…..เพื่อ(น)เรา…

แซ่ๆ ฝนตกลงมาอย่างหนัก ไม่มีทีท่าว่าจะซาลง เสียงคำสาปแช่งกู่ตะโกนระงมไปทั่ว ดังประสานคล้ายกบเขียด ฝนตกก็ด่า ฝนแล้งก็ด่า เอาใจยากจริงๆหนอมนุษย์เอ่ย ไม่ดีสักอย่างที่ได้มา

ณ วินมอเตอร์ไซค์หน้าปากซอยหมู่บ้านเจริญสุข

แกร็กๆ วู๊บๆ….. หลังจากเหตุการณ์รัฐประหารในวันที่ 22 พ.ค. 2557 ส่งผลให้เศรษฐกิจของประเทศไทยทรุดหนัก ปัญหาอาชญากรรมมากขึ้น อัตราการว่างงานพุ่งสูงลิบ แทนที่รัฐบาลทหารที่ได้อำนาจมาจะแก้ปัญหาเศรษฐกิจเรื่องปากท้อง แต่สุดท้ายก็คิดแต่จะเช็คบิลอดีตผู้นำประเทศอย่างเดียว อำนาจที่ได้มาเปล่าประโยชน์ ประชาชนคือผู้ถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผลกระทบในครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก…..

“ ปิดเหอะๆ ปิดเลยวิทยุนั่น ฟังมานานแล้วฟังจนหูเปื่อยแล้วเนี้ยะ มันมีอะไรดีขึ้นบ้าง ใครมาบริหารประเทศก็เป็นแบบนี้แหละ เราก็อยู่เหมือนเดิม ปากกัดตีนถีบหามื้อกินมื้อ ฟังมาพอแล้วนักวิชาการ วันๆก็ได้แต่พูดพร่ำเพรื่อเท่านั้น หากินกับความเชื่อของคนอื่น เคยเห็นมั้ยมันทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง ประเทศชาติได้ประโยชน์อะไรจากพวกมันบ้าง ก็เพราะพวกนี้มิใช่หรือที่สร้างความแตกแยกในสังคม ผู้คนหลงเชื่อ แล้วพาลมาทะเลาะกันบ้านเมืองวุ่นวายไปเสียหมด นักการเมืองว่าอาการหนัก นักวิชาการก็ไม่ต่างกันหรอกว่ะ ”

“ เอ็งก็มองโลกในแง่ร้ายเกินไป ลุงหมายเอ่ย พวกนั้นเขามีความรู้มากกว่าเรา มันดีกว่าเราละหวา ที่มาขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้าง เปรียบเทียบกันไม่ได้หรอกเงินเดือนเป็นหมื่นๆ มีรถหรูขับ มีบ้านใหญ่โต มีคนนับหน้าถือตา เอ็งจะพึมพำไปทำไม ” ลุงดำพูดสวนไป จนลุงหมายนั่งเงียบกริบ นั่งกอดเข่าแวดตาครุ่นคิด เส้นเอ็นปูดโนนที่หน้าผากและกรามทั้งสองข้าง ปากคาบใบจาก อัดสูบเข้าปอดอย่างแรงๆหลายครั้ง “ ถ้ากูเชื่อแม่ตั้งแต่วันนั้น คงไม่ต้องมาอยู่แบบนี้หรอก ชีวิตบัดซบแท้ๆเพราะไอ้เพื่อนเลวพวกนั้น กูติดคุกมาแทบแก่ตาย คิดแล้วปวดร้าวใจเหลือ ไม่น่าเลย วันที่น้ามาบอกว่าแม่ป่วย กูอยากกลับไปดู แต่ทำไม่ได้ จนแม่ตรอมใจตาย กูแทบบ้าตายเลยทีเดียว ทั้งชีวิตมีแม่คนเดียวเลี้ยงดูกูมา กูเคยฝันนะว่าอยากเรียนสูงๆ อยากเป็นคนดี ทำงานดีๆ ต่อไปจะได้เลี้ยงดูแม่ให้อยู่สบาย มันพังหมดเลยสิ่งวาดหวังไว้ ” ตาลุงหมายแดงก่ำ แกยิ่งสูบใบจากหนักขึ้น

“ ไอ้หมายเอ่ย เอ็งพ้นคุกมาได้ ไม่ตายแก่ก็ดีถมแล้ว คนอื่นมากมายตายแก่ตายอนาถในคุก เอ็งมีชีวิตรอดมีลมหายใจอยู่จนทุกวันนี้มันดีแค่ไหน มันก็หลายปีมาแล้วนะเหตุการณ์ผ่านเลยไป เราก็ไม่สามารถย้อนเวลาได้ ย้อนเวลาไปได้ก็ดี ก็อยากย้อนเวลาไปได้ เหมือนกันกูจะตั้งใจเรียน จะไม่ดื้อไม่เกเร จะไม่ทำให้พ่อแม่ต้องทุกข์ใจ เว้ยคิดไรมาก ต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุดสิว่ะ ขับมอเตอร์ไซค์รับจ้างแล้วไง เอ็งก็เป็นคนดีได้ ไม่ไปเบียดเบียนใครนี่หว่า บริการรับส่งผู้โดยสารถึงที่หมาย มีความสุขจะตายเอ็งว่ามั้ย ” 555 ลุงดำหัวเราะก๊าก

“เอ็งเป็นห่วงข้าใช้มั้ย เออ ก็มีแต่เอ็งเท่านั้นแหละที่คอยดูแลเอาใจใส่ ตัวกูก็ไร้ญาติขาดมิตร อย่าลืมนะเว้ย กูตายไป เอากูไปฝังด้วย 555 ” ลุงหมายหัวเราะสวนลุงดำกลับไป

“ลุงๆไปศูนย์ติวอาจารย์แป้งครับ” เสียงระวีวิ่งหอบมาแต่ไกล ระวีหนุ่มน้อยคนขยันผู้เป็นที่รักของคนในหมู่บ้าน ทุกๆเย็นเขาต้องไปเรียนติว ลุงดำกับลุงหมายคอยรับส่ง เวลายาวนานทีเดียวจากมัธยมต้นจนถึงมัธยมปลาย

วันนี้ลุงหมายไปส่ง นั่งรถพลางคุยเล่นไปพลางตามประสาคนรู้จัก “ ไอ้หนูนี่พ่อแม่เอ็งส่งเรียนติวเรียนพิเศษมาหลายปี เอ็งเรียนไม่เข้าใจหรือครูมันสอนไม่รู้เรื่องว่ะ ลงทุนหมดเงินหมดทองมากมาย กูละสงสารเอ็งจริงๆ แทนที่เรียนปกติกลับมาเย็นๆได้ไปเที่ยวเล่น กระโดดน้ำคลอง ขี่จักรยาน เตะฟุตบอลเหมือนเพื่อนๆคนอื่นเขา มาเรียนติวเรียนเสริมต่ออีก กลับบ้านแทบจะดึกดื่น โถ่ชีวิตเอ็ง”

“ลุงครับ ใครๆเขาก็เรียนติวเรียนเสริมทั้งนั้นแหล่ะ ไม่เรียนก็ไม่ทันคนอื่นสิลุง เรียนที่โรงเรียนเนื้อหาได้ไม่หมด อยากเข้าใจอยากรู้จริงๆต้องมาเรียนเพิ่มถึงจะได้ ยิ่งเทอมนี้นะลุง เทอมสุดท้ายต้องสอบจบ และเตรียมสอบเข้ามหาลัย ไม่เรียนไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าข้อสอบมาแบบไหน เทคนิคต่างๆต้องทำอย่างไร อาศัยประสบการณ์จากครูแป้งนี่แหล่ะ ลุงๆๆ เลยซอยแล้ว ขอลงตรงนี้ละกันเดี่ยวผมเดินอ้อมไปนิดเดียวนะ คืนนี้ลุงหรือลุงดำมารับผมด้วยนะ พ่อติดงาน แม่ก็ไปราชการต่างจังหวัด อย่าลืมนะลุง”

ลุงหมายตะบึงรถกลับวิน ยกขวดฉลามซดไปอึกสองอึก ตามด้วยใบจากอัดแรงๆเข้าปอด “ระวีมันเรียนเยอะนะ สงสารมันว่ะ เรียนอะไรมากมาย เรียนปกติเช้ายันค่ำ เสร็จแล้วมาเรียนเสริมต่อ สมัยนี้มันแปลกประหลาดจริงๆ ”

“เด็กเขาตั้งใจเรียน แล้วมันเรื่องอะไรของเอ็ง มันอยากเรียนก็ให้มันเรียนสิว่ะ ลงทุนเท่าไรก็ช่าง มันเป็นเด็กดี ไม่เกเรสำมะเลเทเมา กูเป็นพ่อแม่มันก็ไม่เห็นจะหนักใจอะไร ภูมิใจเสียด้วยซ้ำ หรือมึงอิจฉาเด็ก 555” ลุงดำสวนลุงหมายพร้อมหัวเราะชอบใจ

