"ไลน์" ... (ปล่อยให้ความเศร้าเคลื่อนผ่านเราไป : นิ้วกลม)

ไลน์

เราส่งจดหมายหากัน
ผลัดกันเขียนคนละประโยค

แสตมป์ล่องหน ซองที่ไม่มีตัวตน
บุรุษไปรษณีย์ที่ไม่มีใครมองเห็น
เสียงกริ่งดังทางโทรศัพท์มือถือ
เป็นสัญญาณว่าจดหมายเดินทางมาถึงแล้ว
แต่ละประโยคเดินทางมาเร็วเท่าความคิด

ฉันได้ยินเสียงของเธอผ่านตัวอักษร
เลขห้าสามตัวทำให้ฉํนนึกถึงหน้าเธอตอนหัวเราะ
บางฉบับเธอไม่ส่งตัวหนังสือ
เพียงติดสติ๊กเกอร์ยียวนมาให้
เราส่งจดหมายหากันวันละหลายฉบับ
กระทั่งความคิดจางหาย
แล้วทั้งคู่ก็เงยหน้าจากตู้ไปรษณีย์มือถือ
กลับเข้าสู่โลกใบเดิมอีกครั้ง

หลายครั้งที่ฉันกระวนกระวาย
เมื่อจดหมายที่ส่งไปไม่มีสัญญาณการแกะอ่าน
และกระวนกระวายกว่านั้น
เมื่อเห็นสัญญาณการแกะอ่านแล้ว
แต่ไม่มีอะไรตอบกลับมา

ฉันพบว่าฉันใจร้อน
ทุกประโยคของฉันต้องการคำตอบ
หรืออย่างน้อย, สติ๊กเกอร์สักตัว

ไม่ต่างกัน
เมื่อจดหมายของเธอมากองไว้ในกล่อง
หากไม่ว่าง ฉันพยายามไม่แกะอ่าน
เพราะตอบเธออย่างตั้งใจ
แต่จดหมายที่คาไว้ก็กดดัน
หลายครั้งที่มันเพิ่มจำนวน
ยิ่งเพิ่มน้ำหนักความกดดันเป็นทวีคูณ

บางครั้งฉันเผลอแกะออกอ่าน
เมื่อสัญญาณแสดงว่าอ่านแล้ว
ฉันรู้สึกราวกับเป็นลูกหนี้
ที่ยังไม่ได้ชดใช้คำตอบให้เจ้าหนี้ตัวหนังสือ

เมื่อคิดถึงเธอ
ฉันเขียนจดหมายและส่งถึงเธอทันที
และมักจะคาดหวังว่าเธอจะได้อ่านมันโดยเร็ว
ความคิดถึงมีอายุสั้นลงเรื่อยเรื่อย
ที่สั้นกว่านั้นคือความสามารถในการรอสิ่งที่คิดถึง

แปลก, ยิ่งส่งจดหมายหาเธอบ่อย
ความคิดถึงที่มีต่อเธอกลับไม่ได้ลดลง
มันกลับเพิ่มพูนเหมือนต้นไม้ที่ได้รับการรดน้ำใส่ปุ๋ย
ด้วยการตอบรับความคิดถึงอย่างทันใจ

เมื่ออยู่ด้วยกัน เราจะไม่คิดถึงกันอีกต่อไป
แต่ดูเหมือนเราจะคิดถึงคนอื่น
และคนอื่นคิดถึงเรา
เราก้มหน้าก้มตาเขียนจดหมาย
ส่งหาคนอื่นที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้
และแกะจดหมายของคนเหล่านั้นออกอ่าน
พร้อมทั้งเขียนโต้ตอบกลับไป

เมื่ออยู่ด้วยกัน เราจึงไม่ค่อยได้คุยกัน
เราจึงคิดถึงกันเมื่อไม่ได้อยู่ด้วยกัน

และเมื่อเราคิดถึงกัน เราจะส่งจดหมายกันทีละประโยค

เราคิดถึงกันเสมอ
แม้เราจะเพิ่งเจอกันไป
เพราะตอนเจอกัน เราไม่ได้เจอกัน

.........................................................................................................................

อารมณ์และความรู้สึกแบบนี้เป็นเรื่องจริง
เราตกเป็นทาสความรู้สึกแบบนี้กับใครบางคน
เราได้เรียนรู้ว่า ยิ่งส่งไลน์ ยิ่งไกลห่าง
เมื่อพบหน้า ความคิดถึงก็จืดจาง
ความสัมพันธ์ก็อาจจะสูญเสีย
ชีวิตเป็นความละเอียดอ่อนที่ควรคำนึงถึง
ได้ยินเสียง พบกันตัวเป็นเป็น อาจจะดีกว่า

บทกวีชวนคิดจากนิ้วกลม

บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...

.........................................................................................................................

ขอบคุณหนังสือดี ๆ ...

นิ้วกลม (นามแฝง). ปล่อยให้ความเศร้าเคลื่อนผ่านเราไป. พิมพ์ครั้งที่ ๓. กรุงเทพฯ : KOOB, ๒๕๕๘.

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน หอมกลิ่นหนังสือ

คำสำคัญ (Tags): #วสวัตดีมาร#wasawatdeemarn#นิ้วกลม#ปล่อยให้ความเศร้าเคลื่อนผ่านเราไป#ไลน์#line#KOOB#หนังสือ

หมายเลขบันทึก: 597338เขียนเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2015 11:50 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2015 11:50 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน