๒๓๑. พี่ใหญ่...ยิ่งใหญ่ในหัวใจของผม

พี่ใหญ่..รับทราบและติดตามบันทึกของแผมอยู่เสมอ..แต่สิ่งหนึ่งที่ผมคิดไม่ถึง..เมื่อพี่ใหญ่บอกผมว่า ”..มาชื่นชมและให้กำลังใจ..พรุ่งนี้คงได้พบกันนะคะ..”

สมาชิกในโกทูโนว์..มากมายหลายคน..ให้ความเคารพและนับถือ..พี่ใหญ่..นงนาท สนธิสุวรรณ.ผู้เป็นนักคิด นักเขียน..ผู้มีจิตอาสาในการพัฒนาชุมชนและสังคม เป็นที่ยอมรับของพวกเราชาวโกทูโนว์ และยกย่องพี่ใหญ่..เป็นบุคคลต้นแบบของพวกเรา..

“น้ำใจ”ของพี่ใหญ่..ที่เข้ามาติดตามถามไถ่..ในบันทึกนี้..และให้กำลังใจน้องๆอย่างสม่ำเสมอ..เป็นที่ซาบซึ้งและตราตรึง..มวลสมาชิกทุกคน..

หลายคน..ได้ใกล้ชิดติดตามผลงานและทำงานกับพี่ใหญ่..บางคน อยู่ต่างประเทศ อยากเห็นหน้า อยากพูดคุยและจับมือพี่ใหญ่สักครั้ง..แต่ยังทำไม่ได้ เพราะอยู่ไกลแสนไกล..นัก

และหลายคนอีกเหมือนกัน..อยู่เมืองไทยนี่เอง..ใกล้แค่เอื้อม อยากเจอพี่ใหญ่สักครั้ง..ด้วยความคิดถึงคะนึงหาเป็นที่สุด..และเฝ้ารอวันนั้นมานานแสนนาน..

ด้วยวัยพี่ใหญ่..ในวันนั้น..อายุท่านเกือบ ๗๐ ปีแล้ว..และทำงานทุกวัน ท่านหาโอกาสพบเจอใครต่อใครไม่ง่ายนัก..ด้วยท่านเป็นกรรมการมูลนิธิสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ เป็นที่ปรึกษากิจกรรมเพื่อสังคมของธนาคารไทยพาณิชย์จำกัด(มหาชน)

และเป็นคณะกรรมการกำกับทิศทางโครงการและผู้ทรงคุณวุฒิ มูลนิธิสยามกัมมาจล แต่ผมก็มีโอกาสรู้จักพี่ใหญ่ ในสมุดบันทึก..”บ้านหนองผือ..สถานศึกษาพอเพียง”

คืนนั้น..คืนที่ครูบ้านนอกอย่างผม จะก้าวออกจากรั้วโรงเรียนเล็กๆ อย่างมั่นใจและภูมิใจในผลงานแห่งความสำเร็จครั้งแรก..เพื่อมุ่งสู่..โรงแรมแอมบาสเดอร์ จอมเทียน ชลบุรี.

เพื่อรับรางวัลเกียรติบัตร...ยกย่องเชิดชูเกียรติโรงเรียน..จากรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ..ที่ประกาศให้เป็น..สถานศึกษาพอเพียง...

ก่อนเดินทาง..ผมบอกเล่าเรื่องราว บันทึกความเป็นมาเป็นไป..ก่อนที่จะมีวันนี้..วันที่นำพาโรงเรียนออกจากปัญหา..อุปสรรคและความขาดแคลน..ด้วยศาสตร์พระราชา บูรณาการปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง..และสานต่องานของพ่อ..ไม่หยุดยั้ง..

จึงเป็นโรงเรียนแห่งแรก..ของสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาญจนบุรีเขต ๔ ที่ได้รับป้ายประกาศ..และรับมอบเกียรติบัตร..

พี่ใหญ่..รับทราบและติดตามบันทึกของผมอยู่เสมอ..แต่สิ่งหนึ่งที่ผมคิดไม่ถึง..เมื่อพี่ใหญ่บอกผมว่า ”..มาชื่นชมและให้กำลังใจ..พรุ่งนี้คงได้พบกันนะคะ..”

ในห้องประชุมที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา..ครูและผู้บริหารแน่นห้องประชุม ช่างภาพสื่อมวลชนมากมาย..ผมก้าวขึ้นเวที ด้วยอาการตื่นเต้น..ประคองเกียรติบัตรลงจากเวทีด้วยใจจดจ่อ ทะนุถนอม..ค่อยๆเดิน..สายตาจับจ้องแถวเก้าอี้ที่นั่ง..แต่เหมือนมีผู้หญิงมายืนอยู่ตรงหน้า ใครนะ..นึกนิดนึง..เคยเจอที่ไหน..ในโกทูโนว์..พี่ใหญ่..

“ยินดีด้วยนะคะ..ท่าน ผอ.” ผมตื่นเต้นอีกครั้ง ใจสั่น..และชาวาบ..ไปทั้งตัว

“สวัสดีครับ..พี่..ขอบคุณนะครับ...”

พี่ใหญ่..บุคคลผู้ทรงเกียรติ ผู้มีผลงานจิตอาสาเพื่อการศึกษาและสังคมระดับชาติ ..บุคคลแถวหน้าของโกทูโนว์..เสียสละเวลาของท่านมาแสดงความยินดีกับผม..และตอนนี้ท่านอยู่ตรงหน้าผมแล้ว..

พี่ใหญ่..ถามถึงโรงเรียน..ด้วยอัธยาศัยไมตรีและรอยยิ้มที่งดงาม..ท่านบอกให้ผมมีพลังใจในการทำงาน..และเดินทางปลอดภัย..พี่ใหญ่ต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯเพื่อไปประชุมต่อ...

จากวันนั้น..ถึงวันนี้..พี่ใหญ่..จึงเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่..ในหัวใจของผมเสมอ...

"อานุภาพแห่งความดีงามของพี่ใหญ่..ด้วยหลากหลายดวงใจที่เรียงร้อย..ในพื้นที่โกทูโนว์แห่งนี้..ร่วมส่งพี่ใหญ่..สู่สัมปรายภพ สุขคติ ณ แดนดินถิ่นที่พี่ใหญ่..ปรารถนาด้วยเถิด..."

www.gotoknow.org/posts/512123

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๑ เมษายน ๒๕๖๐