ก่อนที่จะเป็น...Mobile Unit ที่อำเภอท่าสองยาง (1)

 

          ในยามเช้าตรู่ของวันพฤหัสบดีที่ผ่านมา...ดิฉันและทีมงานรวมแล้ว 5 ชีวิต ต้องเดินทางไปประชุม+สำรวจพื้นที่พร้อมกับเก็บรายละเอียดในพื้นที่ของตำบลแม่สอง  อำเภอท่าสองยาง  จังหวัดตาก  เพื่อเตรียมการออกหน่วยบริการเคลื่อนที่ฯ ครั้งที่ 12/2549 ซึ่งเป็นการให้บริการครั้งสุดท้ายที่จังหวัดตาก  ก่อนจะเริ่มออกให้บริการอย่างต่อเนื่องในปี 2550 ณ จังหวัดเพชรบูรณ์และจังหวัดอุตรดิตถ์  เนื่องจากระยะทางจากพิษณุโลกถึงท่าสองยางนั้นไกลมาก  ดิฉันและทุกคนจึงต้องออกเดินทางกันตั้งแต่ไก่โห่ 

          เริ่มต้นการเดินทางเวลา ตีสี่ครึ่ง  อันดับแรกดิฉันและพนักงานขับรถต้องแวะรับ ดร.สุรพล  ตั้งวรสิทธิชัย รองคณะบดีฝ่ายสหเวชศาสตร์ชุมชน คณะสหเวชศาสตร์ ที่บ้าน  ต่อมารีบมารับคุณวนมาลิน  ดอนเขียวไพร และคุณอัจฉรียา  นวลกลาง (คุณนุ่น) ที่มหาวิทยาลัย  ก่อนจะวกรถกลับมารับ ผศ.วิจิตร อุดอ้าย ที่ซอยใกล้ชลประทาน   

          ในมือดิฉันมีแผนที่ ที่ทางพื้นที่วาดและส่งแฟกส์มาให้หนึ่งแผ่น  และรายละเอียดที่จดไว้หลังจากสอบถามพื้นที่มาเป็นอย่างละเอียดอีกห้าหกบรรทัด...อ่า ฮ้า...เมื่อทุกอย่างพร้อมก็ลุยยยย...รถเคลื่อนตัวออกจากพิษณุโลกอย่างเป็นทางการซะที

          ในการเดินทางครั้งนี้ค่อนข้างไกลทีเดียว...และเป็นพื้นที่ๆ ไกลที่สุดในการเดินทางไปประชุม+สำรวจพื้นที่ตลอดเกือบสองปีที่ผ่านมา รถมุ่งหน้าออกจากจังหวัดพิษณุโลก  ผ่านจังหวัดสุโขทัย ตรงเข้าสู่จังหวัดตาก  ขึ้นทางไกลไปแม่สอด เลยไปแม่ระมาด และสี่ชั่วโมงเศษๆ รถก็เริ่มเข้าสู่ตัวอำเภอท่าสองยาง...จนได้

           

           พื้นที่ของตำบลแม่สองของอำเภอท่าสองยาง  อยู่ห่างจากตัวอำเภอออกไปอีกประมาณสี่สิบกิโลเมตร (ซึ่งไม่น่าจะไกลเลยเนอะ)  วิภา...จึงเริ่มยิ้ม  เมื่อเดินทางมาถึงอำเภอท่าสองยางแล้ว  แสดงว่าแผนที่ในมือ+การอ่านแผนที่แบบไม่ค่อยจะเป็นของดิฉันได้นำคณะทีมงานมาถูกทางแล้ว

         

           แต่...ชื่นมื่นอยู่ได้ไม่นานนัก...ดิฉันก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง เมื่อพบว่า รถเริ่มมุ่งเข้าสู่บริเวณป่าดงดิบมากขึ้น  ถนนสองข้างทางร่มครึ้มไปด้วยต้นไม้ใหญ่เข้าไปทุกที...และไม่มีทีท่าว่าจะถึงที่หมาย ทางด้านหน้าและด้านหลัง...แทบไม่พบรถสวนทางหรือรถขับตามเลย

          

