เหลือเพียงเงาอดีต
#เหลือเพียงเงาอดีต
ฤดูกาลผ่านจ้อ วันหม่อ พ.ศ.หมุน
เดือนธันวามาลุน จ่อปลายปีแล้ว
หัวลมหนาวมาอ้อน นอนคืนฝืนข่ม
คลุมผ้าห่มซ่อยบ่ได้ ในใจนี้แม่นหนาว
อดีตหลังยังปวดร้าว คราวเธอจากไกลกัน
ตัดสัมพันธ์เฮาสอง ไปอยู่ครองเขาพุ้น
ผลาบุญเขาคงสร้าง กับนางแต่ชาติก่อน
จั่งมาหลอนลักลี้ หนีข้างห่างใจ
ไผสิทนอยู่ได้ เขาเฮ็ดใส่ทำลาย
ยังบ่ตายมันเจ็บ นั่งฝืนยืนสู้
สันดานงูเห่าฮ้าย ชายชาวนาเอามาซ่อย
ย้านมันจ่อยเลี้ยงไว้ ตอบแทนให้ใส่พิษเฮา
เปรียบนิทานเพิ่นเว้า เรื่องงูเห่ากับชาวนา
อุ้มเอามาสงสาร บ่ดนนานเลยฟื้น
ก่อนสิบืนหนีจาก ฝากรอยแผลแพร่พิษใส่
ผลจากใจฮักแท้ คือดับเมี้ยนถ่าวตาย..
คือความฮักบ่าวอ้าย กลายผ่านหลายปี
เรื่องกะมีคือกัน ดั่งนิทานไขแจ้ง
ตัวแสดงคืออ้าย ชาวนาแสนอาภัพ
กับอดีตแม่นเจ้า คราวนั้นอยู่ดอม..
มีความสุขพร่ำพร้อม คือดั่งคนเขา
ตามประสาของเฮา ค้าขายพอได้
จนมีเขามาใกล้ แวะเวียนเพียรผ่าน
ขายอาหาร..บ่อาจไล่ลูกค้า มาฮอดได้นั่งกิน
มาปรับทุกข์บ่สิ้น อดีตเก่าความหลัง
บ่ระวังแผนการณ์ ผ่านไปหลายมื้อ
เสียงส่าลือหนาเข้า คนของเฮาเป็นต่าง
อ้างไปนั้่นเที่ยวนี้ หลบลี่อยู่บ่เซา..
เรื่องของโตบ่เว้า เอาใจใส่ทางดี
สวรรค์มีตาแนม ส่างหัว..เชิญเจ้า
จนหลายเดือนนานเข้า เว้าบ่ฟังเป็นต่าง
โทรเสนอบอกอ้าง ทางบ้านมาเบิ่งเอา
ป้ามาเห็นบ่อาจเว้า เอาแต่ว่าสิเป็นไป
เส้นทางไผบ่ขวางเขา เล่ามาเพียงนี้
จบกันทีนิทานอ้าย เรื่องชาวนาผู้อาภัพ
นับมาฮอดมื้อนี้ สิบสามปีแล้วป่วยบ่หาย
ฤดูกาลผ่านย้าย ปีใหม่ใกล้เข้ามา
เดือนธันวาปลายปี อายุมีเริ่มลงค้อย
หาคนคอยมาเว้า พอคลายเหงามิดซีหลี่
สายวารีลดแล้ง ใจชายแห้งดั่งคลอง
อยู่ไสนอนาดน้อง อ้ายคอยส่องมองหา
บ่เห็นมาจาขาน แวะซานเฮือนอ้าย
หรือเห็นชายเฮือนฮ้าง ข้างโพนใกล้สิโค่น
กกกระโดนกะบ่ค้ำ ฉำฉานั้นกะบ่บัง..
ฝาแนบตองที่กั้ง ลมถั่งจนเป็นฮู
ว่าวสนูเหลือแต่โครง ผูกติดกับฝาแอ้ม
ไผกลายแนมเถียงฮ้าง หางตาคงสิว่า
ม้างถิ่มสากะแล้ว จักเอาไว้เพื่อหยัง..พะนะ
ลมพัดมาแต่ละครั้ง พอสิหอบเอาหนี
กอดเอาหมอนนอนเดียว เปลี่ยวใจบ่วางเว้น
นกกระเต็นขันฮ้อง นกขุนทองกาเหว่า
ทั้งนกเขานกเอี้ยง เสียงเอิ้นส่งกัน..
เหลือใจแต่อ้ายนั้น หนาวกายสั่นมองเดือน
ขี้ฟ้าเหมือนจงใจ แล่นไหลมากั้น
หนาวเหมันต์ปีนี้ คงบ่มี..คือเก่า
เหลือเพียงเงาฮักฮ้าง ไผสิล้างใสยา..
รักษาให้ใส่ฮักจริง..ให้นอ
#จากส่วนหนึ่งของชีวิตมาลิขิตเป็นอักษร
#คล้ายเป็นเช่นละครที่ยอกย้อนตามเวลา
#มีสุขและมีเศร้ามีปวดร้าวเคล้าน้ำตา
#ทุกสิ่งที่เขียนมาจากชีวาที่ผ่านไป
#ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามครับ
สฤษดิ์ พึ่งบารมี กวีศิลป์ ถิ่นอุบล
๑๕ ธันวาคม ๒๕๖๐ ศุกร์ ๐๖.๑๕ น.
ขออนุญาตุนำบทกวีของ กวีศิลป์ ถิ่นอุบลมาลงครับด้วยความชื่นชมในผลงาน
