เมื่อวานหลังเลิกงาน...ฉันนั่งอยู่หน้า comp. ที่ทำงาน...
ในห้องนี้มี board เอาไว้ใช้สื่อสารเกี่ยวกับงานต่างๆของ Supply ในงานบริการวิสัญญี...
ฉันได้ยินเสียง “แพทย์ฝึกหัดดมยา” มายืนอ่านเบาๆ...แล้วไม่ไปสักที...ฉันจึงหันไปมอง
“หมออ่านอะไร...” ฉันถาม
“หนู...งง” หมอเด็กๆตอบ..เป็นหมอก็อย่างนี้แหละค่ะ..อ่านแล้วชอบวิเคราะห์....ไม่เคลียร์...ไม่เลิก.....
ฉันเลยเงยหน้าขึ้นอ่านบ้าง มีข้อความเขียนว่า
(ดิฉันขออนุญาตเอ่ยนาม..ท่าน อ.รศ.นพ. สรรชัย ธีรพงศ์ภักดี...เพราะท่านเป็นต้นแบบ..แบบอย่างที่ดีของวิสัญญีแพทย์...ที่มีความคิดสร้างสรรค์งานตลอดเวลา..และทุ่มเทงานให้วิสัญญี มข.เป็นอย่างมากมาโดยตลอด...สักวัน..ดิฉันจะเอาผลงานท่านมาอวด...ได้ขออาจารย์ไว้แล้ว)
โครงการ อ.สรรชัย
เก็บ filter ที่สะอาดไม่ติดเชื้อรุนแรงคืนภาควิชา อ.สรรชัยจะstudyโดยให้แสงสว่างอบร้อน(ทั้งของเด็ก+ผู้ใหญ่)
“หมองงตรง แสงสว่างอบร้อน ใช่ไหมล่ะ....แสงสว่างน่ะหมายถึง พี่แสงสว่าง พี่พนักงานของเรา...ไม่ใช่ใช้แสงสว่างที่หมอเข้าใจไปอบให้ร้อน”
"อ๋อ..แฮะๆ" เธออายเล็กน้อย แล้วเดินจากไป
เจ้าของประกาศเดินมาพอดี...ฉันก็เลยเล่าให้ฟัง...เธอหัวเราะก๊าก..แล้วพูดว่า
“ดีนะที่แสงสว่างยืนอยู่ตรงนั้น....(ยังดูเป็นวิชาการ)....ถ้าหมูยืนอยู่(น้องพนักงานอีกคนชื่อ”หมู”)...แล้วใช้หมูอบร้อนคงอร่อยน่าดู”
นี่แหละหนา...ภาษาไทยกับเว้นวรรค...มีเสน่ห์และน่ารักอย่างนี้นี่เอง
ขำๆๆๆๆๆๆ เล่าเรื่องภาษาอย่างนี้ทีไรได้หัวเราะกันก๊ากทุกที ยิ้ม+หัวเราะวันละนิดจิตแจ่มใสค่ะ
เรียน คุณอ้อ..คุณใบบุญ
คุณ จ๊ะจ๋าค่ะ
คุณขจิต ค่ะ