การเปลี่ยนแปลงสู่คำว่า ครู 25 พฤษภาคม 2559

สวัสดี วันนี้เราไม่ได้เป็นเวร แต่เราเป็นเพื่อนเวร ซึ้งการเป็นครูเวรของเพื่อนนั้น คือต้องไปโรงเรียนก่อน 6.45 น. แม่เจ้า เราไม่ได้เป็นเวรนะ แต่เราต้องไปพร้อมกัน มันทำให้เราต้องตื่นเช้าขึ้นกว่าเดิมมาก ถึงแม้ว่าตอนกลางคืนเราจะต้องนอนดึก กลับมานั่งทำงานก็ตาม แต่เราก็ต้องตื่นเช้า เพื่อนไปส่งเพื่อนทำหน้าที่เป็นครูเวร การเป็นครูนี่มันเหนื่อยจริง ๆ นะ ใครว่าเป็นครูแล้ว สบาย คนนั้นคิดผิดค่ะ

เรามาถึงโรงเรียนในเวลา 06.30 น. แม่เจ้า จะเช้าอะไรขนาดนั้น พอมานั่งได้สักพัก ก็มีเด็กห้องเราเดินเข้ามา เราก็ตกใจถามว่า

เรา : พิกกี้ มาทำไมเช้าขนาดนี้คะ ลูก

พิกกี้ : วันนี้แม่ติดธุระค่ะ แม่เลยมาส่งเช้า แล้วก็เดินไป

เรา : พิกกี้ หนูจะไปไหนลูก

พิกกี้ : หนูจะขึ้นไปบนห้องเรา

เรา : บนห้องยังไม่มีใครมาเลยนะ มานั่งอยู่กับครูมิ้นก่อนนะ รอเพื่อนมาเยอะ ๆ ก่อนค่อยขึ้นไปนะคะ

พิกกี้ : ค่ะ แล้วก็เดินมานั่งข้าง ๆ เราด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยคิดเลยว่า ครูเวรจำเป็นด้วยหรอว่าต้องมาเช้าขนาดนี้ เวลานี้ (06.30-07.00 น.) นักเรียนยังไม่มาหา ไม่มีอะไรหรอก แต่พอมาวันนี้ เรากลับรู้สึกผิดที่มีความคิดแบบนั้น ครูเวรจำเป็นต้องมาเช้า เพื่อดูแลเด็กนักเรียนที่มาเช้า ด้วยหลายๆ สาเหตุ คำว่า “ครูเวร” คือหน้าที่ ที่ยิ่งใหญ่ ของคนเป็นครู

ในเรื่องของการสอน วันนี้ค่อยข้างเหนื่อย เนื่องจากเราได้สอน 4 คาบติดกัน ยังดีนะที่มีเวลาพัก เราเคยคิดว่าเราเหนื่อย อย่างนั้น เหนื่อยอย่างนี้ แต่เราลืมคิดไปว่า นักเรียนก็เหนื่อยไม่ต่างจากเรา บางครั้งอาจจะเหนื่อยกว่าเราก็ได้ ไหนจะต้องมานั่งเรียนวันละ 6 คาบ แล้วไหนจะการบ้านที่ครูสั่ง คนเรามีความเหนื่อยที่ต่างกันนะ ครูมิ้น เหนื่อยได้ ท้อได้ แต่ถอยไม่ได้แล้วนะ ครูมิ้น สู้

กำลังใจทุกวันนี้ที่ทำให้หายเหนื่อย นอกจากพ่อแม่แล้ว ก็นักเรียนตัวน้อยนี้แหละ ที่คอยเป็นกำลังใจ ขอบคุณนะ เด็กของครูมิ้น