๑๕๒.บทกวีจำเป็น : หลงทาง

บันทึกที่ ๑๕๑ : หลงทาง

หลงเอ๋ยหลงทาง

ให้อ้างว้างหลงใหลในสิ่งลวง

ทั้งลาภยศสรรเสริญสิ่งทั้งปวง

ครอบงำทรวงปิดตาพาบังใจ

ยิ่งลุ่มหลงยิ่งมองมิเห็นทาง

แสงสว่างมืดดับจิตหวั่นไหว

กระเสือกกระสนกังวลฤทัย

อยากพ้นภัยหาทางออกให้พบเอย

(อร วรรณดา ๖-๙-๕๘)

เขียนใน GotoKnow โดย อร วรรณดา
ใน บทกวีจำเป็น

คำสำคัญ (Tags): #หลงทาง#บทกวีจำเป็น : หลงทาง#หลงใหล

หมายเลขบันทึก: 594473เขียนเมื่อ 6 กันยายน 2015 21:10 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 ตุลาคม 2015 19:08 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (3)

ยายธี

เขียนเมื่อ 7 กันยายน 2015 08:28 น. ()

ชอบค่ะ..ดร.วรภัทร์ ภู่เจริญ..กล่าวไว้ว่า..จุดเทียน ดีกว่า ด่าความมืด..อิอิ..แต่คลำไม่เจอเทียนน่ะซิ..เลยไม่รู้จะจุดกันยังไง..เลยมะงุมมะหลากันอยู่..ลุ่มหลง..ง่ะ