วันเริ่มต้นที่เต็มไปด้วยคำถาม ? (16 พฤษภาคม 2559)

"16 พฤษภาคม 2559" วันแรกของการเริ่มต้นกับชีวิตนักศึกษาฝึกสอน

เช้านี้อากาศแจ่มใส เป็นใจดีมาก สืบเนื่องมาจากเมื่อคืนฝนตก เช้านี้อากาศก็เลยเย็นสบาย ^___^

พอเริ่มต้นเดินออกจากบ้านพักครูในโรงเรียน "พักอยู่ในนี้ก่าคับ ?" หนึ่งคำถามแรกจากผู้ปกครองนักเรียน ก็เลยตอบไปว่า "ค่ะพักอยู่ในนี้สะดวกดี"

พอเริ่มเดินเข้าไปในโรงเรียน เสียงนักเรียนเจี๊ยวจ๊าวตื่นเต้นกับการเปิดเทอมวันแรกของพวกเขา ตื่นเต้นกับการเจอเพื่อนๆ กับการแต่งการด้วยชุดนักเรียนใหม่ รองเท้าคู่ใหม่ ที่มองแล้วชวนให้คิดถึงชีวิตในวัยประถมไม่น้อย ด.ช.เจมส์ ขณะเดินสวนทางกัน เด็กชายหันมองหน้าเป็นเวลานาน พร้อมกับคำถามที่ดังขึ้นว่า
"ครูจ๋ำกั๋นได้ก่อ ?" ในใจคิด ทำไมครูจะจำไม่ได้ รูปที่ผมแย่งครูถ่ายเมื่อปีที่แล้ว ครูไม่เคยลบออกจากมือถือเลยนะ ^__^

พอเดินต่อไปเรื่อยๆ เด็กๆที่เดินสวนกัน ถามตลอดทางเลย ว่า "ครูสอนห้องไหนคับ/ครูสอนวิชาอะไรค่ะ ? " ยิ้มบ้างตอบบ้าง เด็กๆเยอะเกิน คุณครูก็ยังสับสนตัวเองอยู่เลยนะคะ ว่าตัวเองได้สอนห้องไหนบ้าง 555

พอได้เวลาครูเวรประจำวันให้ออกไปแนะนำตัวหน้าเสาธง ก็พูดแนะนำชื่อ และก็ขอฝากเนื้อฝากตัวกับทางโรงเรียนไปพอเป็นพิธี แต่หลังจากพูดเสร็จก็ได้ยื่นไมค์ให้เพื่อนข้างๆ คำถามก็ผุดขึ้นมาในใจอีกแล้วค่ะว่า "ทำไมเราต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วย ?" เพราะด้วยความคิดที่ว่า กับที่นี่เราคงคลายความตื่นเต้นลงไปได้เยอะกว่าถ้าต้องได้ไปฝึกสอนที่โรงเรียนอื่น แต่ความจริงแล้วไม่เป็นแบบนั้นเลย เหตุการณ์ก็เป็นไปอย่างคำถามที่เกิดขึ้นนั่นแหล่ะค่ะ

พอต้องได้เข้าไปสอนในห้องเรียนจริงๆ กับคำถามยอดฮิตที่ต้องได้ตอบกับทุกๆที่เข้าสอนในวันนี้ คือ "ครูจื้อว่าหยังคับ/ค่ะ" อยากฮู้จักจื้อครูอ่ะคับ?"
คำถามนี้ก็ถูกเลยปล่อยให้เป็นปริศนาไว้เฉลยตอนท้ายคาบ และอีกอย่างคำตอบของคำถามนี้ยังเป็นถูกใช้เป็น ข้อตกลงในการให้นักเรียนตั้งใจเรียนได้ดีเลยทีเดียวค่ะ

พอถึงเวลาของอาหารกลางวัน ในวันนี้เป็นข้าวมันไก่ค่ะ คำถามดังขึ้นจากคุณครูที่เดินผ่าน เกือบทุกคนเลยก็คือ "ชั่งน้ำหนักก่อนมาไว้รึยัง?" พอจะรู้เป็นนัยๆนะคะว่า หมายความว่าอะไร อยากจะบอกว่าแม่ครัวที่นี่ทำอาหารอร่อยมากถึงมากที่สุดอ่ะค่ะ

