บันทึกไว้ในความทรงจำ...
เมื่อวานพึ่งเขียนบันทึกในวันที่แรกเจอ...
วันนี้ขอเก็บบันทึกนี้ไว้ในความทรงจำ..
ตอนเช้าตื่นขึ้นมาเช้ากว่าปกติ เพราะวันนี้เป็นวันที่เกรดออก
แล้วฉันก็เปิดดูด้วยความตื่นเต้น เกรดดีเกินกว่าที่คาดไว้อาจจะด้วยความพยายามอย่างหนักในหนึ่งเดือนที่ผ่านมา
รู้สึกมีความสุขแล้วภูมิใจมาก เหมือนเคยไม่ว่าเวลาจะมีความสุขหรือมีความทุกข์นอกจากพ่อกับแม่แล้ว
ฉันมีคนหนึ่งที่คอยรับฟัง ขณะที่กำลังจะพิมพ์บอกว่า "เค้าได้เกรดดีมาก ขอบคุณมากๆ"
ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมีข้อความที่พี่พิพม์ทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
วันนี้ฉันเลยตัดสินใจเดินออกมา มันทำยากมากๆเลยเพราะการตัดสินใจนี้แปลว่าเค้าจะไม่ค่อยได้คุยกับพี่อีก
ถึงเราไม่ได้จากกันในวันนี้...วันหน้าเราก็ต้องจากกันอยู่ดี
ขอบคุณที่เป็นพี่ชายที่แสนดีเสมอมา ขอบคุณที่คอยรับฟังไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข
ขอบคุณสำหรับความห่วงใย ขอบคุณมือมือๆนั้นที่คอยประคองเค้าไว้
พี่เคยบอกว่าพี่ไม่เคยมีของขวัญอะไรให้เค้าเลย
แต่พี่ได้ให้ของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดสำหรับเค้า พี่ทำให้ธรรมะได้เข้ามาอยู่ในใจเค้า
และของขวัญนี้จะเป็นของขวัญที่ติดตัวเค้าไป ตลอดจนชาตินี้หรือชาติต่อๆไป
ดีใจนะที่ได้เจอ ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่าคุณค่าของความรักหาใช่ความสุขสมหวังทุกครั้งไม่
แต่คุณค่าของความรักที่แท้จริง คือการเติบโตไปพร้อมกัน ช่วย้เหลือกัน และไม่เหลือน้ำตาแม้วันต้องจากกัน
เค้ายังมองพี่อยู่ห่างๆเสมอ ไม่ต้องเป็นห่วงเค้า
เค้าจะจำทุกคำสอนที่พี่เคยบอก แล้วพัฒนาตังเองให้เติบโตขึ้นๆไป
ขอบันทึกไว้ในครั้งหนึ่งที่ได้พบเจอ
ความเห็น (4)
สักวัน แล้วมันก็ผ่านไป
ไม่มีเรื่องอะไรใหม่ เกิดขึ้นแล้วก็จากไป
เพลงโปรดเลยค่ะอาจารย์ ^_^ ขอบคุณนะค่ะ
ขอให้พบแต่สิ่งดีๆครับ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณนะค่ะอาจารย์^_^