นิราศอิตาลี ตอน ๑๑

๒๕๑ถนนลาด เลียบทะเล เฉคดเคี้ยว

คอยเกาะเกี่ยว กับผา น่าไต่ถาม

เส้นทางไกล ไต่เขา เราเลาะตาม

ช่างงดงาม นามสมชื่อ ระบือไกล

 

๒๕๒ชั่วโมงกว่า นาโปลี ที่มาถึง

รถรีบบึ่ง บอกไป ไม่เฉไฉ

ถึงมื้อเย็น เห็นอาหาร สำราญใจ

จำชื่อไว้ ลาซิตร้า เดอโอโร

 

๒๕๓อาหารจีน กินพอได้ ในมื้อค่ำ

เราต้องย้ำ น้ำพริกไทย อยู่ในโผ

ผัดคะน้า ปลานึ่งไข่ ไก่ตัวโต

กับแตงโม ข้าวเปล่า พอเข้ากัน

 

๒๕๔ร้านนี้ดี มีไวไฟร์ จัดไว้ให้

เล่นเน็ตอิน กินไป ใจสุขสันต์

กินอิ่มตาม ยามเย็น เห็นตะวัน

ยังพอทัน ฉันภิรมย์ ชมนครา

 

๒๕๕เล่นเน็ตเพลิน เพื่อนไป อยู่ไหนหมด

จึงจดจด จ้องจ้อง เที่ยวมองหา

ตัดสินใจ ไปเดี่ยว เที่ยวพารา

โอ้น้องยา มาเดี่ยว พี่เปลี่ยวใจ

 

๒๕๖เดินงงงง หลงทิศ คิดจนโล่ง

นึกปลอดโปร่ง โรงแรมข้า สูงกว่าไหน

แหงนหน้ามอง จ้องฟ้าพลัน รู้ทันใด

โรงแรมใหญ่ แอมบาสเดอร์ เจอแล้วเรา

 

๒๕๗เห็นดังนี้ พี่ใจชื้น ระรื่นจิต

ไม่ต้องคิด คนนำทาง อย่างใครเขา

เล็งทิศทัน หันทิศได้ ไม่ต้องเดา

กำหนดเอา ใจสั่งมา ขาก้าวเดิน

 

๒๕๘เดินคนเดียว ดุ่ยดุ่ย ลุยไปทั่ว

ไม่หวาดกลัว เกรงใคร ไม่เคอะเขิน

ลมลูบไล้ ใบหน้า พาเพลิดเพลิน

ช่างบังเอิญ เหลียวผงะ คล้ายอนงค์

 

๒๕๙ทั้งสูงขาว ผมยาว ราวเคลียไหล่

หุ่นก็ให้ เอวบาง ร่างระหง

ทั้งอุระ สะโพกผาย คล้ายโฉมยง

ต่างกันตรง ดวงหน้า หาใช่เธอ

 

๒๖๐ถ้าเป็นน้อง นางใน หัวใจฉัน

ดุจสวรรค์ สรรค์ส่ง ลงเสนอ

เฝ้าพะวง จงใจ ใฝ่ละเมอ

พี่พร่ำเพ้อ เพราะคิดถึง คะนึงครวญ

 

๒๖๑อยากกุมมือ ถือแขน แนบแน่นน้อง

คอยประคอง เคียงใจ ไม่กำสรวล

ชมร้านนั้น ร้านนี้ เฝ้าชี้ชวน

เราสำรวล เริงร่า มาด้วยกัน

 

๒๖๒รักเราให้ ใฝ่เฝ้า คลอเคล้าน้อง

รักเราสอง สรรค์สร้าง เส้นทางฝัน

รักเราอยู่ คู่เคียง เลี้ยงชีวัน

รักเรานั้น แน่นัก ฉันรักเธอ

 

๒๖๓รักเราพร้อม ยอมรับ สดับรู้

รักเราคู่ เคียงกัน มั่นเสมอ

รักเรายอม พร้อมเหมือน ดั่งเพื่อนเกลอ

รักแรกเจอ เพ้อพิศ จำติดใจ

 

