมได้สะท้อนชีวิตตัวเองครับ
สุดยอดเลยครับ
การเขียนช่วยทำให้เรามีโอกาสทบทวนตนเองได้เสมอ ;)…
รู้สึกว่าคุณไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ ค่ะ
@ณภัชชา ขอบคุณครับ ถ้ารักอะไรแล้วผมยอมแพ้ครับผม
ความอดทน ให้ผลที่งดงามเสมอ ^^
ชอบมากๆเลยค่ะ
ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั้นเสมอ และใช้ได้กับทุกเรื่องจริงๆค่ะ
ภูมิใจด้วยนะคะ
ยอดเยี่ยมมาก
จะได้แข่งหรือไม่ได้แข่ง แต่น้องภูก็เป็นคนเก่งทางด้านภาษามากนะครับ
ยอดเยี่ยมมาก
โอกาสมักจะมีให้กับ ผู้กล้าเสมอครับ
เยี่ยมมากเลยค่ะ
แค่ไม่ยอมแพ้ นั่นคือหนทางความสำเร็จ ^^
อย่ายอมแพ้ สู้ต่อไปครับ
สู้ต่ไปนะค่ะ เป็นกำลังใจให้
ความสำเร็จคู่ควรแก่ผู้กล้าครับ
ประทับใจค่ะ