เรื่องที่อยากรู้ “ถ่ายภาพขาย”

ประกอบกับชอบถ่ายภาพอยู่แล้ว ภาพที่ถ่ายไว้ จึงมีอยู่พอสมควร อ่านเจออย่างนั้นเข้า นับเป็นข่าวดีสำหรับตัวเองเลย ได้เที่ยว ได้ถ่ายภาพ แถมจะมีรายรับเพิ่มเติมเป็นของแถม จากกิจกรรมที่เราชื่นชอบอยู่แล้ว

เมื่อหลายปีที่แล้ว อ่านหนังสือเล่มหนึ่งเจอว่า สามารถขายภาพถ่ายผ่านทางเว็บไซต์ได้ หนังสือบอกไปเที่ยวที่ไหน ภาพที่ถ่ายนั้นแหละไปอัพโหลดขาย มีเงินไว้เที่ยวสบาย ขณะนั้นตื่นเต้นมาก มีอย่างนี้ด้วยหรือ?

ช่วงนั้นลูกๆเรียนอยู่ที่อื่น ปกติเสาร์อาทิตย์หรือวันหยุด ผมกับภรรยามักตะลอนไปเยี่ยมลูกกัน และเที่ยวไปในสถานที่ต่างๆ ประกอบกับชอบถ่ายภาพอยู่แล้ว ภาพที่ถ่ายไว้ จึงมีอยู่พอสมควร อ่านเจออย่างนั้นเข้า นับเป็นข่าวดีสำหรับตัวเองเลย ได้เที่ยว ได้ถ่ายภาพ แถมจะมีรายรับเพิ่มเติมเป็นของแถม จากกิจกรรมที่เราชื่นชอบอยู่แล้ว ธุรกิจถ่ายภาพขายบนเว็บไซต์ จึงเริ่มต้นขึ้น

ข้อมูลจากหนังสือบอกด้วยว่าเว็บไซต์ใด น่าจะใช้ในการเริ่มต้นของมือใหม่ เพราะรับภาพขายง่าย รายได้พอสมควร เว็บไซต์ไหนยากขึ้นตามลำดับ เว็บไซต์ใดยากสุด เพราะทั้งคนซื้อและคนขายนิยม รายได้ดีมาก แต่ก็ยากสุดด้วยที่จะรับภาพเรา ควรเริ่มจากเว็บง่ายๆก่อน พอเริ่มมีประสบการณ์ จึงค่อยสมัครเว็บยากๆ ยากสุดก็เอาไว้ลำดับหลังสุด

เริ่มดำเนินการตามข้อแนะนำนั้น ทั้งคัดเลือกภาพที่เรามีอยู่และที่ถ่ายใหม่ นำมาแต่งแต้มรายละเอียดบางอย่างที่ขาดหาย อาจเป็นความเปรียบต่างของแสง เฉดสี ความอิ่มของสี หรือแสงมากไปน้อยไป อะไรเหล่านี้เป็นต้น ด้วยโปรแกรมแต่งภาพที่หนังสืออีกนั่นแหละแนะนำไว้ เร่งหาโปรแกรมมาลงไว้ในคอมพิวเตอร์ รวมทั้งศึกษาวิธีใช้

ด้วยภาพที่เรามีอยู่หรือถ่ายบ่อย มักเป็นวิวทิวทัศน์สถานที่ต่างๆ ภาพที่ส่งขายจึงเป็นแนวนี้ พยายามปรับเปลี่ยนแนวตัวเองตามความต้องการของเว็บไซต์บ้างเหมือนกัน แต่ไม่ได้เน้นนัก ก็หนังสือบอกว่า “เที่ยวและนำรูปเหล่านั้นมาขายได้” สนใจอยู่แค่นี้ ความคิดจะได้เงินจากการขายรูป(ฮา)

ช่วงแรกเป็นบ้าเป็นหลังเลยกับการถ่ายภาพขาย บางคราวรีบส่ง ขนาดไปเช่าคอมพิวเตอร์ร้านเกมอัพโหลดภาพเพื่อความเร็ว โดยเฉพาะขณะสัญญาณอินเทอร์เน็ตที่หอพักลูกไม่ค่อยดี เปอร์เซ็นต์รับภาพขายแล้วแต่เว็บ บางเว็บที่ง่ายก็ 80-90 % บางเว็บก็ครึ่งต่อครึ่ง 50 % บางเว็บที่ยากขึ้นก็ 10-20 % แต่เว็บที่ว่ายากสุด ในช่วงนั้นยังไม่กล้าสมัครครับ นี้ก็ข้อแนะนำจากหนังสืออีก

รายได้ที่จะได้รับ ขณะนั้นเว็บขายภาพมักกำหนดขั้นต่ำไว้ที่ 50 เหรียญ หมายถึงช่างภาพต้องมีรายได้อย่างน้อย 50 เหรียญแล้ว จึงจะสามารถเบิกหรือโอนเงินเข้าบัญชีตัวเอง

ความคลั่งถ่ายภาพขายเริ่มเบาบาง เมื่อภาพที่มีในเว็บไซต์ขายไม่ได้สักที เปิดดูแทบทุกวัน ว่ามีผู้ซื้อหรือถูกดาวน์โหลดหรือยัง วันแล้ววันเล่า นับวันยิ่งรู้สึกว่าห่างไกล กว่าจะครบ 50 เหรียญคงไม่ง่ายอย่างที่ฝันหวานไว้เสียแล้ว แถมพอศึกษาจริงจัง ภาพที่ขายดีหรือถูกดาวน์โหลดบ่อยๆนั้น ไม่ใช่ภาพสไตล์เราหรือที่เรามีเสียด้วย

ความกระหายใคร่รู้จึงแทบไม่เหลือ สุดท้ายเฉื่อยขนาดไม่เปิดดูเว็บไซต์เหล่านั้นนานเป็นปี ความหวังเริ่มสิ้นหวัง พร้อมมีข้อสรุป อยากได้เงินจากการถ่ายภาพจริงๆ ต้องทำมากกว่านี้ ต้องคิด ต้องออกแบบ ถ่ายอะไรจึงจะขายได้ สร้างสรรค์ภาพอย่างไรให้น่าสนใจ ต้องตรงใจผู้ซื้อเขาจึงจะซื้อ เป็นงานอีกแล้วสิ! ไม่ใช่พักผ่อนท่องเที่ยวไปในที่ต่างๆ ได้ภาพถ่ายมาขายเป็นของแถมอย่างที่ว่า ไม่ง่ายเช่นนั้น ไม่ใช่อย่างที่ตื่นเต้น ถ้าเป็นงานก็จะซ้ำกับงานที่เราทำอยู่ทุกวัน อย่างนี้ไม่ใช่แล้ว ไม่อยากได้งาน อยากเพียงท่องเที่ยวและมีรายได้

ปีที่แล้วน้องครูคนหนึ่งในโรงเรียน เห็นว่าชอบถ่ายภาพเหมือนกัน จึงหยิบหนังสือฝากให้แกอ่านเรื่องถ่ายภาพขาย พูดกับแกไว้คำหนึ่ง “น่าจะดี แต่ผมเองความพยายามไม่พอ(ฮา)” ไม่นานได้คุยกับน้องอีกครั้ง แกบอกแกมีผลงานในเว็บไซต์ที่ยากสุดตามที่เราเข้าใจกว่า 200 ภาพแล้ว โอ้โฮ! เจ๋งจริงๆ สุดท้ายความเจ๋งของน้องนี้เอง กระตุ้นให้ผมลองถ่ายภาพขายอีกครั้ง

เริ่มจากรวบรวมภาพที่มีส่งไปที่เว็บเดิม รายได้หลายปีมีอยู่ 25 เหรียญ ไม่ครบ 50 อยู่ดี(ฮา) จากนั้นจึงคัดเลือกภาพที่ดี สมัครเป็นช่างภาพเว็บที่คิดว่ายากสุด ซึ่งมีกติกาว่า ต้องส่ง 10 ภาพ และต้องผ่านเกณฑ์หรือถูกคัดเลือกอย่างน้อย 7 ภาพ ครั้งแรกผมส่ง 10 ผ่าน 4 สรุปว่าตก ครั้งสองจึงผ่าน ส่ง 10 ผ่าน 7 พอดี เริ่มมีกำลังใจใหม่อีกครั้ง(ฮา)

รวบรวมภาพที่มีอยู่แล้วก่อน แม้ไม่ตรงกับที่เว็บขายภาพต้องการ แต่เรามีแล้วนี่ ครั้งแรกเลือกไป 50 ภาพ ถูกคัดทิ้งเสีย 43 รับไว้ขายแค่ 7 อื้อฮือ! ไหวไหมเนี่ยเรา? ล็อตต่อมาถ่ายใหม่เสียส่วนใหญ่ ส่งไป 49 รับ 46 คัดออก 3 ครั้งนี้กำลังใจมาเต็มเปี่ยมเลยครับ เข้าใจว่าตัวเองจับแนวทางฝรั่งได้แล้ว ต้องแนวนี้ ประมาณนี้กระมัง

ครั้งที่สามจึงตามมาอย่างรวดเร็ว ทั้งคัดภาพเก่าและถ่ายใหม่ ก่อนนั้นนั่งศึกษาการแต่งภาพจากyoutubeเพิ่มอีกหลายกระบวนท่า น่าจะเยี่ยมกว่าเดิมแน่ ได้มากเลยครับส่งไป 73 ภาพ กะไว้ถ้าสถิติใกล้เคียงเดิมคงกว่า 90 % เอาเข้าจริงพอผลการคัดเลือกออกมา ใจล่วงผล็อยไปอยู่ตาตุ่ม ฝ่อลงอย่างทันตาเห็น ที่ทะนงตัวเองว่ารู้จักเขาแล้ว นั่นหลงตัวเองชัดๆ ส่ง 73 ถูกคัดทิ้งเสีย 72 รับไว้ภาพเดียวครับ(ฮา) หนึ่งภาพนั้นคงไม่อยากทำร้ายจิตใจช่างภาพจนเกินไป จึงรับไว้พอเป็นพิธี ไม่อย่างนั้นอาจอดหรือเป็นศูนย์เลย(ฮา)

พอตั้งสติได้ ดีเหมือนกัน หลงตัวเองว่า“เราใช้ได้แล้ว” อยู่เมื่อวันสองวันนี้เอง เจอดอกนี้เข้าไป ความมั่นใจลดวูบเลย มือใหม่หัดขับอยู่นั่นเอง เรื่องการถ่ายภาพ คงต้องเรียนรู้ต่อไปอีก

ความรู้สึกพวกนี้ ว่าจะนำไปถ่ายทอดให้เด็กๆ ผู้เป็นลูกศิษย์ฟังครับ

คงเป็นประโยชน์บ้าง(ฮา)

เขียนใน GotoKnow โดย ธนิตย์ สุวรรณเจริญ
ใน ภาพถ่าย

คำสำคัญ (Tags): #ธนิตย์ สุวรรณเจริญ#บ้านกร่างวิทยาคม#ไมโครสต็อก#microstock

หมายเลขบันทึก: 593792เขียนเมื่อ 22 สิงหาคม 2015 15:38 น. ()แก้ไขเมื่อ 22 สิงหาคม 2015 22:31 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (12)

Dr. Ple

เขียนเมื่อ 22 สิงหาคม 2015 20:42 น. ()

การได้เรียนรู้เรื่อง... ความดีใจ ความเสียใจ ความผิดหวัง ... นำไปสู่การพัฒนา "ทักษะด้านจิตใจ" ... ฝึกจิตให้เราเข้มแข็งขึ้น มีภูมิคุ้มกัน ที่เข็มแข็งขึ้น นะคะ ...

ขอบคุณ