ที่สุดก็คือน้ำตา (วันจันทร์ ที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2559)

วันนี้เป็นวันที่เราร้องให้ต่อหน้านักเรียน ณ ตอนนั้นเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้ำตามันไหลออกมาได้อย่างไร แต่รู้อีกทีคือน้ำตามันไหลออกมาแล้ว

เหตุการณ์เริ่มต้นคือเราไม่มีสอนแล้วนั่งตรวจงานอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องเรียน นักเรียนมีเรียนแต่ครูในวิชานั้นยังไม่เข้า ครูไปทำธุระแล้วให้นักเรียนทำงานที่ค้างคา เพื่อรอแกมาแล้วนำเสนองาน นักเรียนคุยกันเสียงดังมาก เราก็บอกให้เงียบประมาณ 3 ครั้ง ที่สุดแล้ว ตบโต๊ะแล้วบอกว่าหยุดเธอทำงานหรือทำอะไร ไม่ต้องทำแล้วไปนั่งโต๊ะ แล้วนั่งเฉยๆ ไม่ต้องทำอะไร ถ้าปล่อยให้ทำงานละเล่นกัน ก็นั่งเฉยๆ ไม่ต้องทำแล้ว สักครู่ครูก็เขามาดูว่าทำไมเราเสียงดังออกนอกห้อง พอครูเข้ามาเพื่อถามเรา น้ำตาก็ไหลออกมา อาจเป็นเพราะช่วงนี้มีเรื่องเครียดหลายเรื่องและนักเรียนทำให้หงุดหงิดจึงควบคุมตัวเองไว้ไม่ได้

จากเหตุการณ์ดังกล่าว อยากจะขอโทษนักเรียนที่ครูไม่สามารถควบคุมอารมณ์และเข้าใจนักเรียนตามวัยของนักเรียน

เราไม่สามารถแยกแยะเรื่องการสอนความเป็ฯครูกับเรื่องงานส่วนตัวได้ดีเท่าที่ควรจึงทำให้นักเรียนของเราได้ผลพลอยจากอารมณ์ของเราเอง

ขอบคุณเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะปรับปรุงแล้วเอาประสบการณ์สอนตัวเอง

ครูขอโทษนะ