นิราศอิตาลี ตอน๑๒

๒๗๖ตื่นตามอง จ้องหา นอกหน้าต่าง

ไพรสล้าง ทางรถ จรดฟ้าสาง

เมืองก็สวย ด้วยวิวเด่น มองเห็นทาง

นภากว้าง สว่างจ้า เมฆางาม

 

๒๗๗อาบน้ำเสร็จ จัดกระเป๋า เข้าเร็วรี่

มื้อเช้านี้ มาม่ากล่อง ไม่ต้องถาม

ลูกแพร์นม ขนมปัง ยังดีงาม

เลือกกินตาม แต่ใจ ไม่รั้งรอ

 

๒๗๘เช้านี้เรา เช่าบัส จัดไปที่

ปอมเปอี ลาวากวาด อนาจหนอ

เมืองโบราณ หายไป ไม่เหลือตอ

ลาวาก่อ โศกเศร้า เข้าถมเมือง

 

๒๗๙หลายชีวิต ติดตาย คล้ายถูกฝัง

ในภวังค์ คืนโหด พิโรธเหลือง

วิสุเวียส เกลียดใคร คล้ายแค้นเคือง

ความรุ่งเรือง ร้างวับ ลับลาไกล

 

๒๘๐ภูเขาไฟ ให้เกิด ระเบิดใหญ่

ลาวาไหล หลั่งมา คราหลับใหล

ชีพมลาย ตายเป็นเบือ ไม่เหลือใคร

อนาถใจ ไฟผลาญ สงสารจัง

 

๒๘๑เมืองจมดับ ลับตา มาลับโลก

กำสรวลโศก เศร้าตาม เรื่องความหลัง

ลาวากลบ ลบเมือง เลื่องลือดัง

ดับความหวัง ฝังมิด ปิดเรื่องราว

 

๒๘๒พันเจ็ดร้อย ปีผ่าน ตำนานเผย

ถูกละเลย ล่วงร้อยปี ที่สืบสาว

ปอมเปอี นี้จม ล่มระนาว

ซากครั้งคราว ค้นพบ มีครบครัน

 

๒๘๓ศิลป์ทาทาบ ภาพเขียนสี มีข้างบ้าน

ซากอาคาร คงผนัง เขารังสรรค์

ร่องรอยบอก ตอกย้ำ มาจำนรรจ์

ยุคโรมัน เหมือนชีวิต ลิขิตไป

 

๒๘๔ซากกลางลาน บ้านกลางสวน ชวนชมเล่น

ถนนเป็น ปูหินกัน หวั่นไถล

จัดจุดพัก หลักหมุด สะดุดใจ

ดูแล้วให้ เห็นค่า เมื่อมายล

 

๒๘๕เดินชมพลาง ฟังไกด์ ให้ความรู้

ช่องประตู ต่างเปิดกว้าง ข้างถนน

ดุจจะรับ รองแขก เบียดแทรกปน

ให้เวียนวน วกมา ศึกษาไป

 

๒๘๖"ครู"ชี้แนะและนำคลำทางถูก

"เป็นผู้"ปลูกปรับทัศน์จัดนิสัย

"เปิดประตู"สู่ทางที่กว้างไกล

"แต่คน"ไขว่คว้ามาอาศัยตน

 

๒๘๗"ที่ออกไป"ได้ค่าปัญญาอยู่

"หาความรู้"ร่วมคิดประดิษฐ์ผล

"คือตัว"เราเรียนไว้ไม่อับจน

"คุณเอง"ค้นครวญใคร่จึงไล่ทัน

 

๒๘๘ห้องซาวน่า อ่างน้ำ ทำกว้างใหญ่

เอาไว้ใช้ ชุ่มฉ่ำ นำสุขสันต์

ทั้งลานโล่ง โปร่งตา สารพัน

ดุจสวรรค์ เสกสม ภิรมย์ใจ

 

