ภาพเก่า เมื่อวันวาน...กับห้วงคำนึง วันนี้

..
มองสิ่งเหล่านี้แล้ว ทำให้เห็น...ความเป็นไปของชีวิตมากขึ้น
เพราะการมองแต่ละครั้งนั้น..ก็ได้แง่คิด แง่มุมที่ต่างกันทุกครั้งไป
..

..
วันนี้ที่มอง...มันทำให้เราเห็นว่า...เส้นทางเดินของชีวิตนั้น
มันได้ปลุกเร้าให้เรา....กล้าที่จะสู้และเผชิญกับมัน
..
..
เมื่อมองให้ทุกข์ มันก็ทุกข์นะ!!
แต่เมื่อเรามอง มุมนี้ละ!!

..

..
มันสวยงาม...และมันก็จับใจเสมอ ....
..
ในความสวยงามนั้น....มันมีสิ่งเล็ก ๆ แฝงมาให้เรา..ขบคิดเสมอ
..
ใจที่งามในความรู้สึกของเรา...มองผ่านมันแว๊ปเดียว ก็มีอะไรบางอย่างติดมือออกมาให้คิดแล้ว...

ไม่ใช่เพราะมีอภิญญา ฌาน หรือญาณ..อะไรทั้งนั้น
..

..
มันมีแต่เพียงว่า...เราจะมองมุมไหน ให้เป็นมุมของเราต่างหากละ!!

จิตที่เฝ้ามองตัวของเราเอง..นี่กระมั่ง!!!..ที่บอกเรา
..
..
ชีวิตมันก็มีเท่านี้แหละ!!
แว๊ปความคิดที่ผ่านเข้ามา.. ทำให้อดนึกถึงคำพูดที่เตือนใจของเราไม่ได้ว่า..
..

..
จงอย่าทอดทิ้ง.. คนที่เขาร่วมสู้... ร่วมสร้าง.. ร่วมลำบาก มากับเรา ..
...
เพราะวันหนึ่งข้างหน้านั้น... วันที่เขาก้าวผ่านห้วงเวลาที่ทำให้เขาท้อแท้ต่อโชคชะตา ที่เขาพบเจอแล้ว...เค้าจะคิดถึงเราเสมอ...

..
นั้นเพราะอะไร?
..
..
เพราะในวันนั้น... วันที่ที่เค้าลำบาก เรากล้าที่จะมอง"หัวใจ" ของเขา เสมือนหนึ่ง "หัวใจของเราเอง"ั และ..กล้าพอ..ที่จะเดินสู้..ไปด้วยกัน
..

@ฟินดีนะ...ห้วงคิดคำนึงแบบนี้...ว่ามั้ย@