……จบเทอมสุดท้ายมัธยมปลาย ระวีสอบเข้ามหาลัยได้ เรียนในคณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ครอบครัวของระวีดีใจมาก มีการเลี้ยงฉลองกันยกใหญ่ เมื่อมาถึงวันส่งตัวนักศึกษาใหม่เข้ารายงานตัว ครอบครัวและญาติในหมู่บ้านต่างเหมารถตู้ไปส่งไปให้กำลังใจ ลุงหมายและลุงดำมาส่งระวีขึ้นรถ แกทั้งสองอยากไปด้วย ติดที่เมารถ นั่งนานๆแล้วเวียนหัวตัดสินใจมาส่งแค่หน้าบ้านก็พอ

“เอ็งก็โตจนได้เข้าเรียนที่ดีๆ แต่เล็กจนโตข้าคอยรับส่งเอ็งไอ้หนู ถือว่าเหมือนลูกเหมือนหลาน ข้าขอโทษด้วยวันนี้ไม่มีอะไรมามอบให้ ข้ายินดีด้วยจริงๆ ข้าขอฝากเอ็งละไอ้หนู ดูหน่อยคบเพื่อนคบใคร คนเลวๆอย่าไปยุ่งกับมัน พาลพาเราให้เสียหายได้ ชีวิตข้าก็เพราะเพื่อนเลวๆนี่แหล่ะถึงได้บัดซบมาถึงทุกวันนี้ อย่าลืมนะ ขอให้ตั้งใจเรียน กลับมาจะได้พัฒนาประเทศชาติต่อไปได้” ลุงหมายยิ้มยิงฟัน

“เออ ก็แบบลุงหมายนั่นแหล่ะ รักเอ็งนะไอ้หนู ดูแลตัวเองดีๆ อย่าไปติดหญิงละเอ็ง ได้ปริญญามาก่อนได้ภรรยานะ 555” ลุงดำจัดไปอีกดอกก่อนไป

รถตู้และรถยนต์เคลื่อนตัวไปช้าๆ ชายแก่สองคนยื่นเกาะบ่ากัน ชาวบ้านที่มาส่งค่อนครึ่งหมู่บ้าน ทอดสายตามองตามรถ จนรถลับหายไปสุดสายตา ผู้คนจึงแยกย้ายกับบ้านช่อง ทำมาหากินกันต่อไป

3 ปี ผ่านไปไว้แบบไม่ได้โกหก

ระวีเป็นเด็กขยัน อัธยาศัยดีไมตรียี่ยม มีเพื่อนฝูงมากมาย บรรดาอาจารย์ต่างก็รักใคร่ ครอบครัวของระวีภูมิใจในตัวลูกชายอย่างมาก

จนมาถึงวันหนึ่ง มีการจัดงานเลี้ยงอำลารุ่นพี่ปี 4 โดยรุ่นน้องในคณะ มีการจัดเลี้ยงกันนอกสถานที่ โดยจัดงานขึ้น ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง บรรยากาศเป็นไปอย่างสนุกสนาน เพราะทุกๆปีก็จัดมาแบบนี้

“ระวีเราฝากกระเป๋านายหน่อยได้มั้ย เราขอคุยธุระกับแฟนแปปนึง และไปเข้าห้องน้ำ ไม่นานหรอกเดี่ยวมาเอานะเพื่อน” “เดชาในกระเป๋ามีไรหรือป้าวว่ะ ถ้ามียามีอาวุธเราไม่รับฝากนะเว้ย” ระวีถามอย่างสงสัย “ไม่มีไรหรอก แค่กระป๋องน้ำ แป็บเหล็กเล็กๆอันสองอันเอง ของจากห้องแล็ป อย่าคิดมากดิเพื่อน แปปเดียว เรามาเอานะ ฝากนิดฝากหน่อยก็ไม่ได้ ” เดชาหยอดไปคำสองคำจนระวีใจอ่อน “เออๆได้ รีบมาเอานะเว้ย ช้าๆเราตั้งไว้แถวนี้หล่ะ” ระวีรับปากเพื่อน พร้อมนำกระเป๋าเป้ใบเล็กมาสะพาย โดยไม่รู้ไม่สงสัยเลยว่า เพราะกระเป๋าใบนั้น อนาคตของเขาจึงดับวูบไปในทันที

