เราอยู่กันที่นี่บ้านหลังเดียวกัน 43 : กลิ่นถุงเท้าของพ่อ
พ่อครับ...
ทุกวันที่พ่อไปทำงาน หลังพ่อขับรถลับตาไป สิ่งที่ผมทำได้ขณะอยู่ตัวคนเดียว (อืม...ต้องบอกวว่าอยู่ตัวตัวเดียวสิถึงจะถูกเพราะผมเป็นหมาไม่ใช่คน )คือ นั่งรอ นอนรอ เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่คนบ้านนี้จะกลับมา โดยเฉพาะพ่อ
พ่อคงไม่รู้หรอกว่ากิจกรรมของผมในระหว่างวันมีอะไรบ้าง นอกจากที่เฝ้ารออย่างที่บอกไปก่อนหน้า มีบอล 2 ลูกที่ผมเอามาคาบเล่น เดาะบอลเล่น มีกระดาษที่ตกหล่นผมก็เอามาฉีกเล่น แล้วทิ้งให้มันกระจัดกระจาย มีผ้าเช็ดโต๊ะที่ใครเผลอวางริมโต๊ะอาหาร ผมก็เขย่งสองขาคาบลงมาดมดอม ทั้งหมดทั้งหลายยังไม่เท่าสิ่งหนึ่งที่ผมอยากจะให้พ่อลืมทิ้งไว้ หรือใส่ตะกร้าบนกองผ้าที่ล้นสูง
สิ่งนั้นคือ...ถุงเท้า
พ่อครับ...
ผมคิดถึงพ่อในทุกๆวันที่พ่อไม่อยู่ หากวันไหนที่ผมแอบนำถุงเท้ามาซ่อนไว้ใต้โซฟา ความคิดถึงพ่อจะลดน้อยลงไปตามกลิ่นที่หลงเหลืออยู่ในถุงเท้า คล้ายว่าพ่ออยู่ใกล้ๆ กลิ่นของพ่ออบอุ่นยิ่งกว่ากลิ่นใดๆ ผมพยายามซุกจมูกเข้าไปในถุงเท้า จนเคลิ้มหลับไป
พ่อคงไม่รู้หรอกสินะครับว่า ถุงเท้าที่ฉีกขาดเกิดจากความเหงา ความคิดถึงพ่อที่มีมากเกิน จนผมต้องระบายอกด้วยการกัดแทะ เพื่อรอเวลาที่พ่อหรือใครๆกลับมา ในย่ำเย้นของแต่ละวัน
พ่อครับ...
มีถุงเท้าเก่าข้างหนึ่งที่ผมแอบว่อนไว้ใต้โซฟา กลิ่นมันจืดจางมากแล้ว
ผมยังคงรอถุงเท้าที่พ่อจะหลงลืมวางไว้บนโต๊ะ หรือที่ใดที่หนึ่ง สักวันต้องเป็นของผม อย่าเผลอก็แล้วกัน
ปล.ขอกลิ่นแรงๆหน่อยนะพ่อ
..................
09/07/2016
ความเห็น (4)
อ่ะ ๆ จับได้แล้ว ทำไมถุงเท้าหาย อิ อิ
น่ารักนะเนี่ยะ
เมื่อวานแอบหนีออกจากบ้าน 2 รอบเลย ซ่ามากทอฟฟี่