PEOP MOHO และความคิดถึงบ้านของนักศึกษาคนหนึ่ง

ก่อนอื่นต้องอธิบายถึงโมเดลของ PEOP และ MOHO ก่อนค่ะ

PEOP

PEOP เป็นโมเดล ที่เน้นตัวผู้รับบริการมากที่สุด โดยใช้ฐานข้อมูลของผู้รับบริการทั้งปัจจัยภายใน สิ่งแวดล้อม กิจวัตรประจำวัน ผนวกเข้ากับความรู้ทั้งของผู้ให้บริการและผู้รับบริการ เกิดเป็นฐานข้อมูลที่จะนำไปต่อยอดเพื่อให้เกิดกิจกรรมที่จะทำให้ทั้งผู้รับบริการ ผู้บำบัด และบุคคลรอบข้างดำเนินชีวิตได้อย่างมีความสุข

MOHO

Model of Human Occupation ซึ่งอธิบายเกี่ยวกับการรับสิ่งเร้าเข้ามาสู่ระบบประมวลผลภายในร่างกาย โดยใช้จุดเด่นของตัวผู้รับบริการมาทำเป็นกิจกรรมส่งเสริมจุดเด่นนั้น คุณเก่งอะไร คุณรักสิ่งไหน อะไรทำให้คุณเป็นคุณ แล้วต่อยอดไปเพื่อทำให้สังคมดำเนินไปอย่างมั่นคง นั่นคือการวางรากฐานจากคน ให้คนมีภูมิคุ้มกันที่ดี และทำให้สิ่งรอบข้างหรือสังคม ดำเนินไปอย่างยั่งยืน

"หากวันนี้เป็นวันสุดท้ายของคุณ...

จะทำอะไร?"

นั่นเป็นคำถามในคาบเรียนที่ 6 วิชากิจกรรมบำบัด สิ่งแรกที่ฉันคิดถึงหนีไม่พ้นภาพของแม่และคำพูดล่าสุดที่ได้ยินก่อนจะกลับมาหอ “แม่รักหนูนะ” คำตอบของฉันในตอนนั้นคือ “กลับบ้าน” สิ้นสุดคาบนั้นอาจารย์มอบหมายงานมาชิ้นนึงค่ะ นั่นคือการมาเขียนตอบคำถามนั้นต่อจากในคาบโดยใช้โมเดล PEOP และ MOHO ประกอบกัน ในวันที่เขียนอยู่นี้ฉันได้กลับบ้านแล้วค่ะ และสิ่งแรกที่คิดจะทำนอกจากมานั่งหน้าคอมทำการบ้านที่คิดไม่ออกมาหลายวันคือ อยากทำผัดบร็อคโคลี่กับแม่

ทำอย่างไร?

นอกจากกลับบ้านไปหาแม่ ก็ต้องไปจ่ายตลาดค่ะ

สิ่งที่ต้องเตรียม
บร็อคโคลี่ 1 ต้น
แครอท 1/2 หัว
เนื้อหมู 200 กรัม
กระเทียมสับ 5 กลีบ
ซอสหอยนางรม 1 1/2 ช้อนโต๊ะ
ซีอิ้วขาว 1 ช้อนโต๊ะ
น้ำตาลทราย 1 ช้อนชา
น้ำซุปเล็กน้อย
น้ำมันพืชสำหรับผัด

วิธีทำบร็อคโคลี่ผัดหมู

• 1. นำบร็อคโคลี่มาล้างน้ำให้สะอาด ตัดช่อดอกเป็นชิ้นๆ ส่วนก้านปอกเปลือกออก แล้วหั่นเป็นชิ้นๆ เช่นกัน
  
• 2. นำบร็อคโคลี่ไปลวกในน้ำเดือดจัด
  
• 3. พอบร็อคโคลี่สุกแล้วตักขึ้นในชามน้ำใส่น้ำแข็ง เมื่อบร็อคโคลี่เย็นแล้วตักใส่ตะแกรงพักไว้ให้สะเด็ดน้ำ
  
