วิถีครู-วิถีปิดเทอม
อยากได้บ้านมีระเบียง ตั้งแต่ย้ายจากอำเภอรอบนอกเข้ามาอยู่ในเมืองพิษณุโลก กับบ้านจัดสรรหลังเล็กๆ ที่ขณะนั้นไม่รู้สึกว่าเล็ก ด้วยข้อจำกัดในกำลังเงิน เป็นบ้านหลังแรกจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเองและภรรยา เหตุเพราะลูกทั้งสองจะเริ่มเข้าเรียน จึงคิดย้ายเข้ามาหาสถานที่เรียนของลูก และอาจเพราะลูกยังเล็กด้วย ความรู้สึกคับแคบจึงยังไม่เกิด
ฝนตกต้องรีบปิดประตูหน้าต่างเข้าบ้าน ไม่อย่างนั้นจะเปียกทั้งหมด ไม่ว่าคนหรือข้าวของ ทั้งที่ตัวเองชอบฝน ชอบไอเย็นของละอองฝน ยามฝนตกหากได้นั่งริมหน้าต่างให้ละอองฝนกระเซ็นใส่เป็นความสุขใจ แต่ที่นี่ไม่สามารถจะทำอย่างนั้น มีให้เลือกแค่เปียกกับไม่เปียก เปียกชื้นเล็กน้อยพอให้เย็นใจได้แค่คิด เฉลียงเล็กๆหน้าบ้านเป็นที่เดียวที่พอจะนั่งชื่นชมบรรยากาศ เพื่อเสพเอาไอฝนและกลิ่นดิน แต่ก็เฉพาะวันที่โชคดี วันซึ่งฝนไม่แรงหรือแค่ปรอยเม็ด
เหตุที่ชอบฝนอีกอย่าง คงเป็นเพราะเมื่อเด็กๆชอบเล่นน้ำฝน ฝนตกต้องรองน้ำฝนจากหลังคาไว้ใช้ ท่ามกลางสายฝนกับกางเกงขาสั้นตัวเดียวที่นอกชาน น้ำฝนที่ไหลตามรางรินต้องนำถังมารองแล้วหิ้วไปใส่โอ่งอื่นๆ เป็นงานที่ไม่เคยเกี่ยงงอนพ่อแม่สักครั้ง มีแต่จะอาสา ขนาดช่วงฝนชุกหรือน้ำก็ยังเต็มโอ่ง บางทีเล่นน้ำฝนเฉยๆเลย
คงด้วยเหตุผลพวกนี้ ตัวเองจึงชอบบรรยากาศฝนตกเป็นพิเศษ น่าจะเป็นที่มาที่ไป ทำให้อยากได้บ้านมีระเบียงด้วย ทำหลังคาให้ยื่นออกไปมากกว่าปกติ ป้องกันฝนแรงที่จะสาดใส่ นั่งเล่นที่ระเบียงให้ฝนกระเซ็นใส่บ้างพอชื้น จึงเป็นความปรารถนาที่มีมาอย่างต่อเนื่อง
ช่วงปิดเทอมพอมีเวลา ไม่ต้องเร่งรีบ ชีวิตที่ช้าลงอย่างที่ใครๆกล่าวถึงมีโอกาสเกิดขึ้น บ้านในสวนบ้านในความคิด ระเบียงบ้านหลังแรกอย่างใจเป็นที่ปักหลัก ถ้าวันนั้นพอมีเวลาให้เรื่อยเฉื่อย
เช้าหนึ่งหลังจากตื่นขึ้น เห็นนกสองสามชนิดพากันมาจิกกินกล้วยสุกคาเครือ ซึ่งเลือกตัดทิ้งให้เน่าเปื่อยเป็นปุ๋ยข้างๆระเบียง รีบไปคว้ากล้องในบ้านออกมานั่งเงียบเล็ง หวังได้อากัปกิริยานกใกล้ๆ คนก็นั่งอยู่เหมือนเดิม ไม่มีกล้องทำไมกล้ามากิน พอถือกล้องหรือยกกล้องขึ้นเล็ง ใยพากันบินหนีหมด หรือเค้าเข้าใจว่ากล้องเป็นปืน(ฮา) หากกดชัตเตอร์ทัน อย่างเก่งก็ได้สักสองสามครั้ง เป็นอยู่อย่างนี้ตลอดที่เฝ้าจ้องเก็บภาพ พอถ่ายนกไม่ค่อยทัน จึงถ่ายอะไรไปเรื่อยเปื่อย ตากส้มแผ่น ราวตากผ้า กล้วยเริ่มจะสุก น้ำปั่นผลไม้ ฯลฯ
กำลังเพลินกับการปิดเทอม เผลอแป๊บเดียวเปิดเทอมอีกแล้ว ชีวิตที่ต้องเร่งรีบ มีรูปแบบ เวลาที่ต้องแน่นอน ภารกิจที่ต้องทำอย่างสม่ำเสมอเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง พร้อมๆกับวัยของเราที่เริ่มเชื่องช้า
ดูเหมือนความสุขกับการได้ปักหลักที่ระเบียงบ้านอย่างเนิบช้าในวันหยุดจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
เข้าใจความรู้สึกครูรุ่นพี่ๆก่อนนี้ดีเลย เมื่อเวลาเคลื่อนมาถึงวัยเรา..
ความเห็น (6)
สวยงามทั้งรูปและเนื้อหา อ่านแล้วสบายใจจัง ขอบคุณนะคะ
ทุ่งข้าว ... เขียวดีแท้ ;)...
ภาพสวย บรรยากาศดีค่ะ
- คงเพราะน้ำดินดี แดดดี ปุ๋ยดีครับ ฮาๆๆ
- ขอบคุณอาจารย์Wasawatมากครับ