ครั้งที่ 52 วันจันทร์ ที่ 1 สิงหาคม 2559 ( เรื่อง วันเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว...กับการเริ่มต้นในเดือนใหม่)

บันทึกการฝึกสอน

วันจันทร์ ที่ 1 สิงหาคม 2559
เรื่อง วันเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว...กับการเริ่มต้นในเดือนใหม่

อรุณสวัสดิ์เช้าวันจันทร์ วันแห่งการเริ่มต้นของเดือนใหม่ ในสุดวันนี้ก็มาถึงเดือนสิงหาคมเหลือเวลาที่จะฝึกสอนอยู่ที่นี่เพียง 2 เดือนหรือ 8 สัปดาห์เท่านั้น เวลานั้นดำเนินไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน เรายังใช้เวลาอยู่ที่นี่ยังไม่เพียงพอเลย การได้อยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้เราเกิดความอบอุ่นใจมากมาย เพราะการอยู่ที่นี้เรามีความอบอุ่นใจมากทุกครั้ง เราได้เรียนรู้อะไรหลายสิ่งหลายอย่างทำให้เรามองเห็นเป้าหมายของการเป็นครูชัดเจนมากยิ่งขึ้น “คนเราทุกคนมักจะมีเวลาและจังหวะชีวิตที่แตกต่างกัน อยู่ที่ว่าโอกาสและจังหวะการก้าวเดินของแต่ละคนจะมาถึงเมื่อไหร่เท่านั้นเอง” ในทุกๆวันเราอยากมาโรงเรียนอยากมาเจอนักเรียนที่น่ารัก อยากพูดคุยกับคุณครูทุกท่าน อยากก้าวเดินไปพร้อมๆกัน ตอนนี้ความหมายของนักศึกษาฝึกสอนของเราเริ่มชัดเจนมากยิ่งขึ้น การฝึกสอนั้นก็เปรียบเหมือนนักศึกษาแพทย์ที่ต้องตามอาจารย์หมอเข้าห้องตรวจหรือห้องผ่าตัด เพื่อไปเรียนรู้วิธีการหรือกระบวนการต่างๆที่จะรักษาคนไข้ ดังนั้นนักศึกษาฝึกสอนก็ต้องตามครูพี่เลี้ยงเพื่อดูว่าวิธีการสอนของคุณครูท่านเป็นอย่างไร เราจะได้วิธีการสอนใหม่ๆ และเมื่อเราทำกิจกรรมการเรียนการสอนบ้าง ถ้าเรามีข้อผิดพลาดครูพี่เลี้ยงจะได้แก้ไขให้เราทันที ข้อผิดพลาดนั้นก็จะน้อยลง จุดหมายปลายทางของการฝึกสอนของเรานั้นจะเป็นอย่างไรขึ้นอยู่กับว่า เรามุมุมมองในการฝึกสอนนั้นอย่างไรมากกว่า “ถ้าเราเปรียบจุดมุ่งหมายของเราเหมือนกับเลนส์ของกล้อง ยิ่งเราขยายเลนส์ของกล้องมากเท่าไหร่เราก็จะเห็นจุดโฟกัสของเป้าหมายมากขึ้นเท่านั้น” มุมมองเห็นของแต่ละคนนั้นแตกต่างกัน บางครั้งเราก็มองเห็นสิ่งสวยงาม บางครั้งเราก้มองเห็นสิ่งที่ทำให้เราท้อแท้และหมดกำลังใจ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับความคิดและมุมมองของเราล้วนๆ จะท้อและถอยอย่างไรให้เรานึกเสมอว่าเราเดินหน้ามาไกลเกินกว่าที่จะย้อนกลับไปได้แล้ว