ก้าวที่เจ็ดสิบเก้า...เด็กก็คือเด็ก ( 7 กันยายน 2559 )

สวัสดีวันพุธ วันนี้ยังคงทำหน้าที่ดูแลเด็กซน ป .1 เช่นเคยและความซนก็ยังคลเดิมไม่เพิ่มเติมและไม่ลดลงเสมอต้นเสมอปลาย เด็ก ๆ คงกลัวว่าครูจะไม่เหนื่อยถึงได้ทำเรื่องวุ่น ๆ ให้ครูคอยจัดการทุกวันนี่แหละหนาความเป็นเด็กไม่รู้หรอกว่าสิ่งไหนควรทำไม่ควรทำ ขอแค่ได้เล่นได้สนุกเพียงเท่านั้นเป็นพอ ครูผู้สอนนั้นแหละเป็นบุคคลสำคัญที่จะคอยช่วยอบรมสั่งสอนให้เด็กเหล่านนี้ได้ซึมซับเรียนรู้ว่าสิ่งไหนดี สิ่งไหนไม่ดี สิ่งไหนควรทำสิ่งไหนควรทำสิ่งไหนไมควรทำ

แต่ด้วยความเป็นเด็ก ความไร้เดียงสาของเด็กนั้นแหละมันทำให้เราให้อภัยแก่เด็กน้อยเหล่านี้ทุกครั้งที่เด็กทำผิดถึงแม้ในบางทีเด็กน้อยเหล่านี้จะทำให้เราต้องปวดหัว ต้องเหนื่อยกับความซนของเขา มาโรงเรียนแต่ละวันต้องพกพลังงานมาเต็มที่เพื่อที่จะมาต่อสู้กับความซนของเด็กน้อยเหล่านี้ หลังจากเลิกเรียนถึงกับสลบพลังงานหมด แต่ทำไมสิ่งเหล่านี้กลับทำให้เราผูกพันกับเด็กมันกลายเป็นความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กับเด็กน้อยแสนซนเหล่านี้ สงสัยคงแพ้ความไร้เดียงสาของเด็กเข้าเสียแล้ว.........