• 4. หั่นหมูให้เป็นชิ้นบางๆ เตรียมไว้
  
• 5. หั่นแครอทเตรียมไว้
  
• 6. ตั้งกระทะใส่น้ำมัน พอน้ำมันร้อนใส่กระเทียมสับลงไปผัดให้หอม
  
• 7. ใส่เนื้อหมูตามลงไปผัด พอหมูสุกใส่แครอทลงไป
  
• 8. ผัดต่อซักครู่ ใส่บร็อคโคลี่เป็นอย่างสุดท้าย เติมน้ำซุปลงไป ปรุงรสด้วยซีอิ้วขาว ซอสหอยนางรม และน้ำตาลทราย ผัดให้เข้ากัน ชิมรสตามชอบ แล้วปิดไฟ
  
• 9. ทีนี้ก็ตักใส่จานเสิร์ฟได้เลยทันที

ทำทำไม?

• คิดถึง ตั้งแต่อยู่ศาลายาก็ไม่ได้ทานกับข้าวฝีมือแม่เลย ช่วยคลายความคิดถึงบ้านได้ดีทีเดียว
• หิว พอได้กินจนเกลี้ยงจานแล้ว นอกจากจะอิ่มท้อง ยังอิ่มใจอีกด้วย
• อยากรู้ ฉันเคยสงสัยมาตลอดเลยว่าแม่ทำได้ยังไงผัดบร็อคโคลี่ได้อร่อยขนาดนี้ แต่ถึงจะได้เรียนรู้ในระยะกระชั้นชิดติดขอบกระทะ ก็ยังคิดว่าระดับยังห่างชั้นกันอีกเยอะเลย
• ฝึกฝีมือ ถึงจะหั่นผักได้แย่เหมือนเดิม แต่พอได้ลองแล้วคิดว่าชิ้นที่สองเริ่มจะเป็นรูปเป็นร่างดีกว่าชิ้นแรก นับเป็นพัฒนาการที่น่ายินดีค่ะ
• คาดหวังไว้ค่ะ ว่าตอนกลับหอจะทำกับข้าวไปฝากรูมเมทบ้าง หลังจากกินกับข้าวบ้านพวกนางมาหลายสัปดาห์ รู้สึกอยากตอบแทนบ้าง (หัวเราะ)

ทั้งหมดนี้สามารถเชื่อมโยงกับแนวคิดแบบ PEOP model และ MOHO model ได้ โดยเปรียบผู้เขียนคือฉันเป็นผู้รับบริการ มีแม่เป็นผู้ให้ ในที่นี้คือเน้นที่ตัวฉัน ฉันที่ชอบกินผัดผัก ฉันสามารถทำอะไรในครัวได้บ้าง คือ การช่วยหั่นแครอท(ที่แรกเริ่มรูปร่างอัปลักษณ์และเริ่มจะเข้าขั้นพอกินได้ตามลำดับ) พอได้ลองทำแล้วรู้สึกว่ามันก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่นี่นา ก็เริ่มจะคิดว่า ฉันนี่มันเก่งจริงๆ อย่างหลงตัวเอง เข้าข่ายสร้างความมั่นใจไปอีกรูปแบบหนึ่ง และนอกจากตัวเองแล้ว ตอนที่ได้ชิมแล้วแม่ถามว่า “อร่อยไหม?” ฉันตอบแบบไม่ต้องคิดเลยว่า “อร่อยค่ะ!” ขณะนั้นเองที่ฉันคิดว่าผู้ให้ซึ่งก็คือแม่ ได้หัวเราะอย่างมีความสุขไปกับความสุขของฉันที่ได้จากการทานอาหารอร่อยๆ และสุดท้ายฉันหวังว่ารูมเมทจะได้ทานอาหารฝีมือแม่ฉันบ้าง เพราะฉันตั้งตาคอยที่จะได้กลับไปอวดแครอทและให้พวกเธอลิ้มลองความอร่อยแบบที่ฉันได้รับบ้าง

แล้วคุณล่ะคะ "ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายในชีวิต จะทำอะไร?"

อ้างอิง

PEOP ของอาจารย์ป๊อบ

ความกังวลของพี่พาย อธิบายถึงMOHO

สูตรอาหาร