วันวานรำลึก (๑๘) : เดินไปเรื่อยๆ

ว่างเว้นการเขียนบันทึกไปเนิ่นนาน จนกระทั่งโดนกระตุกเรื่องชีวิตคือการเดินทาง จึงลงมือเขียนบันทึกช่วยจำเรื่องนี้เพิ่มไว้

ระหว่างเดินไปบนถนนหมายเลข 6X ได้ฝึกเดินแบบรู้สติ ฝึกได้ ชีวิตที่อยู่กับปัจจุบันก็มีความสงบเย็น

ได้คุ้นเคยว่าจุดหมายบนเส้นทางอาจจะปรากฏกายขึ้นให้รู้จักแบบมิตั้งใจกำหนด ดั่งว่ามันดีดตัวเข้ามาเอง มีความเปลี่ยนแปลงได้เรื่อยๆ โน่น นี่ นั่น

เมื่อมันปรากฏกายขึ้น บางเวลาก็มีความคาดหวังบางอย่างบังเกิด บางเวลาก็จับต้องไม่เจอ

รู้สึกเหมือนดังว่า ความคาดหวังนั้นไม่เข้มข้น ความรู้สึกข้างในจึงเบาสบาย อะไรจะเกิดพร้อมเผชิญ ยอมรับได้หมด สมหวังหรือผิดหวัง แบบว่ารอได้ ยังรู้สึกชอบ กลัว พะวง ปนเปกลมกลืนกันอยู่ มีความสับสนปนเปอยู่บ้าง ไม่ได้เบาสบายแบบรู้สึกเฉยๆ ไร้การครุ่นคิด

เมื่อไรที่สับสนก็พบว่าความคิดมักชักนำให้ค้นหาทางเดินดิ่งตรงไปให้พบจุดหมายโดยเร็วพลัน ณ เวลานั้น ใจร่มๆจะเริ่มมีคลื่นแผ่วๆ ความคาดหวังที่แอบแฝงตัวในมุมมืดจะดีดตัวปรากฏกาย บางครั้งมันนำพาไปสู่การตื่นตัวรับรู้ บางครั้งนำไปพบการเรียนรู้อีกมุมหนึ่งของตัวเอง

ที่น่าสนใจคือ การนำไปพบความโกรธที่แอบแฝงตัวอย่างสงบเสงี่ยมอยู่เงียบๆและคลื่นแผ่วๆนั้นคือสัญญาณบอกเล่าว่าความโกรธกำลังจะเปิดเผยตัวออกมา

ได้ประสบการณ์เรียนรู้ความจริงหนึ่งของตัวว่า ถ้าไม่หวังหาจุดหมาย เดินไปเรื่อยๆ อย่างมีสติ เรียนรู้รอบด้าน แขวนคำตัดสิน ชีวิตบนเส้นทางเลขที่ 6X มีความงดงามยิ่งกว่าถนนใดๆที่เคยเดินผ่าน

ขอบคุณคนถางทางนะคะที่กระตุกให้เขียนบันทึกนี้ขึ้น

๒๘ มิถุนายน ๒๕๕๙

เขียนใน GotoKnow โดย หมอเจ๊ คนสวย แซ่เฮ
ใน MJ learn

คำสำคัญ (Tags): #บันทึกประจำวัน

หมายเลขบันทึก: 609344เขียนเมื่อ 28 มิถุนายน 2016 21:45 น. ()แก้ไขเมื่อ 24 กันยายน 2016 13:21 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน