ก้าวที่หกสิบเอ็ด...ยิ่งรู้จัก ก็ยิ่งผูกพัน ( 15 สิงหาคม 2559 )

สวัสดีสัปดาห์ใหม่ ว่าไปแล้ววันเวลามันก็ผ่านไปเร็วเหมือนกัน เหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่สัปดาห์ก็จะหมดภาคเรียนนี้แล้ว และการฝึกสอนในภาคเรียนแรกก็จะหมดลง ยังจำวันแรกของการมาฝึกสอนที่โรงเรียนแหง่นี้ได้อยู่เลย ไม่อยากจะคิดถึงวันนั้นเลยคงคิดถึงเด็กน้อยแสนซนเหล่านี้แย่เลย คนเราจากที่ไม่เคยรู้จักกันและแล้วโชคชะตา เวลา และโอกาสก็เหวี่ยงให้คนเรามาเจอกัน ก่อเกิดเป็นความรู้สึกดี ๆ ที่มีต่อกัน ฝากเรื่องราวฝากประสบการณ์ไว้มากมาย พอใกล้เวลาที่จะต้องจากกันมันก็อดที่จะใจหายไม่ได้ เพราะเวลาทำให้คนเราได้มาเจอกัน และก็ทำให้คนเราต้องเดินจากกัน มองให้มันเป็นเรื่องธรรมดา แต่มันไม่ธรรมดาทางความรู้สึก....นี้ก็ยังไม่ได้จะจากกันแต่ทำไม่มันรู้สึกว่าใกล้เวลาที่จะต้องก้าวไปเจอประสบการณ์ครั้งใหม่เข้ามาทุกที....

วันนี้ก็ยังคงดูแลเด็กน้อยแสนซนเช่นเคย ผ่านมาก็หลายสัปดาห์แล้ว จวนใกล้จะหมดเวลากับการอยู่ที่นี้แล้ว ความซนของลิงน้อยเหล่านี้กลายเป็นเรื่องปกติสำหรับเราไปแล้ว มันเป็นธรรมชาติของเด็ก มันเป็นความไร้เดียงสาของเด็ก แต่วันไหนที่เด็กน้อยเหล่านี้ไม่ซนนั้นสิคงเป็นเรื่องแปลก ความเป็นเด็ก ความไร้เดียงสาของเขามันทำให้เราผูกพันกับเด็กซนพวกนี้ไปแล้ว ถ้าถึงวันที่ต้องจากกันจริง ๆ เราคงคิดถึงพวกเธอแน่ ๆ เจ้าเด็กซนของครู....แค่คิดก็แอบใจหาย....