๒๘๙ถนนพา มาเห็น วางเป็นแนว

เรียงเป็นแถว ทางเดิน เพลินสดใส

เร่งก้าวนำ ย่ำเท้า เข้าตามไป

อีกห้องให้ เห็นแล ชะแง้ตาม

 

๒๙๐ห้องเล็กเล็ก เตียงหิน ให้จินต์ได้

มีรูปไว้ ให้มอง ไม่ต้องถาม

ภาพหญิงชาย ก่ายกอด พรอดพร่ำยาม

ใช้ชี้ตาม ต้องการ เหมือนหวานคาว

 

๒๙๑ศิลป์ยังดี มีอยู่ ตามดูภาพ

ดูเอิบอาบ อิ่มกาม ยามเสพสาว

ห้องเล็กเรียง เตียงเดี่ยว เกี่ยวกันยาว

ซ่องอื้อฉาว ฉวยเหตุ กิเลสชาย

 

๒๙๒จะยุคไหน ไม่ต่าง ทุกอย่างรู้

ที่เห็นอยู่ อย่างนี้ มีความหมาย

จะก้าวหน้า ล้าหลัง ยังพริ้มพราย

ทำเหนียมอาย อวดซ่อง ของโรมัน

 

๒๙๓โสเภณี มีมานาน เล่าขานจัด

มองเห็นชัด ชายใช้ ใฝ่สวรรค์

หญิงอวบอัด จัดหมาย ชายกลัดมัน

ใช่ขบขัน หญิงงามเมือง เลื่องลือจัง

 

๒๙๔อกอวบอิ่ม อุ่นไอ ทำไหวซ่าน

ระริกร่าน ร้อนแรง ฉายแสงหวัง

กอดก่ายเกย กู่ก้อง เสียงร้องดัง

เต้าเต่งตั้ง เติมต่อ ล่อใจกาย

 

๒๙๕นาน้อยน้อย นวลนาง อล่างฉ่าง

ทำทุกทาง ที่ทัน กลัดมันหาย

ชุบชีพชน ชอกช้ำ ชั้นเชิงชาย

น้องแหนงหน่าย หนุ่มเหน้า เร้าอารมณ์

 

๒๙๖ตามติดตา ตราตรึง ตะลึงสั่น

โยกเยกยัน ยื้อย่าง อย่างเหมาะสม

เกมกามเกิด ก่อเกื้อ เมื่อมาชม

สิ่งเสพสม แสนสุด สมมุติดัง

 

๒๙๗ภาพเรื่องราว คาวกาม ตามยั่วจิต

ภาพนิมิต มาเยือน เหมือนดูหนัง

ภาพเป็นศิลป์ ยินยล ตนระวัง

ภาพดุจดัง หวังสม ภิรมย์ใจ

 

๒๙๘เรื่องแนวนี้ มีดู อยู่หลายจุด

แต่ต้องรุด เร่งเดิน เกินเผลอไผล

มัวแต่เพลิน เดินช้า กว่าใครใคร

จนถูกไกด์ ตะโกนถาม ตามช้าจริง

 

๒๙๙เดินต่อไป ได้เห็น ทางเส้นใหญ่

ก้าวเข้าใกล้ กลุ่มหลาย ทั้งชายหญิง

จัตุรัส จัดกลางเมือง เฟื่องฟุ้งจริง

ยังเหลือสิ่ง ซากเมือง รุ่งเรืองงาม

 

๓๐๐มองขวาดู ภูเขาไฟ วิสุเวียส

ดูสูงเสียด เลียดฟ้า น่าเกรงขาม

ภูเขาไฟ ใหญ่แท้ ให้แลตาม

ดับสิ้นยาม อยู่เย็น เห็นฟ้าดิน

(มีต่อ)

พิเชฐ บัญญัติ ประพันธ์

ประพันธ์เมื่อ พ.ศ. ๒๕๕๗