           อาจารย์วิจิตร และอาจารย์สุรพลถามดิฉันว่า "เอ...วิภา...คือว่า...มันใกล้ถึงหรือยังจ๊ะ" ดิฉันมองดูแผนที่ในมืออีกครั้งและมั่นใจว่า...น่าจะมาถูกทางแล้ว  ระหว่างที่กำลังครุ่นคิดเรื่องเส้นทางกันอยู่  พี่คนขับรถซึ่งนั่งเงียบมาตลอดทาง...ได้พูดชี้แนะขึ้นมาว่า "คือ...เส้นทางนี้น่าจะถูกนะครับ...แต่ไม่ค่อยมีใครเค้ามากัน  เนื่องจากว่ามันอันตรายมาก เลยไม่ค่อยพบรถสวนไปสวนมา" อ่าวววววว....ทั่นพี่...ก่อนหน้านี้...ทั่นพี่เงียบอย่างเดียวขอรับ...บทจะพูดขึ้นมาก้อนะ...พูดซ้า

          

           อาจารย์เริ่มกระสับกระส่ายเล็กน้อย...เพราะรถแล่นเข้าไปในป่าลึกเข้าไปทุกที ทุกที เราเริ่มเหลือบมองนาฬิกาดูเวลา และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะขอความช่วยเหลือโดยการถามทางจากพื้นที่  แต่....ไม่มีสัญญาณซักกะขีด...โอยยย

" น่าจะอยู่ข้างหน้านะคะ...เราน่าจะมาถูกทางแล้วล่ะค่ะ" ใจดีสู้เสือเข้าไว้และที่สำคัญก็คือ  ต้องไม่ให้ทีมงานรู้สึกกลัวกับการเดินทางในครั้งนี้

          

           และแล้วพี่คนขับ....ก็เริ่มให้กำลังใจพวกเราอีกรอบจนได้ค่ะ  "จำเมื่อเจ็ดปีที่แล้วได้มั๊ยครับ...ที่มีข่าวหน้าหนึ่งว่ามีการปล้นรถกันบนถนนเส้นนี้..ถ้าจำไม่ผิดน่าจะตรงหมู่บ้านข้างหน้า โจรเป็นชาวพม่าข้ามฝั่งมาน่ะครับ...โยนระเบิดใส่รถ...ก่อนจะปล้นของมีค่าไป"

          

            "เงียบบบบบบบบบบบบ" แต่ละคนเงียบกันมาก

          

           ไม่นานนัก...ดิฉันเจอด่านตรวจด้านหน้าและหมู่บ้านของชาวกะเหรี่ยงฝั่งซ้ายมือ หมู่บ้านนี้ใหญ่มาก...จากการสอบถามเลยทราบว่า มีประชากรในหมู่บ้านถึงเจ็ดหมื่นกว่าคน เป็นภาพแรกในช่วงชีวิตที่ได้เห็นหมู่บ้านของชาวกะเหรี่ยงใหญ่ขนาดนี้

          

 .

.

            

           รถแล่นมุ่งหน้าไปเรื่อยๆ และผ่านด่านตรวจอย่างเข้มงวดอีก สอง สาม ด่าน จนมาถึงด่านที่สี่...ดิฉันจึงตัดสินใจถามทางและทราบว่าเรามาถูกทางกันแล้ว ทันใดนั้น...โทรศัพท์ก็มีสัญญาณขึ้นมาสองขีดพอดี เมื่อโทรติดต่อพื้นที่จึงทราบว่า...ที่ประชุมอยู่ด้านหน้าไม่ไกลมากนัก โล่งอก...อีกนิดเดียว...ก็คงถึงพื้นที่แล้วสิเนี่ย

           เฮ้อออออออออออ...ดิฉันและทีมงานทุกคนถอนหายใจเฮือกใหญ่

.

 

           

            คณะทีมสำรวจ เริ่มจากฝั่งซ้ายสุด ดร.สุรพล  ตั้งวรสิทธิชัย, คุณวนมาลิน  ดอนเขียวไพร, วิภา  เพิ่มผลนิรันดร์, อัจฉรียา นวลกลาง  และผู้ถ่ายภาพ(ซึ่งไม่มีในภาพ) ผศ.วิจิตร อุดอ้าย

           โปรดติดตามตอนต่อไป...ค่ะ

        

[ผศ.ดร. วิบูลย์ วัฒนาธร]

