สะดุด
เดินสะดุดบนทางเรียบ
ล้มลงและคลุกคลาน
สร้างบาดแผล ความเจ็บปวด
มีเศษหินและกรวดแทรกเข้าเนื้อ
เลือดแตกซิบไหลอาบขา
ใช้ผ้าเช็ดหน้าพันเข้าไว้
มือสองยันประคองลุกขึ้นไป
เดินก้าวไปช้าๆแต่ก็เดิน
เลือดติดแห้งกรังบนผ้าเช็ดหน้า
แกะผ้าแผลแห้งเลือดหยุดไหล
แต่ความปวดยังมี.....อาจไม่มากมาย
พอให้รู้สึกแบบคันๆ
จนแผลหายกลายเป็นแผลเป็น
เดินไปไหน ทุกที่เห็นแผลเป็นไม่อาจหาย
แต่ไร้ความเจ็บ ความปวด มันด้านไป
เหลือไว้แต่รอย ให้จดจำ
ดั่งคำพูด พูดไม่คิด
เจ็บแสบนัก...ร้อยคนรักทำให้เกลียด
เปลี่ยนแปลผล.....
แม้เวลาอาจเยียวยาให้.........ทลายลง
แต่แผลคงยังสะกิด ให้ติดใจ
ความเห็น (5)
คงจะเป็น "แผลเป็น" สินะ ;)...
เดี๋ยวก็หายไปเอง...อย่าฟื้นฝอยหาตะเข็บแล้วกัน...นะ
เป็นแผลเป็นต้องใช่ยา แต่ที่ต้องใช้เวลาคือแผลในจิตใจ ขอบคุณค่ะ Ongkuleemarn
ขอบคุณค่ะ คุณยายธี
รอเวลาพัดพามันไปค่ะ
ขอให้แผลใจหายไวๆๆนะครับ
555
มาเชียร์การเขียนครับ