ภาพ....ที่ทำให้เกิดแรงบันดาลใจ
ภาพวาดที่ อาจารย์ ดร.วิรัตน์ คำศรีจันทร์ วาดให้ผู้เขียนเก็บไว้เป็นแรงบันดาลใจ เมือปี 2553
..
ชีวิตนี้มันก็ผ่านโลก มาพอสมควรแล้วละ...
ชีวิตนี้มันก็จะยังคงต้องเดินผ่านโลกที่งดงามใบนี้อีกต่อไป...จนสุดสายปลายทางแสงสีทองสาดส่อง..ที่กำลังลับขอบฟ้าอยู่นั้น!!
..
..
มุมบางมุมของชีวิต....บางครั้งมันก็โลดโผนโจนทะยาน
มุมบางมุมของชีวิต....บางที่มันก็สูงสุดเสียดฟ้าหรือดิ่งสุดขั้ว
มุมบางมุมของชีวิต....บางทีมันก็อยากลบเลือนออกจากใจให้หมดไป
หรือแม้กระทั่ง....ในบางมุมของชีวิตที่มันเปลี่ยวเหงา
..
มันเยอะนะ... เยอะเสียจน.... อธิบายไม่รู้จักหมดจักไม่สิ้น
..
แต่มันมีอยู่อย่างหนึ่งนะ....ไอ้มุมทุกมุมที่มันผ่านเข้ามาในชีวิตของคนเรานี่แหละ!! มันถูกถ่ายเก็บไว้ประหนึ่งดั่งกล้องถ่ายรูป.... อย่างงัยอย่างนั้นเลย
มิน่าละ!!!มุมทุกมุม...ภาพทุกภาพที่มันผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา... มันจึงลบเลือนออกจากใจของเราไม่หมดเสียที....มันเป็นเหมือนกล้องถ่ายรูปจริง ๆ
..
มันถ่ายและเก็บภาพภาพของมันเก็บเอาไว้...ทุกเหลี่ยม ทุกมุม
..และภาพเหล่านั้น....มันก็ผุดขึ้นมาในดวงจิตของเรา...ตามเหตุตามวาระของมัน...เสมอ
..
สิ่งนี้เองกระมัง!!ที่ทำให้ผู้เขียนตระหนักได้ว่า....เราจะลบมุมบางมุม...เหลี่ยมบางเหลี่ยม ภาพบางภาพที่เราพบเจอนั้นออกจากใจของเราได้อย่างไร?
ภาพที่ถูกเก็บไว้ในจิตนั้น ...มันลบเท่าไหร่...มันก็ลบไม่หมด....เสียที
..
แล้วจะทำอย่างไร?...ดีละทีนี้
แต่หากเราเอาภาพที่สร้างแรงบันดาลใจให้กับเรานั้น... มาเป็นภาพใต้จิตสำนึก....มันก็คงจะดีอยู่ไม่น้อยนะ
..
แลต่อจากนี้ไป...ภาพที่จะถูกฉายเก็บไว้ในดวงจิตของเราเพิ่มเติมเข้าไปนั้น....เราก็จะมีทางเลือกได้มากขึ้น
..
และเมื่อเราเลือกได้....สิ่งดี ดี ภาพดี ดี ต่าง ๆ นั้น...มันจะทยอยเข้ามา...ของมันเอง
เมื่อภาพดี ดี ที่ถูกฉายออกมานั้น ....ถูกเก็บไว้.... มากเข้า...มากเข้า
..
..
..
ผู้เขียนเชื่ออยู่อย่างหนึ่งครับว่า..หากจิตของเราได้ฉายภาพดีดี ที่ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ...ทุกครั้งที่เราสัมผัส....
ภาพเหล่านี้นั้น...มันจะมีกลไกของมันเองเสมอ...ที่ทำให้จิตของเราใจของเราสัมผัส...ถึงความฝัน...กำลังใจ และแรงบันดาลใจ..ที่จะทำเราก้าวเดินต่อไป...สู่แสงทองที่สอดส่อง ณ ปลายฝันชีวิต..ของเรา
ผู้เขียนเชื่อเช่นนั้นครับ
..
และนี่คือ....ภาพหนึ่งในนั้น
..