๒๖๔รักเจ้านี้ พี่วอนเว้า ขอเจ้ารัก

ไหวหวั่นนัก รักกัน อย่าหวั่นไหว

ใจมั่นเพียง เคียงกัน พี่มั่นใจ

เธอเพียงไกล ใจภักดิ์ รักเพียงเธอ

 

๒๖๕ลาจากกัน ฉันพราก จำจากลา

เผลอยามมา มุ่งจิต คิดยามเผลอ

เพ้อพร่ำเพรียง เคียงย้ำ พี่พร่ำเพ้อ

ไกลห่างเธอ เพ้อพล่าม ยามห่างไกล

 

๒๖๖แม้มุ่งมั่น เมื่อมา น่าประหลาด

แม้มุ่งมาด หมายมั่น ไม่หวั่นไหว

แม้มุ่งเหมือน มืดมิด ลิขิตไป

แม้มุ่งไม่ หมองมา จงกล้าเดิน

 

๒๖๗แม้มืดมาก หมางเมิน จนเกินคิด

แม้มืดมิด มุ่งมั่น คนสรรเสริญ

แม้มืดมัว หมองไหม้ ให้เผชิญ

แม้มืดเมิน มัวมอง มิต้องกัน

 

๒๖๘สามทุ่มผ่าน ร้านใหญ่น้อย ทยอยปิด

แม้มืดมิด มีจันทรา มารังสรรค์

สว่างน้อย ด้อยแรง แสงตะวัน

หนุ่มคนนั้น แนบสนิท จุมพิตแฟน

 

๒๖๙เห็นสาวน้อย หนุ่มน้อย นั่งอ้อยอิ่ง

คู่ชายหญิง อิงชิด สนิทแสน

ทั้งสาวแก่ แม่ม่าย ในต่างแดน

บ้างก็แอ่น อกเอียง เคียงข้างกาย

 

๒๗๐เจอหนุ่มสาว คราวคีบ หนีบบุหรี่

สูบทุกที่ ทั้งพ่นควัน ฉันใจหาย

สูบอย่างมัน ควันพ่น ทนเจียนตาย

จ้องตาหมาย เหมือนบ่น จนระอา

 

๒๗๑ทั้งขึ้นรถ ลงเรือ ก็เหลือแล้ว

มาถึงแถว ถิ่นนี้ ที่ไปหา

เวียนหัวมาก อยากรั้ง กลับหลังมา

มุ่งตรงหน้า นอนก่อน มาผ่อนคลาย

 

๒๗๒อาบน้ำอุ่น อุ่นจริง ยิ่งอบอุ่น

หอมละมุน กรุ่นกลิ่น ประทินหลาย

กินยาไป ได้ปั๊บ หลับสบาย

ผ่อนพักกาย คลายเหนื่อย เมื่อยทั้งตัว

 

๒๗๓เงียบระงับ หลับไป ไม่มีฝัน

ดุจตะวัน สิ้นแรง แสงสลัว

ดุจจันทร์มา เมฆบัง ยังหวาดกลัว

ดุจดาวยั่ว ยวนจันทร์ ยามฉันนอน

 

๒๗๔วันอาทิตย์ ตื่นมา เมื่อฟ้าสาง

ส่องเห็นทาง ทิวแถว แนวสิงขร

ทาบขอบฟ้า ทาแผ่นน้ำ ดั่งคำวอน

นกบินว่อน ร่อนถลา คว้าปลากิน

 

๒๗๕เรือลำใหญ่ ใกล้เข้ามา ฝ่าผืนน้ำ

คลื่นคอยย้ำ น้ำซัด ฟัดแผ่นหิน

ห้วงสมุทร สุดหล้า สุดฟ้าดิน

ลมรวยริน ลูบไล้ ไม่เว้นวาง

(มีต่อ)

พิเชฐ บัญญัติ ประพันธ์

ประพันธ์เมื่อปี ๒๕๕๗