เราอยู่กันที่นี่ บ้านหลังเดียวกัน 49 : ทอฟฟี่อายุ 9 ขวบ

   พ่อครับ

   พักหลังนี้เวลาผมเดินขึ้นบันไดบ้าน ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะสายตาของผมเริ่มพร่ามัว หรือเป็นเพราะขนมันบังตา สามสี่ขั้นสุดท้ายก่อนจะถึงชั้นบนนั้น ผมมักจะลื่นตกอยู่บ่อยครั้ง จนผมไม่แน่ใจทุกครั้งที่จะขึ้นไปนอนห้องพ่อ ผมกลัวตกครับ

   พ่อจึงนำกรรไกรมาตัดขนที่คาดว่าจะบังตาออก ทำให้ผมเป็นหมาเด๋อๆไป แต่ความมั่นใจก้ยังไม่กลับมา ผมยังคงกล้าๆกลัวๆ จนในที่สุดผมก้ต้องวิ่งขึ้นในสามสี่ขั้นสุดท้ายนั้น และก้สดุดลื่นเกือบจะทุกครั้ง

   พ่อครับ

   ลงมานอนข้างล่างกับผมดีกว่าไหมครับ อีกอย่างพ่อจะได้ไม่ต้องตื่นตอนดึกเปิดประตูให้ผมลงมาฉี่ พ่อจะได้นอนเต็มตื่นทั้งคืน ที่สำคัญจะได้ไม่กวนการนอนหลับของแม่อีกด้วย พ่อก็นอนบนโซฟา ส่วนผมจะนอนใต้โซฟา 

   บางครั้งพ่อโมโหจากการรบกวนของผมในบางคืน พ่อจะไล่ให้ผมนอนข้างล่าง แต่พอผมไปร้องเรียกเห่าอยู่หน้าห้อง พ่อก็ยอมให้ผมเข้าห้อง แสดงว่าพ่อไม่ได้โกรธเกลียดผมใช่ไหมครับ

   พ่อครับ

   พ่อนำผมมาอยู่ด้วยปีนี้ 9 ปีแล้ว อายุเท่ากับบ้านหลังนี้ล่ะ พ่อก็แก่ ผมก็เริ่มแก่แล้ว เขาบอกว่า หมาอายุจะมากกว่าคนประมาณ 7 ปี หมายความว่าตอนนี้อายผมก็เท่ากับ 9 คูณด้วย 7 เท่ากับอายุ 63 ปี มากกว่าพ่อเป็นไหนๆ แต่ผมก็ขอเป็นลูกพ่อ ยอมให้พ่อลูบหัวลูบคางลูบหลัง ผมสบายหลับตาพริ้มด้วยความอบอุ่นที่พ่อมีให้

   ผมจะเป็นหมาเด็ก ที่เกเรบ้าง อ้อนบ้าง น่ารัก ของพ่อตลอดไป

   เพราะเราอยู่กันที่นี่ บ้านหลังเดียวกัน

..................