"ชีวิตสั้น จักรวาลใหญ่" (กลอน)
จักรวาล กว้างใหญ่ ลึกไพศาล
เป็นเรือนบ้าน สรรพสิ่ง พิงอาศัย
เทหวัตถุ บรรจุ อยู่ทั่วไป
แต่ช่องไฟ ไม่เคยเต็ม และสมบูรณ์
กาแล็กซี่ มีเป็นล้าน สถานแห่ง
เป็นชุมแหล่ง ดวงดาว และเถ้าฝุ่น
เป็นแดนพล กลไก ให้เกื้อกูล
ให้ดาวหมุน หนุนเนื่อง ดูเรืองรอง
มีระบบ สุริยะ มาบรรจบ
เกิดดาวนพ คบบริวาร กันทั้งผอง
โคจรรอบ ตามกรอบกฏ บทปกครอง
ตอบสนอง ในร่องแรง แห่งโน้มถ่วง
หนึ่งในดาว ที่พราวแสง เป็นแหล่งเชื้อ
เป็นที่เอื้อ เยื่ออาทร นอนพักช่วง
ให้ชีวิต สถิตย์เกิด กำเนิดดวง(จิต)
เป็นวงบ่วง ห่วงโหยหา และอาลัย
โลกคือดาว เหง้าราก หลากชีวิต
เป็นผลผลิต จากฤทธา ดาราไข
สรรพสิ่ง สิงสู่ อยู่ข้างใน
เกิดแก่ตาย ไหล-วน เป็นกลกรรม
เมื่อชีวิต จิตชน พ้นเติบใหญ่
มีจิต-กาย ได้สนอง ท่องเช้า-ค่ำ
รู้เห็นโลก จนหมกหมัก รักใคร่กาม
จนจิตทราม ดำมืด ยึดโลกลวง
เมื่อเห็นโลก เป็นรกรัก จิตปักหมุด
จิตผ่องผุด จึงสุดสิ้น ยิลในห่วง
ตาของกาย เป็นสายตา ที่พร่าลวง
ใจจึงร่วง หล่นแสง แห่งปัญญา
เห็นที่อยู่ ดูไม่ออก บอกไม่ชัด
เมื่อตาขัด ใจบอด จึงจอดท่า
เห็นโลกนี้ มีเสน่ห์ เท่เต็มตา
ขาดสายตา มองเห็นจริง สิ่งมอมเมา
พอนานเข้า เจ้าจิต คิดเข้าข้าง
โลกนี่ชั่ง น่าอยู่ ดูไม่เหงา
สนุกสนาน เฮฮา คละน้ำเมา
ทุกค่ำเช้า จึงเมาโลก นอนกกกาย
จนลืมหลัก ที่ถักทอ ก่อกายขึ้น
หลงว่ายืน หมื่นชาติ ฉลาดไหม
หลงกาลเกิด มีกฏ กบฏกาย
หลงอยู่ใน ชีวิต ทิศทางเดิน
นักปราชญ์ชน เมธี มีข้อคิด
ช่วยสะกิด คิดฟัง อย่าห่างเหิน
นิ่งหยุดบ้าง ฟังธรรม นำจิตเดิน
ยามเผชิญ ชนวิกฤต จิตมีทาง
เมื่อจิตนิ่ง พิงธรรม ค้ำเป็นหลัก
เห็นโลกรัก เป็นลวง เป็นบ่วงว่าง
เห็นชีวิต จิตใจ ไม่ไร้ทาง
เห็นความหลัง สร้างข้างหน้า เยียวยาตน
สัตว์โลกนี้ มีกาล ผูกพันไว้
มีกองกาย ได้กำลัง สร้างถนน
มีความคิด ขีดเส้น เป็นของตน
โดยมีผล เป็นกลกรรม ค้ำประกัน
ถามตัวเอง เพ่งพิจ ในจิตอัตต์
เราเป็นสัตว์ ฉลาดไหม ในสงสาร
ที่เวียนวน ชนทุกข์ อยู่ทุกวัน
ที่ถูกปั่น บั่นทอน นอนทุราย
จักรวาล บ้านโลก เป็นรกราก
ชีวิตถัก ก่อตัว อยู่ชั่วไข
เพียงกาลสั้น ชีวันตื้น ค่ำคืนไว
ถามตนไว้ ได้อะไร ในชีพเอย
----------๙/๗/๕๘------------
ความเห็น (1)
คำไพเราะ เปี่ยมความหมาย
ภาพโลกที่ถ่ายจากอวกาศ ให้ความรู้สึกสงบ และเจียมตัว
เราเป็นแค่เศษธุลี แต่เหิมเกริมทำร้ายโลกได้อย่างโหดร้าย
ทั้งที่โลกมีแต่คุณ