๔๒๓. ขอบคุณ...อุปกรณ์เสริม

ชีวิตราชการ ก็เหมือนกับการเดินทางไกล...สำหรับผม รู้สึกว่าระยะทางช่างไกลจริงๆ เดินทางมาไกลและกินเวลานานถึง ๓๐ ปี...ในแต่ละช่วงเวลา..ที่ได้ดำรงตำแหน่งหน้าที่การงาน ณ เวลานั้นๆ ต้องปรับตัว..ให้เข้ากับบริบทของงานและองค์กร..ต้องคิดค้นเครื่องมือที่จะเป็นตัวช่วยในการพัฒนาตนเอง..และพัฒนางาน ..เพื่อไม่ให้ย่ำเท้าอยู่กับที่.....

ขณะเดียวกัน..ผมก็เพิ่มอุปกรณ์เสริมอยู่เสมอ เพื่อให้การเดินทางของผม (ชีวิต) มีประสิทธิภาพ..ทั้งอุปกรณ์เสริม..และการปรับตัวได้ดีของผม ทำให้ผมมีความเชื่อว่า.. ผมยังมีโอกาสไปถึงจุดหมาย....

ประสบการณ์แห่งการปรับตัววันนั้น..ช่วยให้ชีวิตวันนี้..มีความหมายและมีความหวัง นับจาก..ข้าราชการครูที่บรรจุในท้องถิ่นกันดาร ปรับตัวและก้าวข้ามผ่านอุปสรรค ได้เป็น ศึกษานิเทศก์ จากศึกษานิเทศก์ ได้เป็นผู้บริหารโรงเรียน ปรับตัวจากนักวิชาการมาบริหารจัดการและอำนวยการในโรงเรียนขนาดเล็ก...

๑๐ ปี ...ในโรงเรียนขนาดเล็ก พัฒนาอยู่บนอุปสรรคและความขาดแคลน เติบโตไปพร้อมๆกับนโยบาย ยุบ ควบ รวม โรงเรียน...การปรับตัวยิ่งยาก และ มากขึ้นเป็นทวีคูณ..จนต้องเปลี่ยนแนวคิด..ทำงานเพื่อให้องค์กรอยู่รอด..ดิ้นหนีตาย..ด้วยการสร้างคุณภาพ..ให้เป็นที่ประจักษ์...

ปราชญ์โบราณ..กล่าวไว้ว่า อยากได้ผลไม้ ก็ต้องปีนขึ้นต้นไม้ หรือลงมือเด็ดเอง อยากประสบความสำเร็จ ก็ต้องลงแรง อยากก้าวพ้นความลำบาก..ก็ต้องยอมลำบากก่อน...

ความจริงอย่างหนึ่งก็คือ...ผมลำบากมานานแล้ว..จนชิน..และผมก็ไม่ได้โหยหาความสำเร็จ..มากมายนัก เพียงตั้งใจจะทำวันนี้ให้ดีที่สุด....ทำทุกวัน..ในโรงเรียนขนาดเล็ก..ให้มีความสุข..ถ้าความสุขเป็นส่วนหนึ่งของความสำเร็จ...ผมก็คงเดินทางใกล้ถึงจุดหมายแล้ว...

แต่ อะไรๆ ก็คงไม่ง่ายนัก เพราะการศึกษา..ความสำเร็จ..ภาพรวมจะมองกันที่ โรงเรียนคุณภาพ และนักเรียนคุณภาพ...ดังนั้น..โรงเรียน..ขนาดเล็ก ความสำเร็จถูกกำหนดด้วยความอึด ความอดทน การปรับตัว และหัวใจสู้เต็มร้อย..แต่ผมก็มีความสุขในทุกเส้นทางสู่ความสำเร็จ เพราะผมมีอุปกรณ์เสริม.....

อุปกรณ์เสริมของผมก็คือ ความรู้ ผมมีความรู้ในการคิดค้นนวัตกรรมในการบริหารจัดการของผมเอง (โมเดล) ผมมีทักษะ ...ในการจัดการเรียนการสอน และมีทักษะในการอ่านและเขียน อีกทั้งการมองการณ์ไกล การคาดคะเน นโยบายการศึกษาและการวิเคราะห์โดยใช้ข้อมูลสารสนเทศ ก็เป็นอุปกรณ์เสริมที่สำคัญของผม ที่ช่วยนำพาให้ผมเดินทางมาถึงวันนี้...สร้างมูลค่าเพิ่มให้แก่สถานศึกษาและพร้อมที่จะเดินทางต่อไป.....

แต่ผมต้องไม่ลืมอุปกรณ์เสริมอีกอย่าหนึ่ง... นั่นก็คือ..การเรียนรู้จากความผิดพลาด และไม่ซ้ำรอยมัน....

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๗ กรกฎาคม ๒๕๕๙

[คุณมะเดื่อ]

เดินทางไกลใช้อุปกรณ์เสริมมา ๓๐ ปีแล้ว.....!

ชีวิตก็มีประสิทธิภาพมากมายเป็นธรรมดา

ส่วนคุณมะเดื่อก้อ ๓๗ ปี อุปกรณ์เสริม

เริ่มเสื่อมประสิทธิภาพแล้ว รอวันปลดระวาง เหอๆๆๆๆ