ผู้เขียนขอกราบขอบพระคุณกัลยาณมิตร gotoknow ท่านนี้.. อาจารย์ดร.วิรัตน์ คำศรีจันทร์ มากนะครับที่ทำให้ผู้เขียนรู้สึกเช่นนี้
ความเห็น (12)
ตาเรานั้น มักถูกหลอกเพราะสิ่งเจือจิต ยิ่งถ้าตาบอดสี ก็ยิ่งติดในโลกสี ถ้าตานอก มีตาในคงจะดี เห็นรัศมีความจริง ทุกสิ่งเอย
ส่วนตากล้องเป็นตาที่ตรงไปตรงมา แต่บอกกฎในสิ่งนั้น แก่เราไม่ได้ ยกเว้นตาวิเศษ หรือกล้องจุลทัศน์ครับ
สรุปแล้วเรามีตา เพื่อขยายปัญญา และหาความจริงแท้ อย่าให้ตาหลอกเราหรือข้อมูลในสมองหลอกก็พอ
รำลึกถึงคุณแสงแห่งความดีและครอบครัว กับชาว G2K อยู่เสมอเช่นกัน เด้อครับเด้อ
ชอบความคิดของคุณ จริง ๆ ครับ
คุณ ส.รตนภักดิ์ ครับ
..
ขอบคุณมากนะครับ
สวัสดีครับ อาจารย์วิรัตน์ ครับ
รู้สึกดีใจมากนะครับ ที่อาจารย์แวะมาเขียนบางสิ่งบางอย่างให้ผม
..
แค่ความรำลึกถึง ...ก็ทำให้รับรู้ถึงความรู้สึกดีดี ที่อาจารย์มีให้ผมและครอบครัวแล้วละครับ
..
รักและเคารพเสมอ ไม่เปลี่ยนแปลง
จริงด้วยค่ะ คุณแสง
ภาพในจิตใต้สำนึก มีกลไกของมันเอง
รอจังหวะผลิแตกเติบโตตามเหตุปัจจัย
ส่วนตัวนะคะ ไม่น่าเชื่อเหมือนกัน ว่า... ภาพการจับเสียมด้วยสองมือมั่น
กับแววตาอันสงบแต่เปี่ยมหวังของแม่ จะกลายเป็น "ต้นแบบ" ให้เราย้อนมารำลึก ฝีกตนตาม
ขอบคุณบันทึกชวนทบทวนรำลึก เก็บบันทึกภาพดีๆ สู่แสงทองที่สาดส่อง ณ ปลายฝันของชีวิตเรา.....
ผมเห็นแล้วมีกำลังใจ
ชอบภาพนี้ด้วยครับ อาจารย์ผศ ดร วิรัตน์
ยินดีกับคุณตะวันดินด้วยนะครับ
ที่มีคุณแม่เป็นภาพที่อยู่ใต้จิตสำนึก...ชื่นชมคุณนะครับ
คนที่คิดอะไรคล้าย ๆ กัน
มีความรู้สึกดี..อยู่ลึก ๆ ในใจเสมอ
รู้สึกเป็นเกียรติมากครับที่ได้พบเจอกัลยาณมิตรเช่นอาจารย์ขจิต ครับ
..
ขอบคุณอาจารย์มากครับ
ดิฉันชอบประโยคนี้ค่ะ
"ภาพที่ถูกเก็บไว้ในจิตนั้น ...มันลบเท่าไหร่...มันก็ลบไม่หมด..."
ถ้าเราแต่ภาพดีๆ เอาไว้รำลึกจดจำคงจะดี แต่เราก็เลือกไม่ได้ทั้งหมด
สวัสดีค่ะ
เราเลือกได้เอง... เลือกจดจำสิ่งดีงาม ภาพงดงาม คำพูดดีๆ ... ยิ้มๆๆๆ ซ)
ชอบค่ะ มุมบางมุมของชีวิต....บางที่มันก็สูงสุดเสียดฟ้าหรือดิ่งสุดขั้ว.....
ฝากติดตามด้วยนะคะ https://www.gotoknow.org/dashboard/home#/posts/596...
มาร่วมประทับใจในภาพสวยด้วยแสงเงาของน้องผศ.วิรัตน์ด้วยค่ะ