๗๓๑. น้องเพลง ข้าวหอม และอนันดา
คุณแสบ..หนุ่มใหญ่ เป็นผู้ปกครองขาพิการแต่ก็ขับรถยนต์ได้ เดินเข้ามาหาผมในห้องพักครู..สีหน้าท่าทางไม่สู้ดี ผมคิดว่า..น่าจะมีเรื่องที่ทำให้เขาไม่สบายใจ
ปกติ..ก็ยกมือไหว้ผมทุกเย็น วันนี้ ก็ยกมือไหว้แต่สีหน้าเคร่งขรึม ผมเชิญให้นั่งเพื่อให้เขารู้สึกผ่อนคลายสบายใจ..
คุณแสบ..บ้านอยู่หน้าโรงเรียนใหญ่ในตลาดห่างจากโรงเรียนผม ๓ กม. หอบลูกหลานมาเรียน ตั้งแต่ลูกหลานอยู่ชั้น ป.๓ และ ป.๔ ตอนนี้ก็เรียนถึงชั้น ป.๖ กันแล้ว
วันที่ย้ายลูกมาเรียนนั้น..คุณแสบอ้างว่า..ไม่พอใจการบริหารจัดการโรงเรียนใหญ่ กิจกรรมเยอะ ลูกหลานไม่ค่อยได้เรียน ผมไม่สนใจข้อเท็จจริง แต่ความเป็นจริง ลูกหลานคุณแสบเรียนอ่อนมาก..ทักษะชีวิตก็ด้อยในหลายๆเรื่อง
ผมคิดว่าคุณแสบ..น่าจะมองการณ์ไกลมากกว่า และมองอย่างรอบด้านเพราะก่อนหน้านั้น มีผู้ปกครองในตลาดกลุ่มใหญ่..ย้ายลูกมาเรียนหลายคน
สองปีที่แล้ว..คุณแสบมุมานะมาส่งลูก ด้วยมอร์เตอร์ไซค์พ่วงข้าง มาถึงโรงเรียนแต่เช้า และมารับตรงเวลาทุกวัน..
ปีนี้..คุณแสบได้ออกรถยนต์ปิคอัพ ทำที่นั่งเป็นสองแถว ปิดด้านข้างตัวรถด้วยตะแกรงเหล็ก ดูมิดชิดปลอดภัย..รับส่งลูกหลานตัวเองและลูกชาวบ้าน เต็มคันรถทุกวัน..รวมทั้ง”ข้าวหอม”ลูกสาวคนเล็กของคุณแสบ ที่เรียนชั้นอนุบาล ๑ ด้วย
ตอนนี้..ในสายตาของผู้ปกครอง โรงเรียนจึงถูกมองไปอีกระดับหนึ่ง ด้วยคำกล่าวขานที่ว่า เดี๋ยวนี้โรงเรียน..ก้าวหน้า..มีรถรับส่งนักเรียนแล้ว
“ผอ.ครับ..ลูกสาวผมโดนเพื่อนแกล้ง เอาไม้ทิ่มตา จนตาแดงช้ำ นี่ถ้าโดนตาเต็มๆ สงสัยจะบอดแน่นอน..” คุณแสบเปิดประเด็น จนผมขนลุกซู่ชูชัน
“เหตุเกิดขึ้นเมื่อไหร่ครับเนี่ย” “เมื่อวานครับ”
“ผมก็ไม่ได้มาเอาเรื่องเอาราวอะไร แต่เด็กก็ไม่น่าจะเล่นกันแรงอย่างนี้ ผมอยากให้ผอ.ระวังป้องกันเรื่องแบบนี้ด้วย ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ผมกลัวโรงเรียนจะเสียชื่อ..”
ผมฟังคุณแสบอย่างตั้งใจ และก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะหวังดีหรือร้าย แค่คิดในใจว่า..ทำไม?..ครูอนุบาลถึงไม่รายงานเรื่องนี้..
“ขอบคุณนะครับ..ถ้าเป็นเรื่องสุดวิสัย..ผมก็ไม่กังวลเรื่องเสียชื่อเสียงหรอกครับ แต่ตอนนี้ ผมขอสอบสาวราวเรื่องเสียก่อน.ครับ...” “ไม่เป็นไรครับ ผอ. ผมเกรงใจ”
ผมคิดในใจต่อไปอีก..ก็มาถึงขนาดนี้แล้ว..จะให้ผมอยู่เฉยได้อย่างไร?....