15 นาทีผ่านไป เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ตำรวจและฝ่ายปกครองในพื้นที่จู่โจมตรวจค้น โดยมีสายรายงานว่างานเลี้ยงนี้มีการมั่วสุ่มยาเสพติด ทุกคนถูกจับตรวจค้นและตรวจฉี่ ระวีโดนรวบตัวทันทีเมื่อตำรวจตรวจพบว่าในกระเป๋ามียาบ้า 500 เม็ด โดยบรรจุไว้ในกระป๋องน้ำ ในกระเป๋ายังพบปืนปากกา 2 กระบอก พร้อมกระสุน ผลการตรวจฉี่พบว่า นักศึกษา 15 คน มีฉี่สีม่วง ตำรวจจัดการควบคุมตัวไปสอบสวนต่อที่โรงพัก

“ไม่ใช่ของผมครับคุณตำรวจ ไอ้เดชาเพื่อนผมมาฝากผมไว้ ผมไม่ผิดนะ ไม่ใช่ของผม ปล่อยผมนะคุณตำรวจ ผมไม่ผิดนะ ปล่อย” ระวีดิ้นสุดแรง จนหลุดแล้วผลักตำรวจจนล้มคว่ำไปคนนึง ระยะอึดใจระวีจะวิ่งหนีตำรวจอีกคนคว้าด้ามปืนทุบที่ศีรษะ ระวีสลบเหมือดทันทีทันใด

พ่อแม่ของระวีทราบข่าวในตอนดึก เป็นอันนอนไม่หลับรีบตะบึงขับรถเข้ากรุงเทพ เช้าตรู่ถึงโรงพัก แม่ของระวีร้องไห้ปริ่มขาดใจ เข้าทำเรื่องขอประกันตัว แต่เป็นไปไม่ได้เพราะระวีมีโทษหนัก แม้ไม่เคยมีคดีติดตัวมาก่อน ด้วยข้อหามียาบ้าในครอบครอง มีอาวุธปืนพร้อมกระสุน ทำร้ายร่างกายเจ้าหน้าที่และพยายามหลบหนีการจับกุม การขอประกันตัวจึงโดนปฏิเสธ

ครอบครัวและญาติพี่น้องของระวีพยายามทำทุกวิถีทางในการช่วยเหลือเขา พ่อแม่ต้องขายที่ดินและทรัพย์สินแทบหมดตัวเพื่อจ้างทนายให้ว่าความให้ สุดท้ายก็ไม่ได้เรื่อง ศาลตัดสินพิพากษาจำคุกระวี 10 ปี ครอบครัวเข้าฟังคำพิพากษาน้ำตาตก แม่ก็เป็นลมสลบทันทีที่ได้ยินศาลอ่านคำพิพากษา บรรยากาศมีแต่น้ำตาและความเศร้าสลดหดหู่

เจ้าหน้าที่ควบคุมตัวระวีขึ้นรถเคลื่อนย้ายนักโทษ ระวีขออนุญาตหอมแก้มพ่อและแม่ แล้วขึ้นรถ อีกครั้งที่แม่ระวีเป็นลมสลบลงกับพื้น

อนาคตที่วาดหวังไว้พังทลายลงง่ายๆ เพราะบาปกรรมทำมาหรืออย่างไร เปล่าหรอกเป็นปัจจัยแวดล้อมรอบตัวเราต่างหาก ปิดฉากชีวิตรันทด เพราะโลกแห่งความจริงไม่มีความปราณีใดๆ มันโหดร้ายยิ่งนักถ้าพลั้งพลาดไป คำสอนคำกล่าวของคนเฒ่าคนแก่ ยังคงคาสสิกเสมอมีความศักดิ์สิทธิ์ในตัวของมันเอง “คบพาลพาลพาไปหาผิด คบบัณฑิตบัณฑิตพาไปหาผล” และ “คบช่างตีเหล็กได้รับไอร้อนฝุ่นควัน กระนั้นคบคนขายน้ำหอม แม้นไม่ซื้อขายก็ชิดใกล้ได้กลิ่นหอมรัญจวนใจ”

เสียงนั้นยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทของระวี “ไอ้หนู เอ็งคบเพื่อนดีๆนะ อย่าเลือกคบคนเลว ชีวิตข้าพังลงก็เพราะเพื่อนเลวๆนี่แหล่ะ”

“เวรแท้ๆ เจอคนเลวๆความบัดซบจึงบังเกิด ไอ้หนูเอ่ย มันคงลืมที่กูบอกกูเตือน มันคงไม่รู้ว่าความเจ็บปวดอันนั้นเป็นอย่างไร วันนี้มันได้ลิ้มรสแล้ว ไม่น่าเลย ไอ้หนู” แก๊รกๆ วู๊บๆ เสียงวิทยุสัญญานขาดไป ลุงหมายนั่งพึมพำคนเดียว ปากคาบใบจาก ควันฟุ้งเช่นเคย

By เจ้าชาย. 15/6/2558