๔๐๓. ๑๐ ปี..ที่รอคอย

ผมรอคอยมานานมาก อยากจะเห็นภาพ บรรยากาศ ที่นักเรียนของผม นั่งประจำโต๊ะคอมพิวเตอร์ในห้องเรียน นั่งแบบ ๑ คน ต่อ ๑ เครื่อง ไม่ต้องนั่งเบียดเสียดกัน นักเรียนจะได้ตั้งใจ เรียนรู้ได้อย่างเต็มที่ เต็มเวลา...

ผมบริหารจัดการโรงเรียนขนาดเล็กได้ ๑๐ ปีพอดี เหลืออีก ๗ ปี ก็จะเกษียณอายุราชการ ได้เห็นภาพ...ตามที่ได้ใฝ่ฝันไว้ แล้ว..ในวันนี้..แต่มิใช่ในห้องเรียน แต่เป็นห้องสมุด โดยแบ่งบางส่วนของห้องสมุด เป็นสถานที่เรียนรู้คอมพิวเตอร์พื้นฐาน สำหรับ ป.๑ – ป.๖

สมดังคำพูด..ที่มีคนพูดกันไว้ว่า “ความอดทน กับการรอคอย มันอาจขมขื่นบ้าง แต่ผลลัพธ์นั้นหอมหวานชื่นใจนัก ถ้ารู้จัก..รอ..ให้เป็น และใจเย็น..ให้พอ ย่อมสมปรารถนาได้ไม่ยาก ..๑๐ ปีก็ยังไม่สาย..ทำได้แล้ว ณ ปีการศึกษา ๒๕๕๙..

เนื่องจากอาคารเรียนไม่เพียงพอ..จึงต้องใช้ห้องสมุด เป็นแหล่งเรียนรู้ ก็เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว หลายคน บอกว่า โรงเรียนเปลี่ยนแปลงไปมาก ผมอยู่ทุกวัน กลับมองว่า เรายังก้าวไปได้ช้ามาก ค่อยๆก้าวทีละน้อย..เพราะความจำกัดด้านบุคลากรและงบประมาณ อาจมีบางสิ่งที่สร้างเสริมต่อเติมขึ้นมา ขยับขยายให้สามารถจัดกิจกรรมการเรียนการสอนได้คล่องตัว โดยใช้งบประมาณที่ได้จากเงินรางวัล ที่ต้นสังกัดให้ในฐานะ..ที่เป็นโรงเรียนขนาดเล็กที่มีวิธีปฏิบัติที่เป็นเลิศ และเงินงบประมาณที่ได้ส่วนใหญ่ ได้รับจากเงินบริจาคจากภาคเอกชน..ทำให้โรงเรียนมีสถานที่และสิ่งแวดล้อม ตลอดจนวัสดุอุปกรณ์ ที่เริ่มมองเห็นเป็นรูปเป็นร่าง เหมาะสมและสอดคล้องกับบริบทโรงเรียนขนาดเล็ก ที่เป็นสถานศึกษาพอเพียง

ความจริง..ที่ผมอยากบันทึกไว้ตรงนี้ ก็คือ ห้องสมุด...ก็ได้รับบริจาค คอมพิวเตอร์และโต๊ะ เก้าอี้ ก็ได้รับบริจาค..เช่นเดียวกัน ผมถือว่าเป็น..สายธารแห่งศรัทธาจาก เพื่อน พ้อง น้องพี่ และจากภาคเอกชนโดยแท้ เริ่มจากเงินทุนบริจาคเป็นประเดิมจาก คุณบุญชู ลิ่มอติบูลย์ ซึ่งตอนหลังท่านก็ยังได้บริจาคเพิ่มเติมมาอีก และโรงเรียนก็ได้นำไปสมทบในโครงการอาหารกลางวัน และใช้ในโครงการพัฒนาคุณภาพ เพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน...

ตั้งแต่ห้องสมุดสร้างเสร็จ...คณะครูก็เริ่มคิด..ที่จะใช้ห้องสมุดเป็นที่ศึกษาและสืบค้นข้อมูล ตลอดจนเรียนรู้ แบบบูรณาการไปพร้อมๆกับกิจกรรม..รักการอ่าน...ต่อมาก็มีคณะผู้บริจาคเป็นกลุ่มใหญ่..หลายหมื่นบาท ผมกับครูได้นำไปจัดซื้อศาลา ๒ หลัง และ โต๊ะคอมพิวเตอร์ที่สมบูรณ์แบบ..ดังที่ได้เห็นภาพในวันนี้...ทุกอย่างเริ่มลงตัวแล้ว

ครับ..สิ่งที่ยังเป็นความต้องการจำเป็นของโรงเรียน ณ ห้องสมุดแห่งนี้..ขออนุญาตใช้บันทึกนี้ เป็นเวที..ส่งผ่านไปยังท่านผู้อ่านที่เคารพรักทุกท่าน กลุ่มบุคคลหรือองค์กรต่างๆ หากจะประสงค์จะสร้างบุญสร้างกุศลกับการศึกษาในท้องถิ่นชนบท ผมขออนุญาต..ฝากโรงเรียนบ้านหนองผือด้วย..นะครับ ยังขาดโต๊ะและเก้าอี้ในห้องสมุด..ครับ..ที่เป็นโต๊ะ สำหรับห้องสมุดจริงๆ แต่ที่ใช้อยู่เป็นโต๊ะนักเรียน เป็นโต๊ะวางของทั่วไป ที่ประยุกต์ใช้ชั่วคราวไปก่อน ถ้าเป็นโต๊ะสำหรับห้องสมุด นักเรียนก็จะอ่านหนังสือได้สะดวก และครูก็สามารถจัดการเรียนรู้ได้อย่างคล่องตัวยิ่งขึ้น....

..เป็นสิ่งเดียวจริงๆ ครับ ที่โรงเรียนยังไม่เคยมี จึงบอกกล่าวมาเพื่อขอความอนุเคราะห์ไว้ ณ โอกาสนี้ ส่วนในเรื่องอาคารเรียน ห้องเรียนที่ไม่เพียงพอ..ต้นสังกัดรับปากว่าภายในปี ๒๕๖๑ –๒๕๖๒ จะจัดสร้างให้...ก็ไม่รู้จะเป็นอื่นหรือเปล่า เพราะอะไรๆสมัยนี้ ไม่มีความแน่นอน ถ้าได้ก่อนเกษียณ ก็ถือว่า..เป็นบุญตาบารมี ชุมชน..คงจะชื่นใจมิใช่น้อย แต่ที่แน่นอนที่สุด..ทำได้ทันทีไม่ต้องรอ..ก็คือ..ทำให้นักเรียนอ่านคล่อง เขียนคล่อง ต้องทำทุกวันและได้ผลดีแน่นอน

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๗ มิถุนายน ๒๕๕๙

๐๘๑ ๘๙๙๕๔๘๙

๐๙๗๒๔๒๗๐๔๑

[ดารนี ชัยอิทธิพร]

เป็นกำลังใจแด่คนทำงานเสมอนะคะ

[คุณมะเดื่อ]

ไม่เสียเวลาที่รอคอย ยินดีด้วยจ้ะ