กำลังใจมีให้เราทุกที่ (19 พฤษภาคม 2559)

หลังจากวุ่นกับแผนการสอนทั้งคืน สะดุ้งตื่นมา7โมงกว่าๆ

รีบแต่งตัวไปโรงเรียน ไปถึงก่อนเคารพธงชาติ แต่ก็สายกว่าโรงเรียนกำหนด

มาถึงโรงเรียนเวลา 7.53น. แต่โรงเรียนกำหนดให้มาก่อน 7.50 น.

ไม่คิดเลยว่าการมาสายครั้งแรกจะมาเร็วกว่าที่คิด

ตอนนั้นรู้สึกแย่มาก นอนก็ไม่พอ แผนการสอนก็ไม่สมบูรณ์

แถมยังไปโรงเรียนสายอีก ท้อมากๆและก็เหนื่อยมากด้วย

พอตอนกลางวันได้คุมแถวนักเรียนไปกินข้าว ก็วุ่นวายกับพวกวายร้ายพวกนี้

แต่ก็เพราะวายร้ายพวกนี้นี่แหละ ที่มาเติมความสดใสให้กับเรา

พอตอนเย็นต้องมาอยู่เวรเฝ้าประตู ก็ทำให้เรามีกำลังใจกลับมาอีกครั้ง

เรารู้สึกดีทุกๆครั้งเวลามีนักเรียนมาไหว้ก่อนกลับบ้าน รู้สึกว่าเค้าเคารพเรานะ เห็นเราเป็นครูนะ

ระหว่างที่ยืนอยู่เวรประมาณห้าโมงกว่าๆ ก็มีนักศึกษาจากตึกการศึกษาพิเศษ เป็นคนตาบอด

เดินผ่านเราไป ทีแรกเข้าใจว่าเค้ากลับบ้านแต่อีกประมาณครึ่งชั่วโมงเค้าเดินกลับเข้ามา

กลับเข้ามาพร้อมกับถือถุงอุปกรณ์เครื่องเขียนที่ซื้อมา

หลังจากนั้นเราก็คิดได้ว่า ยังมีคนที่ลำบากกว่าเราอีกเยอะนะ เค้ายังทำหน้าที่ของเค้าอย่างเต็มที่ มีกำลังใจสู้ชีวิต

เราถือว่ายังโชคดี ดังนั้นเราเองก็ต้องทำหน้าที่ของเราอย่างเต็มที่ พยายามทำให้ดีที่สุด แล้วประสบการณ์จะทำให้เราเติบโตขึ้น

สุดท้ายนี้อยากขอบคุณนักศึกษาชายตาบอดคนนั้น ที่ถึงแม้เราจะไม่ได้คุยกัน แต่เค้าก็มอบกำลังใจให้เรา ขอบคุณมากครับ