ผมเชิญคุณครูวรรณพร..หรือครูบี..มาสอบถามทันที และถามหาต้นเรื่องว่าเป็นใคร ทำอะไร อย่างไร?...ก็ทราบว่า เกิดจาก”น้องเพลง” ชั้นอนุบาล ๒ เป็นน้องสาว “ข้าวฟ่าง” ชั้น ป.๕...
ผมให้ครูบี ไปตามข้าวฟ่างมาช่วยรับฟังพฤติกรรมของน้อง ก่อนเดินไปครูบี..บอกผมว่า หนูได้ว่ากล่าวตักเตือนไปแล้ว ที่ไม่ได้บอกเพราะเห็นว่า ผอ.ยุ่งๆอยู่กับงานก่อสร้างอาคารเรียน..
น้องเพลง..ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆข้างฟ่างผู้เป็นพี่สาว..เหมือนไม่รู้สึกรู้สาว่าตัวเองก่อความผิดอะไรไว้..” ตอนนี้ น้องเป็นไงบ้างข้าวฟ่าง อยู่บ้านดื้อไหม?” ผมถาม
“ปีที่แล้ว ตอนที่อยู่อนุบาล๑ ดื้อมากค่ะ ตอนนี้ไม่ค่อยดื้อเท่าไร” ข้าวฟ่างตอบ
ครูบี..เดินจูงมือ “ข้าวหอม” ชั้นอนุบาล ๑ ลูกคุณแสบ มีเด็กหญิงผิวขาว ตัวใหญ่ หน้าตาเหมือนเด็กเกาหลี..ซึ่งผมก็ยังไม่ค่อยคุ้นหน้า แต่ครูบอกว่า..ฉลาดมาก พูดจาฉะฉาน เดินตามครูบีมาติดๆ
“ผอ.คะ หนูพา “อนันดา” มาด้วยค่ะ น้องเขาอยู่ในเหตุการณ์ค่ะ ผอ.”
ผมเริ่มซักถามทันที..” น้องเพลง..ไปแย่งอะไรน้อง” “ไปแกล้งน้องข้าวหอมทำไม..” น้องตัวเล็กนิดเดียว หนูเป็นพี่น่าจะรักน้อง..เห็นไหมตาน้องเจ็บ มีแผลที่เปลือกตาด้วย..” ผมชี้ไปที่ตาข้าวหอม ที่มีแผลถลอกนิดเดียว แต่ถ้ารุนแรงกว่านี้ จะกระทบดวงตาแน่นอน..
น้องเพลง..ยืนนิ่งไม่ตอบอะไรเลย มีอาการงงๆ เหมือนอธิบายไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร?
"ข้าวหอมครับ...พี่เพลงเขาแกล้งอะไรหนู เขาเอาดินสอจิ้มตาหนูแรงไหม? เจ็บมากไหมครับ?” ข้าวหอม..ยืนก้มหน้า แล้วส่ายหน้าไปมา..
“อนันดา..หนูเห็นอะไรบ้าง..ใครแกล้งใครก่อน บอกครูหน่อยซิ..”
“พี่เพลง..ไม่ได้แกล้งหรอกค่ะ พี่เพลงเอาไม้ถูน้ำที่หน้าห้อง ข้าวหอมวิ่งออกไปนอกห้อง วิ่งไปข้างหลังพี่เพลง พี่เพลงไม่ทันเห็น ข้าวหอมเลยโดนไม้ถูพื้นค่ะ”
อนันดา..พูดชัดถ้อยชัดคำ ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น และยังไม่ได้ตำหนิใคร ยังไม่ได้ทำโทษใคร..คุณแสบ..นั่งอมยิ้ม ที่รู้เห็นความจริง จากปากคำของเด็กที่ไม่ได้ซักซ้อมกันมาก่อน...และก่อนที่จะคุณแสบจะยกมือไหว้และลุกเดินจากไป...
“อนันดา..น้องเพลง น้องสาวของพี่ข้าวฟ่าง ชอบแกล้งเพื่อนไหมครับ..” ผมถาม
“ไม่ค่ะ พี่เพลงไม่แกล้งใคร มีแต่ข้าวหอมค่ะ ที่ชอบแกล้งพวกหนูค่ะ”
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๓๑ พฤษภาคม ๒๕๖๑
ความเห็น (2)
เรื่องนี้.ให้รู้แจ้งว่า..
ผู้ใหญ่ก็ต้องฟังเหตุและผล รวมทั้งข้อเท็จจริงจากเด็กด้วยค่ะ อย่าด่วนตัดสินปัญหาจากสายตาผู้ใหญ่ฝ่ายเดียว
ดูคล้ายเรื่องธรรมดาๆ
แต่ถ้ามองละเอียดลึกๆแล้วไม่ธรรมดาครับ