พอทานเสร็จก็เดินเอาถาดอาหารไปเก็บตรงอ่างล้างจาน คำถามดังขึ้นจากแม่ครัวค่ะ "เป๋นใดพ่องข้าวมันไก่ลำก่อ? " ก็เลยตอบไปตามความจริงว่า "ลำขนาดจ้าวป้า " อันนีี้เอาหัวเป็นประกันเลยค่ะว่ามันอร่อยมากๆจริงๆ ทุกเมนูเลยค่ะ 555

พอตกบ่าย เป็นช่วงเวลาของการได้เข้าสอนอย่างเต็มสตรีมค่ะ เพราะว่าตารางสอนในช่วงบ่ายไม่มีช่องว่างเลย เข้าสอนทุกห้อง ใช้เสียงเยอะมาก ต้องสู้กับเสียงของนักเรียน สามสิบกว่าคนในแต่ละห้อง มีเด็กพิเศษบ้าง ไม่ฟังบ้าง (เป็นส่วนใหญ่) ขี้ฟ้องบ้าง มาถามบ้าง อันนู้นก็ครู อันนี้ก็ครู หัวหมุนเลยค่ะ ตอบเด็กไม่ทันจริงๆ ออกห้องมาด้วยความมึนงง เหมือนโดนสูบพลังงานไปอย่างมากมายจริงๆ และด้วยอากาศในช่วงบ่ายที่บอกได้คำเดียวว่าร้อนมากเหลือเกิน

พอถึงเวลาของชั่วโมง ลดเวลาเรียนเพิ่มเวลารู้ วันนี้คุณครูให้นักเรียนไปรวมกันที่หน้าอาคารเพื่อชี้แจงให้นักเรียนเลือกชุมนุมตามที่ตัวเองชอบ อยู่ๆครูก็ประกาศรายชื่อค่ะ ว่าเราได้ประจำอยู่ชุมนุม ฟุตฟิตฟอไฟ เป็นชุมนุมภาษาอังกฤษ ค่ะ เกิดคำถามอีกแล้วค่ะงานนี้ "นี่เราจะสปึคอิงลิชได้ไหมนเนี่ย ? แล้วเราจะทำได้ไหม ? ถอนหายใจยาวๆค่ะ ปลอบใจตัวเองไป "ทำได้อยู่แล้ว!! เนอะ"

พอถึงเวลาเลิกเรียนค่ะ เดินกลับถึงบ้านพักครู โยนกระเป๋าวางลง ทิ้งตัวลงบนเตียง เปิดพัดลมนอน!! ใช่ค่ะ นอน! แต่ในระหว่างทีี่นอนนั้นกลับไม่หลับเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา แต่มันกลับมีคำถามเกิดขึ้นมากมายภายในใจที่ถูกตั้งขึ้นเพื่อถามตัวเอง " เหนื่อยมากไหม?" "โอเคไหมใันวันนี้?" "เราเลือกเดินทางสายนี้ดีแล้วจริงหรือ ? " "เราจะทำได้ไหม?" ได้แต่ถามตัวเองว่า "จะไหวหรือเปล่า? " ไหนจะพรุ่งนี้ มะรืนนี้อีกล่ะ?" .......

....กับทุกคำถามที่ถูกตั้งขึ้น ในวันแรกแห่งการเริ่มต้นบนเส้นทางสายนี้ ฉันได้แต่หวัง...ว่าคงจะมีสักวันที่จะค้นพบคำตอบนั้นด้วยตัวเอง ....

#ถึงแม้ว่าวันนี้ จะมีแต่คำถามอย่างมากมายก็ตาม แต่ก็ไม่ลืมที่จะเก็บภาพบรรยากาศในโรงเรียนมาฝากกันนะคะ ##

เขียนใน GotoKnow โดย ชนากานต์ เมฆยะ
ใน บันทึกการฝึกสอนของนางสาวชนากานต์ เมฆยะ...(ภาคเรียนที่ 1/2559)

คำสำคัญ (Tags): #ครูเป็นเลิศ

หมายเลขบันทึก: 606643เขียนเมื่อ 16 พฤษภาคม 2016 23:30 น. ()แก้ไขเมื่อ 17 พฤษภาคม 2016 22:34 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน