ไหว้ครูคณะแพทย์ ๒๕๕๘

ขอบคุณนะครับ

วันนี้ผมเข้าห้องผ่าตัดตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยง

อยากจะไปร่วมงานไหว้ครู แต่ก็ไม่สามารถไปร่วมได้สักปี นั่นเพราะวันนี้เป็นวันที่ต้องเข้าห้องผ่าตัด ครั้งสุดท้ายที่ได้ไปร่วมงานก็คงเป็นเมื่อ ๓ ปีที่แล้ว

ผมคุ้นเคยกับงานไหว้ครูคณะแพทย์มาตั้งแต่เล่าเรียน

ตั้งแต่ปีหนึ่ง เป็นน้องใหม่ใสกิ๊งผูกไทร์เขียวยืนหน้าเจี๋ยมเจี๊ยม จัดเตรียมพานไหว้ครูอยู่ที่คาเฟต เกิดตำนานโอ๋ โอ(วัลติน) สาวนักกิจกรรมที่หิ้วถุงโอวัลตินเย็น ที่เธอคงไปหิ้วมาจากร้านเจ๊ไต้หวันในโรงช้างมาให้เพื่อนๆที่จัดพานอยู่ได้ร่วมดูดกัน มาตักบาตรตอนเช้า และร่วมไหว้ครูคณะแพทย์

ปี ๓ ทำงานสโมฯ กลายเป็นเจ้าภาพจัดงาน จิ๋ม หนุ่ย และโอ๋ โอ สร้างตำนาน ให้น้องปี ๑ ยืนร้องเพลง"พระคุณที่สาม" ให้ครูฟัง นั่นเป็นครั้งแรกในงานไหว้ครู ที่มันถูกดำเนินต่อมาจนเป็นเพลงที่ขาดไม่ได้ในงานไหว้ครู ประหนึ่งเพลงชาติไทยที่ต้องเปิดทางวิทยุทุกวันเวลา ๘ โมงเช้าและ ๖ โมงเย็น มาช่วงหลังนี้นี่เอง ที่เขาใช้เพลงเปลี่ยนไป แต่ไพเราะจับใจไม่ต่างกัน วันนี้ผมก็คาดเดาว่า น้องปี ๑ คงจะต้องร้องเพลงนั้นอีก (ผมผ่าตัด)

และในช่วง ๑๐ ปีที่ผ่านมานี้ เกิดประเพณีไปไหว้ครูของตัวเองหลังงานพิธีกรรมเลิก

เด็กๆในกลุ่มสายรหัส จะเดินขึ้นวอร์ดไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาประจำสายรหัส บ้างนำขนมติดไม้ติดมือไป แต่ส่วนใหญ่จะเป็นมาลัยพวงข้อมือเพื่อไปไหว้ครู และแนะนำน้องปี ๑ ให้ได้รู้จักกัน

ผมก็ไม่ได้อยู่ในข้อยกเว้นนั้น

ทุกๆปี ก็จะมีเด็กๆมาขอพบเพื่อไหว้ครู และในช่วงหลังๆนี้มักจะไม่ค่อยได้เจอกัน อย่างเช่นวันนี้ก็ยังไม่ได้เจอกัน (ผมผ่าตัด)

ผมจบคณะแพทย์ด้วยสายรหัส ๐๒๑ สมัยก่อนนั้นมีรหัสไม่ถึงร้อย รุ่นผมมีเพียง ๐๙๘ เป็นคนท้ายสุด ผมมีอาจารย์ที่ปรึกษาสุดหล่อชื่อ อาจารย์ธราธร และถูกเปลี่ยนเป็น อาจารย์สงวนสินและอาจารย์จำนงค์ ตอนปีที่ ๓ เพราะตอนนั้นเขาเริ่มจัดอาจารย์เรียงตามสายรหัส อาจารย์สงวนสินอยู่รหัส ๐๒๑

เวลาผ่านไปกว่า ๒๐ ปี ตอนนี้ผมเป็นอาจารย์ ผมก็มีลูกศิษย์สายรหัส เพียงแต่เลขของผมเป็น ๑๒๑ เพราะเดี๋ยวนี้เรามีนักเรียนแต่ละรุ่นเกือบถึงเลข ๒๐๐ แล้ว อาจารย์จึงต้องถูกเกลี่ยออกมาเพื่อดูแลนักเรียนได้ถึงรหัสร้อยเศษ ส่วนอาจารย์จำนงค์ยังคงดูแลรหัส ๐๒๑ ต่อไป

๑๐ ปีที่แล้ว ผมมีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งมาสวัสดีในวันไหว้ครู เธอเป็นลูกของครูที่รักของผมด้วย พ่อกับแม่ของเธอคือ อาจารย์เมธินีและอาจารย์ธนพล เธอบอกว่าเธออยู่รหัส ๐๐๑ ทราบมาว่าอาจารย์แป๊ะมีพี่รหัสเขาเป็นภรรยา จึงมาสวัสดีในฐานะน้องสายรหัสภรรยา และเธอก็มาไหว้ครูกับผมติดต่อกันอีกหลายปี จนผมแทบจะลืมไปเลยว่าผมอยู่สายรหัส ๐๐๑ ด้วยหรืออย่างไร เพราะถึงแม้นว่าตอนนี้เธอไม่ได้มาพบผมตัวเป็นๆ (ผมผ่าตัด) แต่กลายเป็นว่า มีเด็กนักเรียนสายรหัส ๐๐๑ มาสวัสดีผมอยู่อย่างต่อเนื่อง ดั่งเช่นวันนี้

แต่เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน

ผมเพิ่งนึกอะไรออก

นักเรียนสายรหัส ๐๐๑ ที่มาหาผมตอนนี้กลับไม่ใช่นักศึกษาแพทย์ครับ แต่พวกเขาคือนักศึกษากายภาพบำบัด ที่จับพลัดจับผลูมาได้ผมเป็นอาจารย์ที่ปรึกษานั่นเอง อย่าเพิ่งงงว่าทำไมมีเด็กกลุ่มนี้เข้ามาในชีวิต นั่นเพราะว่าพวกเขาเป็นเด็กของคณะแพทย์ เป็นส่วนหนึ่งของพวกเรา ใช้คนไข้ในโรงพยาบาลเพื่อการเรียนการสอน เรียนเป็นนักกายภาพบำบัด และเขาเรียนกัน ๔ ปี มาถึงปีนี้ เราเริ่มมีนักเรียนอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาเพิ่ม นั่นคือนักเรียนรังสี ซึ่งเป็นหลักสูตรใหม่ล่าสุดของพวกเรา ยังไม่ทราบเหมือนกัน ว่านักเรียนรังสีจะมีครูที่ปรึกษาเป็นแพทย์บ้างหรือไม่

เอาเป็นว่า ถึงปีนี้ ผมก็ยังคงติดผ่าตัดอยู่เช่นเคย ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้มาร่วมในงานพิธีกับเขาบ้าง แต่เมื่อกลับมาถึงห้องทำงาน ก็ได้พบกับมาลัยพวงวางอยู่พร้อมจดหมายอีก ๒ ฉบับก็รู้สึกชื่นใจ

เราก็เป็นครูมีศิษย์นะ

ธนพันธ์ ครูมีสิทธิที่เป็นครูมีศิษย์แต่ติดผ่าตัด

๒๐ สิงหาคม ๒๕๕๘

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

สวัสดีค่ะอาจารย์

สบายดีนะคะ

อาจารย์ยังเขียนที่นี่ดีจัง