Mongolia series ชิดซ้าย หลีกทางให้เลยครับ ขอบคุณมากอีกครั้งสำหรับทีมงานสำรวจ และนักเขียนมืออาชีพอย่างแอ๊ว-วิภา (มือเขียนบทละคอนทีวีเชียวนะคุณ) แอ๊วครับ ฝากบอกนุ่นด้วยว่าอย่าลืมใส่ tag ว่า Mobile-unit จะได้สืบค้นได้โดยง่าย (บันทึกครั้งล่าสุดของนุ่นรู้สึกจะลืมใส่นะ)

[เจนจิต รังคะอุไร (ตูน)]

• ขอปรบมือดังๆ ให้กับทีมนักสำรวจทุกท่านนะคะ

[dhanarun]

ถึงจะรู้ทั้งรู้ว่ากลับมาโดยสวัสดิภาพแล้ว เพราะไม่งั้นคงมาเล่าให้ฟังไม่ได้  แต่อ่านไป ก็ยังเสียวไป ลุ้นไป   ทิ้งทวนบันทึกการสำรวจเที่ยวสุดท้ายแห่งปีได้มันส์หยดดีจริงๆ นะค่ะน้องวิ...  :) 

[บีเวอร์]

ขอให้กิจการโมบายจงเจริญครับ ถ้ามีคนอย่างพี่แอ๊วเยอะๆโลกนี้คงน่าอยู่มากครับ

[Annafasai]

ยิ่งนานวันการเขียนของหล่อน ก็ก้าวหน้าไปมากขึ้น ๆทุกที ๆ นะ  อยากบอกว่าน่าชื่นชมในความสามารถหรือจะเรียกว่าพรสวรรค์ดีล่ะของหล่อนที่ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือนในครอบครัวเราน่ะ  ปลื้มใจจริง ๆ จ๊ะ  แต่ถ้าจะให้เจ้ปลื้มกว่านี้ละก็  หัดถ่ายภาพที่หล่อนผอมแล้วมาให้ดูจะดีมากนะยะ...วิภา

[ฝ่ายกฎหมาย สำนักงานสภามหาวิทยาลัยนเรศวร มหาวิทยาลัยนเรศวร]

รูปน่ารักเชียวนะฮะ คัดมาโดยเฉพาะรึป่าวครับ อิอิ

[นพ. วัลลภ พรเรืองวงศ์]

ขอขอบคุณอาจารย์วิภา...

• ส่งใจมาเชียร์ครับ
• ขอให้ทำประโยชน์ใหญ่ได้สำเร็จโดยเร็วทีเดียว

[อ.หนึ่ง]

• อ่าน แล้วสนุก ได้อารณ์ในการติดตาม เหมือนอ่านเพชรพระอุมาเลยครับ

[PuPu]

อ่านแล้วเหมือนได้อยู่ในเหตุการณ์และร่วมเดินทางไปด้วย  และหากมีโอกาสอยากไปสัมผัสบรรยากาศการงานกับทีมงานMobile Unit  ค่ะ

[นางสาว วิภา เพิ่มผลนิรันดร์]

• ^_^   มิได้ มิได้ ค่ะ  Mongolia Series ของอาจารย์วิภามิอาจเทียบได้จริงๆ ค่ะ  ขอบพระคุณอาจารย์วิบูลย์เช่นกันค่ะ  เพราะวิภาได้อ่าน Mongolia Series ของอาจารย์แล้วเลยมีแรงบันดาลใจอยากเขียน Kra-rieng Series (กะเหรี่ยง ซีรี่ส์) บ้างน่ะค่ะ
• ขอบพระคุณทุกท่านที่อุตส่าห์แวะมาอ่านเรื่องราวและคอมเม้นท์ค่ะ

[ตัวกันบูด...]

อ่านแล้ว  อยากไปสำรวจพื้นที่ด้วยจังค่ะ  คนเราบางครั้งก็ต้องออกไปสู่ที่ที่ไม่คุ้นเคยเพื่อที่จะได้คุ้นเคยไงคะ (งงมั๊ยเนี้ย) หลายๆคนคงอิจฉาพี่แอ้วที่ได้มีโอกาสเดินทางบ่อย ๆ ฉนั้นจงยืดอกอย่างภาคภูมิใจกับโอกาสที่ได้รับนะคะ สู้ๆๆๆ 

[นางสาว สุวดี มีมาก]

ได้อ่านแล้วนึกภาพออกเลยค่ะ สงสัยว่าออกหน่วยฯทริปนี้ต้องสนุกแน่ ๆ เลยค่ะ